Πέρασαν 3 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και για ακόμη μία χρονιά η Ελληνική Δικαιοσύνη εορτάζει! Γιορτάζει με την αποφυλάκιση του ενός εκ των δύο καταδικασθέντων για την δολοφονία του (για ανθρωπιστικούς λόγους!) την ίδια ώρα που αποφασίζει και διατάσσει την φυλάκιση ή την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων άτυχων συμπολιτών μας για χρέη 100, 200 ή 500 ευρώ! (Τελευταίο παράδειγμα που υπέπεσε στην αντίληψή μου η υπόθεση ενός συμπολίτη πατρινού, άνεργου με παιδιά, που το δικαστήριο διέταξε την κατάσχεση της οικίας του για χρέη 500 ευρώ. Τα παραδείγματα πάρα πολλά…!).
Κάπως έτσι δεν ευτελίζονται οι θεσμοί?
Αποτελεί κοινή διαπίστωση πως, στην χώρα μας αυτοί που τιμωρούνται είναι οι φτωχοί, οι αδύναμοι και οι άτυχοι. Γιατί άραγε? Γιατί οι υπηρετούντες την Δικαιοσύνη από έδρας αγωνίζονται με σθένος για τα δικαιώματά τους και δεν επιδεικνύουν το ίδιο σθένος στην ελάχιστη υποχρέωσή τους για ανθρωπιά και κοινωνικό πολιτισμό? Ποιά είναι η ζυγαριά και ποιό το ζύγι?
Είναι εύκολο να ρίχνεις το βάρος στην πολιτική εξουσία (νομοθετική και εκτελεστική) και να νίπτεις τας χείρας σου ως άλλος Πιλάτος… Την ίδια ώρα, φαίνεται πως είναι υπερβολικά δύσκολο για ανθρώπους σπουδαγμένους και διαβασμένους – ίσως περισσότερο από τον καθέναν – να ερμηνεύσουν λογικά το πνεύμα των νόμων. Ναι, μπορεί την μεγαλύτερη ευθύνη να την φέρει η νομοθετική εξουσία η οποία νομοθετεί υπό την ποδηγέτηση της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας με τα όποια... συμπλέγματά της, στη βάση της επιβολής ρυθμιστικών κανόνων που εύκολα διαστρεβλώνονται, καταπατώνται ή ξεχνιούνται, όμως, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να επικαλείται άγνοια ή μη συμμετοχή (συνενοχή) στο κακό που συμβαίνει.
Εγώ νομικός δεν είμαι. Πολίτης είμαι. Ένας απλός πολίτης με ελάχιστες γνώσεις αλλά νομίζω πως το αυτονόητο μπορεί να το βλέπει και κάποιος σαν κι εμένα! Και το αυτονόητο είναι το κοινό αίσθημα περί δικαίου το οποίο έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.
