Περί αρχών κι αρχόντων ή περί εξουσίας κι ηγεμόνων

Σε μία διαδικτυακή κουβέντα που είχα με μερικούς φίλους, ένας εξ’ αυτών έγραψε με εμφατικό τόνο: «Επισκεπτόμενος συχνά τόσο την Γαλλία αλλά (κυρίως και περισσότερο) και την Αγγλία, εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση ότι αυτή η καταραμένη η Γαλλική Επανάσταση πήγε τον τόπο και την υπόλοιπη Ευρώπη πολύ πίσω. Και βλέπω ότι και οι περισσότεροι σοβαροί Γάλλοι αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται και να «κοιτούν» ζηλόφθονα την Αγγλία με την γηραιά Βασίλισσά της. Αδιανόητο προ δεκαπενταετίας...» 

Η παραπάνω τοποθέτηση υποδεικνύει μια γενικότερη προβληματική στη σύγχρονη πολιτική σκέψη που ξεπερνά κατά πολύ την υποκειμενικότητα μιας άποψης κι εννοιολογικά, η διατύπωση αυτή καθ’ αυτή, καταδεικνύει την συντηρητική στροφή που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο και στην χώρα μας για κάθε όρο πολιτικής διευθέτησης και κοινωνικής συμπεριφοράς/ρύθμισης.

Στην προσπάθειά μου να αποδείξω αυτή τη προβληματική του απάντησα στον ίδιο τόνο, παραφράζοντας τα δικά του λόγια: «Επισκεπτόμενος συχνά τόσο την Βουλγαρία αλλά κυρίως και περισσότερο την Τουρκία, εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση ότι αυτή η καταραμένη η Ελληνική Επανάσταση πήγε τον τόπο και την υπόλοιπη Ευρώπη πολύ πίσω. Και βλέπω ότι και οι περισσότεροι σοβαροί Έλληνες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται και να «κοιτούν» ζηλόφθονα την Τουρκία και τα μεγαλεία των Σουλτάνων της. Αδιανόητο προ δεκαετίας…»

Αν και θα είχε ενδιαφέρον να σας μεταφέρω την συνέχεια του διαλόγου με την ενόχληση του συνομιλητή μου για την αποδόμηση του μηνύματος που ήθελε να μας «περάσει», νομίζω θα ήταν πιο χρήσιμο να μοιραστώ μαζί σας τις δικές μου σκέψεις. 

Η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο συνειδησιακά σημείο. Όλα υπάρχουν μέσα μας με τρόπο συγκεχυμένο. Φταίει το περιβάλλον γύρω μας; Οι συναναστροφές μας; Η καθημερινότητα του καθενός; Ο καταιγισμός πληροφοριών κι απόψεων; Όποιος κι αν είναι ο λόγος, η αντίληψή μας δεν αποφεύγει την στρέβλωση.

Μέσα στο πλαίσιο μιας αόριστης εικόνας περί πολιτικής ορθότητας, αστικής κανονικότητας και κοινωνικής συνοχής, ως Έλληνες κι ως πολίτες προσπαθούμε να κρατηθούμε από οτιδήποτε - κυρίως τώρα, στα χρόνια της κρίσης και των πάσης φύσεως προκλήσεων που εξακολουθούν να μας ταλαιπωρούν. Από την ιστορία και την παράδοση μέχρι τον πολιτισμό και τα... επιτεύγματά μας… Εξωραΐζουμε λάθη κι αστοχίες ενώ, την ίδια στιγμή, επιμένουμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα με έναν βλακώδη καθωσπρεπισμό που δεν μας επιτρέπει να προτείνουμε και να δοκιμάσουμε οτιδήποτε το ρηξικέλευθο και το ανατρεπτικό.

Από την άλλη, οι «ηγεμόνες» μας δεν επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους κι αποδεικνύονται εχθροί μας. Φέρονται σχεδόν πάντοτε με τρόπο αυθαίρετο και τυραννικό και η φθορά τους, κάθε φορά, δεν είναι αποτέλεσμα του χρόνου αλλά της αδυναμίας τους να μας καθοδηγούν, να μας εκφράζουν και να μας ωφελούν μέσα στον χρόνο. Κι έτσι οι Σουλτάνοι μάς τελείωσαν και κάπως έτσι οι Βασιλείς μάς έμειναν - όσοι έμειναν - για να συμβολίζουν ό,τι πιο αναχρονιστικό κι οπισθοδρομικό που μάλιστα χρυσοπληρώνεται! Κι όσοι από εμάς φαντασιώνονται μεγαλεία και περικοκλάδες είναι τα θύματα της ίδιας τους της φαντασίας η οποία, με σύμβολα και συμβολισμούς τρέφει τις αυταπάτες τους, θολώνει την κρίση τους και τους ταΐζει "αγώνες" κι "ανδραγαθήματα". 

Όμως, οι καλοί ηγεμόνες δεν είναι σύμβολα και συμβολισμοί. Οι καλοί ηγεμόνες δεν φοβούνται και δεν εχθρεύονται τον λαό τους. Δεν διστάζουν να αντικαθιστούν το σκήπτρο με το μυστρί κι εργάζονται μαζί με το λαό για το κοινό καλό. Δεν κρύβονται, δεν καταχρώνται την δύναμη και την εξουσία τους, δεν αποφασίζουν και διατάζουν. Απορρίπτουν κάθε αυθεντία και προπάντων, δεν φέρονται με αλαζονεία και υπεροψία! Εμείς, έχουμε βουλευτές και υπουργούς που ζουν στον κόσμο τους αποκομμένοι από την δική μας καθημερινότητα και οι πρωθυπουργοί μας, μάς απευθύνονται με διαγγέλματα και ομιλούν μόνον σε αυστηρά προκαθορισμένα ακροατήρια στις δημόσιες εμφανίσεις τους που όλο και περισσότερο σπανίζουν.

Θα μου πείτε, η κάθε «αρχή» στην χώρα μας ήταν αποτέλεσμα των επιλογών μας. Άρα, εμείς δεν κάναμε καλές επιλογές ως σήμερα. Γι’ αυτό κοιτάζουμε δεξιά κι αριστερά. Είναι όμως αρκετό; Είναι ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε; Για να κάνουμε μία καλή επιλογή κι εφόσον το ζητούμενο είναι η ευημερία και η κοινωνική αρμονία, οφείλουμε να βρούμε και να συμφωνήσουμε προηγουμένως στην αιτία όλων των κακών, των στραβών και των ανάποδων. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι δύσκολο, παρά τις όποιες θέσεις κι αντιθέσεις μας. Μέχρι τότε θα βράζουμε στο ζουμί μας. Κάποιοι από εμάς θα φεύγουν μακρυά για να δουν προκοπή, κάποιοι άλλοι θα περιμένουν επιδόματα και βοηθήματα, κάποιοι θα εκμεταλλεύονται και κάποιοι θα πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης. Όλοι με καλή πίστη! Επομένως, άχρηστα είναι τα... λοξοκοιτάγματα, άχρηστες κι αντιγραφές. 

Κι επειδή η πολιτική ιστορία είναι πάντα διδακτική και θα έπρεπε να την διαχειριζόμαστε χωρίς φόβο και πάθος, κι αφού θέλουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και τις αστοχίες μας, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως το διάστημα από την «μετριότητα» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μέχρι την «αριστεία» του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως κι αν το δει κανείς, μας έβλαψε ανεπανόρθωτα καθώς, σκιαγράφησε το περίγραμμα της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής αφήνοντας στο περιθώριο κάθε αναζωογονητική δύναμη. Όποτε συνέβη κάτι ανάλογο, κατέρρευσαν αυτοκρατορίες και χάθηκαν πολιτισμοί...

Η γεωπολιτική του διαβατηρίου

 γράφει ο Βαγγέλης Χωραφάς

 

Τα «χρυσά διαβατήρια» και οι «χρυσές βίζες» αποτελούν συστήματα χορήγησης ιθαγένειας και άδειας διαμονής σε επενδυτές, στα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Είκοσι κράτη-μέλη συνολικά εφαρμόζουν αυτά τα συστήματα: η Βουλγαρία, η Μάλτα, η Κύπρος, η Τσεχία, η Εσθονία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η Ισπανία, η Γαλλία, η Κροατία, η Ιταλία, η Λετονία, η Λιθουανία, το Λουξεμβούργο, οι Κάτω Χώρες, η Πολωνία, η Πορτογαλία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και το Ηνωμένο Βασίλειο (μέχρι το Brexit). Έχουν χορηγηθεί περισσότερα από έξι χιλιάδες από αυτά, έναντι σημαντικού χρηματικού ποσού, σε μη Ευρωπαίους και κάποιες φορές, σε πρόσωπα με δραστηριότητες που χρήζουν διερεύνησης.

Διαβάστε περισσότερα εδώ:  https://www.geoeurope.org/2021/03/03/i-geopolitiki-toy-diabatirioy/

 

Το Πολεμικό Ναυτικό ως βίωμα, τρόπος ζωής και σκέψης

Η περίοδος της στρατιωτικής θητείας για κάθε άνδρα έχει ιδιαίτερη σημασία και αξία για τον μετέπειτα βίο του κι όσοι δεν την είχαν αυτή την ευκαιρία, δεν μπορούν να καταλάβουν τα συναισθήματα που προκαλεί η ανάμνηση αυτής της εμπειρίας. Αν και δεν το συνηθίζω, επιτρέψτε μου την προσωπική αναφορά καθώς, σήμερα συμπληρώνονται εικοσιπέντε χρόνια από την ημέρα που πέρασα για πρώτη φορά το κατώφλι του Κ.Ε. «Παλάσκας», εντασσόμενος στις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού στο οποίο αφιέρωσα εικοσιένα ολόκληρους μήνες της ζωής μου... μήνες γεμάτους καλές και κακές στιγμές.

Για πολλούς από εμάς, η στράτευση είναι η πρώτη απομάκρυνση από την ασφάλεια της οικογενειακής εστίας και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο είδος και το ύφος της κοινωνικότητάς μας από τότε κι έπειτα. Για ό,τι με αφορά, αυτή η τόσο ξαφνική μεταβολή της καθημερινότητας, προσδιόρισε σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα του χαρακτήρα μου διότι κατά τη διάρκεια της θητείας μου, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, έζησα και συνεργάστηκα με πολλούς αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και ναύτες, σε διάφορες υπηρεσίες, έμαθα τρόπους και αντιμετώπισα συμπεριφορές, ταξίδεψα μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδας... είδα, ένιωσα, μοιράστηκα, έδωσα και πήρα και ό,τι μου έμεινε είναι η ανάμνηση ενός βιώματος που δεν θα χαρακτήριζα ποτέ ως υποχρέωση.

Η μέρα της απόλυσής μου, δεν ήταν μια ευχάριστη ημέρα. Αν σήμερα μετανιώνω για κάτι είναι η απόφασή μου να ολοκληρώσω την θητεία μου και να μην συνεχίσω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία στη θάλασσα παρόλο που και το ήθελα μέσα μου και την είχα την ευκαιρία. Από την άλλη, αν το είχα αποφασίσει, προφανώς και δεν θα είχα ζήσει ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια όμως και πάλι, παρά τις όποιες επιλογές μας, πάντα κάτι μένει απ' ό,τι αφήνουμε και στη δική μου περίπτωση το Πολεμικό Ναυτικό υπήρξε σχολείο, δουλειά και οικογένεια! Συναγωνισμοί κι ανταγωνισμοί. Φιλίες κι έχθρες. Μια καθημερινότητα που είχε να με διδάξει όλο και κάτι νέο ακόμη και μέσα από την υπηρεσιακή ρουτίνα που - όπως σε κάθε χώρο έτσι κι εδώ - δεν επιτρέπει την οποιαδήποτε ιδέα δημιουργικής απασχόλησης.

Όσοι έχουν υπηρετήσει το Πολεμικό Ναυτικό καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ και όσοι έχουν υπηρετήσει στα άλλα σώματα ίσως να συναισθάνονται λίγο ή πολύ τα ίδια πράγματα όμως, τίποτε δεν είναι το ίδιο. Το Πολεμικό Ναυτικό είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση και λόγω της φύσης του και λόγω της αποστολής του και λόγω της Ιστορίας του. Η ίδια η απεραντοσύνη του πελάγους... κάθε απομακρυσμένη σπιθαμή γης... η ενσυναίσθηση της ευθύνης απέναντι σε εκείνους που προσβλέπουν στην παρουσία και την ισχύ του, όχι μόνον τονώνουν το εθνικό αίσθημα υπερηφάνειας (ποτέ αλαζονείας!) σε δύσκολους και περίεργους καιρούς αλλά, αποτελούν και τον κατ’ εξοχήν συνεκτικό κρίκο μεταξύ όλων εκείνων των ιδανικών και των γνωρισμάτων του έθνους μας... της πίστης... της αγάπης... της αλληλεγγύης και της ελευθερίας!

Ας μην ξεχνάμε πως ο λαός μας είναι πρώτα και κύρια ναυτικός λαός με την αλμύρα και το απέραντο γαλάζιο να κυριαρχούν στην λαϊκή μας παράδοση και το πολιτισμό μας. Αυτό από μόνο του μας διαφοροποιεί από όλους τους άλλους λαούς γύρω μας, με τη ναυτοσύνη μας και τη ναυτική μας παράδοση να γίνονται πολλές φορές αντικείμενο φθόνου από όλους εκείνους που βλέπουν κι αντιμετωπίζουν τον ελληνισμό ως εμπόδιο στα σχέδιά τους. Τί να κάνουμε; Αυτή είναι η θέση της πατρίδας μας και αυτή είναι η γεωγραφία μας. Σε όποιον αρέσει.

Θα το ήθελα πολύ, αν μπορούσα, να γυρίσω το χρόνο πίσω· να ξαναζήσω ό,τι γέμισε και όρισε τα χρόνια της πρώτης μου νιότης. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό κι έτσι, αρκούμαι να χαίρομαι και θαυμάζω όλους εκείνους που ντυμένοι στα λευκά διασφαλίζουν την ασφάλεια του θαλάσσιου κράτους μας.