Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, αναφέρθηκα συνοπτικά στην σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας και στο πόσο αυτή μας ενοχλεί, λόγω των πολιτικών και κοινωνικών δεδομένων, όπως ακριβώς διαμορφώνονται από την άσκηση της ίδιας της πολιτικής σε όλους τους επιμέρους τομείς που διέπουν την καθημερινότητά μας.
Η αλήθεια είναι πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες λίγων για το αντίθετο, όλοι μας έχουμε βοηθήσει η κατάσταση αυτή να είναι προβληματική. Επιτρέψαμε να αναρριχηθούν στην εξουσία, την όποια εξουσία (πολιτική, εκκλησιαστική, δικαστική, οικονομική, πνευματική), στοιχεία μη συμβατά με τον ρόλο που θα έπρεπε να διαδραματίσουν, δηλαδή να κάνουν την ζωή των πολιτών, την ζωή μας, λίγο καλλίτερη.
Προσέξτε! Η κάθε ηγεσία είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη της κοινωνίας που ηγείται. Δεν αντιπροσωπεύει απλά την βούληση των πολιτών. Ούτε βέβαια και εκφράζει κατά περίπτωση πλειοψηφικά ή μειοψηφικά «ρεύματα».
Δυστυχώς, η τουρκική κατοχή μας έχει αφήσει πολλά κατάλοιπα, τα οποία δεν ταιριάζουν στους Έλληνες. Δεν έχουμε ανάγκη τσιφλικάδες και κοτζαμπάσηδες. Μιλάνε για κοινωνικό διάλογο ανοιχτό και δημοκρατικό. Τι ακριβώς εννοούν;
Βλέπουμε καθημερινά να καταπατώνται θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών και να καταστρατηγείται δραματικά η συμμετοχική δημοκρατία… η οποία αποτελεί ανάγκη και όχι προνόμιο… Φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Τα κεκτημένα να μην θεωρούνται δεδομένα.
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί αυτό βολεύει;
Το κράτος κατάντησε εχθρός. Ένας εχθρός επικίνδυνος, ο οποίος δεν μπορεί να ηττηθεί με πορείες, απεργίες και παρόμοιους τρόπους αντίδρασης από τη μια, ούτε με κατασταλτικές δυνάμεις ή χρύσωμα του χαπιού από την άλλη.
Ο Χριστός μας – για όσους είναι Χριστιανοί – και ο Χριστός, για όσους δεν είναι, ιστορικά έπραξε αυτό που αποδείχθηκε η καλλίτερη πρακτική για δημιουργία: καταστροφή!
Κατάστρεψε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε μέσα στον Ναό του Σολομώντα και αποκάλυψε στον απλό λαό τα λαμόγια και τους απατεώνες.
Κανείς δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του στο σήμερα. Όλα όμως διορθώνονται, φτάνει να αποφασιστεί επιτέλους η δραστική αντιμετώπιση των προβλημάτων από την ρίζα τους. Αυτό θέλει χρόνο…
Ναι. Πρέπει να ασχοληθούμε και να κρίνουμε όλα όσα συνθέτουν την καθημερινότητα. Μην καταντήσουμε όμως μία από τα ίδια. Ελπίζω στην ανάπτυξη του διαλόγου και την αντιπαράθεση μέσα από αυτό το blog, αν έτσι κατορθώσουμε όχι μόνον να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας΄ να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε αλλά, επιτέλους να προτείνουμε τις απόψεις μας και ενδεχομένως λύσεις… σε όλους εκείνους, που πεισματικά αρνούνται να μας ακούσουν…
Η αλήθεια είναι πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες λίγων για το αντίθετο, όλοι μας έχουμε βοηθήσει η κατάσταση αυτή να είναι προβληματική. Επιτρέψαμε να αναρριχηθούν στην εξουσία, την όποια εξουσία (πολιτική, εκκλησιαστική, δικαστική, οικονομική, πνευματική), στοιχεία μη συμβατά με τον ρόλο που θα έπρεπε να διαδραματίσουν, δηλαδή να κάνουν την ζωή των πολιτών, την ζωή μας, λίγο καλλίτερη.
Προσέξτε! Η κάθε ηγεσία είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη της κοινωνίας που ηγείται. Δεν αντιπροσωπεύει απλά την βούληση των πολιτών. Ούτε βέβαια και εκφράζει κατά περίπτωση πλειοψηφικά ή μειοψηφικά «ρεύματα».
Δυστυχώς, η τουρκική κατοχή μας έχει αφήσει πολλά κατάλοιπα, τα οποία δεν ταιριάζουν στους Έλληνες. Δεν έχουμε ανάγκη τσιφλικάδες και κοτζαμπάσηδες. Μιλάνε για κοινωνικό διάλογο ανοιχτό και δημοκρατικό. Τι ακριβώς εννοούν;
Βλέπουμε καθημερινά να καταπατώνται θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών και να καταστρατηγείται δραματικά η συμμετοχική δημοκρατία… η οποία αποτελεί ανάγκη και όχι προνόμιο… Φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Τα κεκτημένα να μην θεωρούνται δεδομένα.
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί αυτό βολεύει;
Το κράτος κατάντησε εχθρός. Ένας εχθρός επικίνδυνος, ο οποίος δεν μπορεί να ηττηθεί με πορείες, απεργίες και παρόμοιους τρόπους αντίδρασης από τη μια, ούτε με κατασταλτικές δυνάμεις ή χρύσωμα του χαπιού από την άλλη.
Ο Χριστός μας – για όσους είναι Χριστιανοί – και ο Χριστός, για όσους δεν είναι, ιστορικά έπραξε αυτό που αποδείχθηκε η καλλίτερη πρακτική για δημιουργία: καταστροφή!
Κατάστρεψε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε μέσα στον Ναό του Σολομώντα και αποκάλυψε στον απλό λαό τα λαμόγια και τους απατεώνες.
Κανείς δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του στο σήμερα. Όλα όμως διορθώνονται, φτάνει να αποφασιστεί επιτέλους η δραστική αντιμετώπιση των προβλημάτων από την ρίζα τους. Αυτό θέλει χρόνο…
Ναι. Πρέπει να ασχοληθούμε και να κρίνουμε όλα όσα συνθέτουν την καθημερινότητα. Μην καταντήσουμε όμως μία από τα ίδια. Ελπίζω στην ανάπτυξη του διαλόγου και την αντιπαράθεση μέσα από αυτό το blog, αν έτσι κατορθώσουμε όχι μόνον να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας΄ να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε αλλά, επιτέλους να προτείνουμε τις απόψεις μας και ενδεχομένως λύσεις… σε όλους εκείνους, που πεισματικά αρνούνται να μας ακούσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου