Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου

Αυτό το πολύ πετυχημένο, ομολογουμένως, φωτομοντάζ που πολύ εύστοχα εικονίζει (δεν διακωμωδεί) την ελληνική πολιτική πραγματικότητα… αυτές οι καρικατούρες της πολιτικής μας ζωής που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο – πάντως καταλυτικά – διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας, δεν μπορούσαν παρά να φέρουν στο μυαλό μου τις «θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Εκλογές έχουμε! Οι πουτάνες έβαλαν τα καλά τους και βγήκαν στο δρόμο! Το άρωμά τους φτηνό, αποπνικτικό, απροσδιόριστο και το μέϊκ-απ τους έχει σβήσει όλες τις ατέλειες… Φρέσκα πρόσωπα παντού!  

Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε να ασχοληθούμε με ένα μυθιστόρημα… με μια ακόμη ερωτική ιστορία. Ούτε με παρθένες, ούτε με δαίμονες και φαντάσματα… ούτε καν με την ίδια την έννοια του έρωτα, της αγάπης ή της ηθικής που ο λατινοαμερικάνος συγγραφέας πραγματεύεται στα έργα του.

Άλλα είναι τα στοιχεία που θα πρέπει να εντοπίσουμε και να διερευνήσουμε, τώρα! Ο καθένας μόνος του, τούτη την ύστατη στιγμή, τρεις μέρες πριν την κάλπη. Ο αμοραλισμός, η ανικανότητα, οι νοοτροπίες, οι επιλογές, οι πράξεις, ο τυχοδιωκτισμός όλων εκείνων των προσώπων που ευθύνονται (και θα ευθύνονται ξανά και ξανά αν κι εφόσον τους το επιτρέψουμε)  για τον κοινωνικό μας μαρασμό. Οφείλουμε να δούμε καθαρά τα πράγματα πέρα από ιδεολογίες ή προσωπικές προτιμήσεις, δίχως δισταγμό! Οφείλουμε να διακρίνουμε την αλήθεια – όχι την βολική ατομική μας αλήθεια!  

Το εγχείρημα είναι δύσκολο. Δύσκολο διότι ο αγοραίος έρωτας – όπως ακριβώς και η πολιτική - χρειάζεται δύο: την πουτάνα και τον πελάτη, κι εμείς… ως «δημοκράτες», τούς γνωρίζουμε και τους δύο ρόλους πολύ καλά! Επίσης, δύσκολη είναι κι η εξιλέωση επειδή – αν κι εφόσον είναι επιθυμητή, περνά μέσα από τους δύσβατους δρόμους της αυτοκάθαρσης που προϋποθέτει την αποδοχή της ενοχής… ποιάς ενοχής όμως?

Ο αγοραίος έρωτας δεν είναι απαραίτητα έγκλημα… Τόσο ο πελάτης όσο κι η πουτάνα σηκώνουν τον δικό τους σταυρό του μαρτυρίου και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Η απόλαυση, όμως, έχει ήδη χαθεί στην πρόθεση…

Είναι εξοργιστικό να βλέπεις εκείνους τους «νοικοκυραίους», που με τις επιλογές τους μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν, να εμφανίζονται ως οι φερέλπιδες «σωτήρες» μιας βιασμένης, πληγωμένης, τσακισμένης πατρίδας… να «προτάσσουν τα στήθη τους» και ως μπροστάρηδες να καλούν όλους εμάς να τους ακολουθήσουμε τυφλά, δηλώνοντας υποταγή στην δύναμη της δικής τους θέλησης! Μας θέλουν πουτάνες στον δικό τους οίκο ανοχής…

… Για χάρη της πατρίδας!

Αχ, κατακαημένη πατρίδα! Εσύ… ναι, εσύ που ακόμη και σήμερα τους πιστεύεις και τους στηρίζεις! Που κουνάς τα σημαιάκια τους, που τούς χειροκροτείς και στην έξαψή σου επάνω, ξεχνάς τους πόνους και την θλίψη που σου προσέφεραν και μάλιστα, όχι δωρεάν!

Αχ κατακαημένη πατρίδα! Εσύ δεν είσαι που διώχνεις τα παιδιά σου? Εσύ δεν είσαι εκείνη που φωνάζεις για δικαιοσύνη κι αξιοκρατία? Εσύ δεν είσαι εκείνη η βροντερή φωνή που βγαίνεις στους δρόμους κι απαιτείς κι ελπίζεις πως επιτέλους θ’ ακουστείς?

Γιατί τώρα τα σβήνεις όλα με τη μια… όλα εκείνα που σε πλήγωσαν? Γιατί ξεχνάς τον ιδρώτα και τους κόπους σου? Τον ενθουσιασμό σου? Γιατί κλείνεις τα μάτια σου και σιωπάς?

Φοβάσαι?

Ποιούς?

Τί?

Γιατί?

Δεν έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου? Δεν έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους σου? Κι αυτή τη φορά αμαχητί θα υποχωρήσεις και θα τους αφήσεις ν’ αλωνίζουν μέσα σου… να κλέβουν ό,τι  βρουν… να βιάζουν ό,τι πιο πολύτιμο έχεις? Πού είναι τα όνειρά σου καταχωνιασμένα? Πού είναι οι μνήμες σου… γιατί παραγράφεις την ιστορική σου οφειλή?

@

Ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας δεν έχει ακόμη αποφασίσει ποιον, τι κι αν ακόμη θα ψηφίσει κατά την εκλογική διαδικασία της Κυριακής. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η κάθε ψήφος θα δώσει δύναμη σε όλους μας! Η αποχή αντίθετα, θα αποδυναμώσει την βούληση των πολλών!

Επίσης, ένα μη ευκαταφρόνητο ποσοστό συμπολιτών μας προσανατολίζεται προς… επικίνδυνες επιλογές – ως αντίδραση! Μια επιλογή που δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο και σαφή στόχευση. Μπορούμε κάτι καλλίτερο από αυτό.

Έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε πράγματα. Έχουμε την ευκαιρία, με την ψήφο μας, να εκφράσουμε τόσο τους φόβους και την απογοήτευσή μας, όσο και τις προσδοκίες μας για το αύριο… και το αύριο δεν είναι ούτε μακριά, ούτε αόριστο.

Ας πάμε στην κάλπη και πριν ρίξουμε το ψηφοδέλτιο της επιλογής μας, ας σκεφτούμε πως η ψήφος μας θα επηρεάσει και την ζωή των συνανθρώπων μας! Κυρίως εκείνων των λιγότερο τυχερών από εμάς. Ας αναλογιστούμε επίσης, πως αυτή είναι η πιο μεγάλη ευκαιρία για να προσφέρουμε μία καλή υπηρεσία στην πατρίδα και τον εαυτό μας και πως το διακύβευμα δεν είναι το ποιος θα οριστεί διαχειριστής.

Το διακύβευμα είναι αν θα καταφέρουμε ή όχι να κερδίσουμε και πάλι την αξιοπρέπεια, την εκτίμηση και την αυτοεκτίμηση που μας αφαιρέθηκαν βίαια από υπάλληλους, μεσάζοντες και λοιπούς διεκπεραιωτές...

Το διακύβευμα είναι κατά πόσο η χώρα μας θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και υπό ποιές προϋποθέσεις.

Το διακύβευμα είναι το κατά πόσο θα μπορούμε να ονειρευόμαστε στον τόπο μας, για τον τόπο μας… για εμάς! 

Περί θεάτρου: Οι κομπάρσοι κι οι θεατές κάνουν τη ζημιά!

Οι παλιοί ερμητικοί φιλόσοφοι έλεγαν «όπως πάνω έτσι και κάτω»… αν παραφράσουμε λίγο αυτή την πρόταση και οδηγήσουμε την σκέψη μας εις τα πεδία του πολιτικού μας γίγνεσθαι, θα λέγαμε πως «όπως δίπλα έτσι κι εδώ»…

Ο εκφυλισμός των δύο πρώην(?) «μεγάλων» κομμάτων είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής! Ουσιαστικά μόνο τα χρώματα αλλάζουν. Ίδιο σκηνικό παντού! Επιλεγμένοι χειροκροτητές, εντός κλειστών χώρων, να κουνούν ρυθμικά σύμβολα και σημαίες, να φωνάζουν, να κραυγάζουν συνθήματα, να διαλαλούν την πραμάτεια των εμποράκων της ελπίδας, σ’ έναν λαό που οι ίδιοι εξανάγκασαν στην εξαθλίωση και τον εξευτελισμό.

Πόσο παρωχημένη μπορεί να δείχνει και να είναι αυτή η εικόνα? Παρ’ όλα αυτά, εμπόρευμα υπάρχει… Οι αγοραστές όλο και λιγοστεύουν!

Τα στελέχη τους κι οι οπαδοί τους ρωτούν και ξαναρωτούν με ύφος αθώο, σχεδόν αφελές: «γιατί αυτή η εμμονή με τα δύο – ίσως πρώην - «μεγάλα» κόμματα»? Μα, δεν πρόκειται περί εμμονής. Πρόκειται περί διαπίστωσης! Γλυκιάς, λυτρωτικής διαπίστωσης που επιβεβαιώνεται από την – μέχρι τώρα - στάση των πολιτών καθώς, γυρνούν την πλάτη μαζικά σε όλους εκείνους που χρόνια τώρα τους εξαπατούν με βαρύγδουπα λόγια κι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Κάτι θα έπρεπε να συμβεί για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Ευκαιρίες είχαμε πολλές κατά το παρελθόν. Κι όμως, τίποτε ακόμη δεν είναι σίγουρο! Τίποτε ακόμη δεν έχει κριθεί κι η κάλπη θα είναι αμείλικτη σε όσους δεν επιλέξουν ορθά. Άραγε, τι προσδιορίζει την «ορθή» επιλογή που οφείλει ο πολίτης-ψηφοφόρος? Έχουμε συνειδητοποιήσει – ως εκλογικό σώμα – ότι οι επιλογές μας δεν καθορίζουν μονάχα το παρόν και το μέλλον το δικό μας, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας… όλων εκείνων που βρίσκονται γύρω μας? Δεν αποφασίζουμε μόνο για εμάς!

Ο «μικρός Μήτσος» είναι δυνατός, τεράστιος και σίγουρος μέσα στο μυαλό του αλλά, και τόσο αδύναμος, μικρός, ανασφαλής… σιωπηλός μοιρολάτρης μέσα στην καθημερινότητά του. Τού είναι αδύνατον να νιώσει την φλόγα που σιγοκαίει μέσα του και πλάθει τα σωθικά του! Μόνον ασκήσεις θάρρους μπορεί να δοκιμάζει, ο άμοιρος, κι έτσι, παραμένει δέσμιος της μόνης πραγματικότητας που γνωρίζει, έστω κι αν τον πληγώνει, έστω κι αν τον προσβάλει, έστω κι αν το κρατά σιδηροδέσμιο στην αφάνεια και στο τίποτα δίχως να κατορθώνει ποτέ να ξεπεράσει τους φόβους του… τους φόβους εκείνους που μας οδήγησαν εδώ.

… Φόβοι που εμφύσησε, ανέπτυξε, ισχυροποίησε και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το πολιτικό μας σύστημα, για να κατευνάσει την φυσική δυναμική των πολιτών και για να ελέγξει πλήρως την λειτουργία της κοινωνίας η οποία, εντός ενός αληθινού κι αυθεντικού δημοκρατικού πλαισίου, θα έπρεπε να είναι και καθαρή κι απρόσκοπτη. Δημιουργήθηκε έτσι μια εικονική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, μια… θεατρική δημοκρατία βασισμένη στην υποκρισία και την αυταπάτη. Όλα είναι δυνατά εφόσον υπάρχουν σωτήρες! Κι αν εκείνοι αποτύχουν? Όλο και κάποιος θα βρεθεί…

Οι σκηνοθέτες αυτού του θεάτρου ξέρουν πολύ καλά πώς να βαδίσουν και που! Δεν χρειάζονται αυτοσχεδιασμοί. Το σενάριο δεν τους επιτρέπει! Αποφεύγουν όσο μπορούν τις κακοτοπιές για να διαμορφώσουν το καλλίτερο σκηνικό κι επιλέγουν ηθοποιούς – καλούς ή κακούς δεν έχει σημασία – ικανούς όμως να ερμηνεύσουν ρόλους… ρόλους που αντιγράφουν αληθινούς καθημερινούς χαρακτήρες και μπορούν έτσι να διατηρούν μία κάποια ισορροπία μεταξύ αλήθειας κι απάτης. Αυτή τους η γνώση δεν πάει χαμένη!

Για ποιά ενδεχόμενη νοθεία μιλούν ορισμένοι? Αυτή η γνώση είναι από μόνη της αρκετή για ν’ αλλοιώσει την λαϊκή βούληση, να κατευθύνει συνειδήσεις και να διακορεύσει την ίδια την ζωή! Πάνω στη σκηνή, όλα είναι πιθανά! Οι ηθοποιοί θέτουν διλήμματα κι υποσχέσεις που μπορούν και φαντάζουν πιο εφικτά από την αλλαγή που όλοι μας ελπίζουμε κι ονειρευόμαστε μέσα στον ταπεινό μικρόκοσμο μας! Η μαγεία της ερμηνείας, της προσποίησης και της ποίησης εύπλαστων εικόνων και συναισθημάτων δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο!

«Οι μάζες δεν συλλογίζονται . Δέχονται ή απορρίπτουν τις ιδέες χονδρικά. Δεν δέχονται ούτε συζήτηση ούτε αντιλογία και οι υπερβολές που δρουν πάνωτους κατακλύζουν εντελώς το πεδίο της νόησης τους και τείνουν επίσης ναμεταμορφωθούν σε πράξεις .»

Κομπάρσοι της παράστασης οι θεατές, συνυπεύθυνοι στην απάτη! Μια καλοστημένη παράσταση…

Πληρωμένη ψευδαίσθηση η πραγματικότητα που μας υπόσχονται!

Πώς λοιπόν θα επιτευχθεί η αλλαγή… η ανατροπή που όλοι προσδοκούμε? Αν δεν υπάρχει μέσα μας διαμορφωμένη μία συγκεκριμένη πολιτική πρόταση που θα είναι δυνατόν να ικανοποιήσει τουλάχιστον το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας? … Πού θα δίνει απαντήσεις? Για ποιά αλλαγή μπορούμε να ομιλούμε?

Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι θετικό το γεγονός της διάσπασης των πολιτικών δυνάμεων. Είναι καλό. Θα ήταν κάλλιστο αν η διάσπαση αυτή είχε ένα κάποιο περιεχόμενο. Ούτε κι εδώ όμως δεν είμαστε τυχεροί! Πόσες πολιτικές δυνάμεις εκφράζονται με συνέπεια κι έχουν συγκεκριμένη στόχευση? Μία? Δύο?

Ό,τι κι αν προκύψει ως αποτέλεσμα – κι αυτό είναι το πιο πιθανό, δεν θα μας φέρει τα προσδοκώμενα. Έχουμε αποδείξει πως δεν έχουμε την ωριμότητα ούτε και την σοβαρότητα που απαιτείται σε καιρούς πονηρούς, δύσκολους και δύστροπους! Πασχίζουμε διαρκώς για τα συμφέροντά μας και δεν γνωρίζουμε ποια είναι αυτά τα συμφέροντα!!!

Τί θα επιλέξει ο… κυρίαρχος λαός? Μια εβδομάδα έμεινε μέχρι την ώρα της κάλπης… Θέλω να ελπίζω στους έλληνες, όμως, τους φοβάμαι! Με αυτόν το φόβο θα βρεθώ ενώπιον της και με αυτόν τον φόβο θα ψηφίσω…

ΝΔ: "Εμπιστευθείτε με" .... ?