Σήμερα, κι έπειτα από μεγάλο
χρονικό διάστημα απουσίας, είπα να μοιραστώ μια εικόνα που δεν απέχει πολύ από
την πραγματικότητα… μία εικόνα που με θλίβει πρώτα απ’ όλα ως άνθρωπο και ύστερα
ως πολίτη… μια εικόνα που αποτυπώνει με τρόπο ιδιαίτερα εύστοχο πόσο έχουμε
αποτύχει και συλλογικά και ατομικά, ο κάθε ένας από εμάς!
Προς το παρόν, είμαστε βολεμένοι
κι ασφαλείς. Ναι, φοβόμαστε κι ανησυχούμε για το αύριο αλλά, μέχρι εκεί! Διαρκής
αναμονή και διαρκής ανοχή την ίδια ώρα που συνάνθρωποι μας, άνθρωποι δίπλα μας,
γύρω μας, αυτοκτονούν, λιμοκτονούν, υποφέρουν… ζουν κυνηγημένοι μέσα στην ίδια τους
την ζωή για να μπορούν κάποιοι «κύριοι» «αγωνιστές» με «ήθος» και «όραμα» να σώσουν
την «πατρίδα»… Ποιά πατρίδα βρε ηλίθιοι??? Πατρίδα δεν είναι ούτε το χώμα, ούτε
τα χρώματα στον ιστό! Πατρίδα είναι οι άνθρωποι. Πατρίδα είμαστε όλοι εμείς! Κι
όσο αυτοί οι «κύριοι» πληγώνουν τους συν-ανθρώπους μας, όσο μας πληγώνουν, τόσο πληγώνουν την πατρίδα
μας!
Κι όμως! Υπάρχουν ακόμα εκείνοι
που τους στηρίζουν, που τους υποστηρίζουν, που σκύβουν το κεφάλι ευλαβικά και την ίδια στιγμή, εχθρεύονται κάθε προσπάθεια,
κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία για αλλαγή και πρόοδο. Σβήνουν κάθε ελπίδα κι απαξιώνουν
κάθε όνειρο – ουτοπικό ή εφικτό! Με μένος στρέφονται ενάντια στους πιο αδύναμους
κι άτυχους συμπολίτες μας, και με το δάκτυλο υποδεικνύουν τα θύματα της επόμενης
σφαγής… Αδυνατούν να δουν την αλήθεια κατάματα διότι η αλήθεια αυτή δεν
περιλαμβάνει, δεν αιτιολογεί και ως εκ τούτου δεν μπορεί να τροφοδοτεί την…
νοικοκυροσύνη και τον καθωσπρεπισμό τους.
Θα μου πει κάποιος… υπερβάλλεις.
Πιθανόν! Όμως, η πατρίδα, οι άνθρωποι, οι άνθρωποί μας και οι ζωές τους δεν είναι
εμπόρευμα για να κερδοσκοπούν κάποιοι από την εκμετάλλευσή τους.
Όσο μένουμε παθητικοί παρατηρητές
αυτής της κατάστασης, όσο ανεχόμαστε κι όσο σιωπούμε, τόσο τα πράγματα θα
χειροτερεύουν. Ούτως ή άλλως η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι μη
αναστρέψιμη. Μόνο πιο κάτω έχει και τίποτε άλλο. Τι περιμένουμε? Θαύματα? Θαύματα
δεν γίνονται. Όχι με τρόπο που νομίζουμε! Θαύμα είναι η δική μας η ζωή… του
καθενός μας ξεχωριστά και όλων μας μαζί. Τι άλλο χρειάζεται να συμβεί για να πούμε
επιτέλους: φτάνει! Ως εδώ?
Τι φοβόμαστε? Τι περιμένουμε?
