Οι παλιοί ερμητικοί φιλόσοφοι
έλεγαν «όπως πάνω έτσι και κάτω»… αν παραφράσουμε λίγο αυτή την πρόταση και
οδηγήσουμε την σκέψη μας εις τα πεδία του πολιτικού μας γίγνεσθαι, θα λέγαμε
πως «όπως δίπλα έτσι κι εδώ»…
Ο εκφυλισμός των δύο πρώην(?) «μεγάλων» κομμάτων
είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής! Ουσιαστικά μόνο τα χρώματα αλλάζουν. Ίδιο
σκηνικό παντού! Επιλεγμένοι χειροκροτητές, εντός κλειστών χώρων, να κουνούν
ρυθμικά σύμβολα και σημαίες, να φωνάζουν, να κραυγάζουν συνθήματα, να διαλαλούν
την πραμάτεια των εμποράκων της ελπίδας, σ’ έναν λαό που οι ίδιοι εξανάγκασαν
στην εξαθλίωση και τον εξευτελισμό.
Πόσο παρωχημένη μπορεί να δείχνει
και να είναι αυτή η εικόνα? Παρ’ όλα αυτά, εμπόρευμα υπάρχει… Οι αγοραστές όλο
και λιγοστεύουν!
Τα στελέχη τους κι οι οπαδοί τους
ρωτούν και ξαναρωτούν με ύφος αθώο, σχεδόν αφελές: «γιατί αυτή η εμμονή με τα δύο
– ίσως πρώην - «μεγάλα» κόμματα»? Μα, δεν πρόκειται περί εμμονής. Πρόκειται
περί διαπίστωσης! Γλυκιάς, λυτρωτικής διαπίστωσης που επιβεβαιώνεται από την –
μέχρι τώρα - στάση των πολιτών καθώς, γυρνούν την πλάτη μαζικά σε όλους
εκείνους που χρόνια τώρα τους εξαπατούν με βαρύγδουπα λόγια κι υποσχέσεις χωρίς
αντίκρισμα.
Κάτι θα έπρεπε να συμβεί για να
ξεχειλίσει το ποτήρι. Ευκαιρίες είχαμε πολλές κατά το παρελθόν. Κι όμως, τίποτε
ακόμη δεν είναι σίγουρο! Τίποτε ακόμη δεν έχει κριθεί κι η κάλπη θα είναι
αμείλικτη σε όσους δεν επιλέξουν ορθά. Άραγε, τι προσδιορίζει την «ορθή»
επιλογή που οφείλει ο πολίτης-ψηφοφόρος? Έχουμε συνειδητοποιήσει – ως εκλογικό
σώμα – ότι οι επιλογές μας δεν καθορίζουν μονάχα το παρόν και το μέλλον το δικό
μας, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας… όλων εκείνων που βρίσκονται γύρω μας?
Δεν αποφασίζουμε μόνο για εμάς!
Ο «μικρός Μήτσος» είναι δυνατός,
τεράστιος και σίγουρος μέσα στο μυαλό του αλλά, και τόσο αδύναμος, μικρός,
ανασφαλής… σιωπηλός μοιρολάτρης μέσα στην καθημερινότητά του. Τού είναι
αδύνατον να νιώσει την φλόγα που σιγοκαίει μέσα του και πλάθει τα σωθικά του! Μόνον
ασκήσεις θάρρους μπορεί να δοκιμάζει, ο άμοιρος, κι έτσι, παραμένει δέσμιος της
μόνης πραγματικότητας που γνωρίζει, έστω κι αν τον πληγώνει, έστω κι αν τον
προσβάλει, έστω κι αν το κρατά σιδηροδέσμιο στην αφάνεια και στο τίποτα δίχως
να κατορθώνει ποτέ να ξεπεράσει τους φόβους του… τους φόβους εκείνους που μας
οδήγησαν εδώ.
… Φόβοι που εμφύσησε, ανέπτυξε,
ισχυροποίησε και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το πολιτικό μας σύστημα, για να
κατευνάσει την φυσική δυναμική των πολιτών και για να ελέγξει πλήρως την
λειτουργία της κοινωνίας η οποία, εντός ενός αληθινού κι αυθεντικού δημοκρατικού
πλαισίου, θα έπρεπε να είναι και καθαρή κι απρόσκοπτη. Δημιουργήθηκε έτσι μια
εικονική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, μια… θεατρική δημοκρατία
βασισμένη στην υποκρισία και την αυταπάτη. Όλα είναι δυνατά εφόσον υπάρχουν
σωτήρες! Κι αν εκείνοι αποτύχουν? Όλο και κάποιος θα βρεθεί…
Οι σκηνοθέτες αυτού του θεάτρου
ξέρουν πολύ καλά πώς να βαδίσουν και που! Δεν χρειάζονται αυτοσχεδιασμοί. Το
σενάριο δεν τους επιτρέπει! Αποφεύγουν όσο μπορούν τις κακοτοπιές για να διαμορφώσουν
το καλλίτερο σκηνικό κι επιλέγουν ηθοποιούς – καλούς ή κακούς δεν έχει σημασία
– ικανούς όμως να ερμηνεύσουν ρόλους… ρόλους που αντιγράφουν αληθινούς
καθημερινούς χαρακτήρες και μπορούν έτσι να διατηρούν μία κάποια ισορροπία
μεταξύ αλήθειας κι απάτης. Αυτή τους η γνώση δεν πάει χαμένη!
Για ποιά ενδεχόμενη νοθεία μιλούν
ορισμένοι? Αυτή η γνώση είναι από μόνη της αρκετή για ν’ αλλοιώσει την λαϊκή
βούληση, να κατευθύνει συνειδήσεις και να διακορεύσει την ίδια την ζωή! Πάνω
στη σκηνή, όλα είναι πιθανά! Οι ηθοποιοί θέτουν διλήμματα κι υποσχέσεις που
μπορούν και φαντάζουν πιο εφικτά από την αλλαγή που όλοι μας ελπίζουμε κι
ονειρευόμαστε μέσα στον ταπεινό μικρόκοσμο μας! Η μαγεία της ερμηνείας, της
προσποίησης και της ποίησης εύπλαστων εικόνων και συναισθημάτων δεν αφήνει
κανέναν ασυγκίνητο!
Κομπάρσοι της παράστασης οι
θεατές, συνυπεύθυνοι στην απάτη! Μια καλοστημένη παράσταση…
Πληρωμένη ψευδαίσθηση η
πραγματικότητα που μας υπόσχονται!
Πώς λοιπόν θα επιτευχθεί η
αλλαγή… η ανατροπή που όλοι προσδοκούμε? Αν δεν υπάρχει μέσα μας διαμορφωμένη
μία συγκεκριμένη πολιτική πρόταση που θα είναι δυνατόν να ικανοποιήσει
τουλάχιστον το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας? … Πού θα δίνει
απαντήσεις? Για ποιά αλλαγή μπορούμε να ομιλούμε?
Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι
θετικό το γεγονός της διάσπασης των πολιτικών δυνάμεων. Είναι καλό. Θα ήταν
κάλλιστο αν η διάσπαση αυτή είχε ένα κάποιο περιεχόμενο. Ούτε κι εδώ όμως δεν
είμαστε τυχεροί! Πόσες πολιτικές δυνάμεις εκφράζονται με συνέπεια κι έχουν
συγκεκριμένη στόχευση? Μία? Δύο?
Ό,τι κι αν προκύψει ως αποτέλεσμα
– κι αυτό είναι το πιο πιθανό, δεν θα μας φέρει τα προσδοκώμενα. Έχουμε
αποδείξει πως δεν έχουμε την ωριμότητα ούτε και την σοβαρότητα που απαιτείται
σε καιρούς πονηρούς, δύσκολους και δύστροπους! Πασχίζουμε διαρκώς για τα
συμφέροντά μας και δεν γνωρίζουμε ποια είναι αυτά τα συμφέροντα!!!
Τί θα επιλέξει ο… κυρίαρχος λαός? Μια εβδομάδα έμεινε μέχρι την ώρα της
κάλπης… Θέλω να ελπίζω στους έλληνες, όμως, τους φοβάμαι! Με αυτόν το φόβο θα
βρεθώ ενώπιον της και με αυτόν τον φόβο θα ψηφίσω…
