Δεν θα σας κουράσω σήμερα με μακροσκελές κείμενο ούτε και θα μοιραστώ μαζί σας πληροφορίες που δεν γνωρίζετε ή δεν υποψιαζόσαστε. Αφορμή γι' αυτό το μικρό άρθρο ήταν η ανάγνωση της εξαιρετικής ανάρτησης που δημοσίευσε η Dr. Caitlin R. Green στο προσωπικό της ιστολόγιο, υπό το τίτλο: «A very long way from home: early Byzantine finds atthe far ends of the world», αναφορικά με τα ρωμαϊκά και ελληνιστικά ευρήματα σε έναν χώρο που εκτείνεται πολύ πιο πέρα από τα γνωστά όρια της Δυτικής και Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Όπως ο Arthur Stanley Pease σημειώνει στις «Notes on the Delphic Oracle and Greek Colonization», αλλά κι εγώ ο ίδιος σε παλαιότερη ερευνητική εργασία μου υπό τον τίτλο: «Essay onGreeks and their expansion in our region», ο ελληνισμός ήταν προορισμένος να βρεθεί πολύ πιο πέρα από τις εσχατιές του γνωστού τότε κόσμου και το σημαινόμενο στη προκειμένη περίπτωση δεν είναι η ίδια η γεωγραφική έκταση που καταλαμβάνει αλλά το ποιοτικό του περιεχόμενο το οποίο, δεν αναδεικνύεται από την βίαιη κατάληψη εδαφών και την επακόλουθη διαβρωτική διείσδυση στην καθημερινότητα και τις παραδόσεις άλλων λαών και πολιτισμών, όπως στην περίπτωση των τούρκικων φυλών που έσπειραν τον όλεθρο στο πέρασμά τους κι εξακολουθούν να βεβηλώνουν και να καταστρέφουν μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής μας κληρονομιάς, και να απαξιώνουν κάθε έννοια ιστορικής και πνευματικής παραγωγής/παρουσίας από την δυτική Κίνα μέχρι το Αιγαίο!
Αντίθετα, τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι στην συνέχεια, διαμόρφωσαν την συνείδηση και την ταυτότητά τους πρωτίστως μέσα από την τέχνη και το εμπόριο. Μέσα από διάλογο και τη συναλλαγή. Βεβαίως και κατέκτησαν. Ασφαλώς και διέπραξαν εγκλήματα κατά τόπους και κατά περίπτωση... βρείτε μου μία αυτοκρατορία παρθένα κι αμόλυντη· όμως, η ίδια τους η ηθική, η ιστορική τους ηθική, έθετε φραγμούς και όρια που αν και μπορούσαν επέλεγαν σχεδόν ποτέ να μην ξεπερνούν. Κι έτσι, το εμπόριο άνθισε κι έφερε χρήμα κι ευημερία. Και οι τέχνες έγιναν το όχημα προσέγγισης και μεταφοράς ιδεών κι αντιλήψεων. Η συσσώρευση υλικού και πνευματικού πλούτου κάνει την όποια σύγκριση με την οθωμανική λαίλαπα να μοιάζει μάλλον με κακόγουστο αστείο.
Αυτή είναι ακόμη μία πτυχή της Ιστορίας μας που δεν έχει ερευνηθεί σε βάθος και το κενό που φαίνεται πως δημιουργεί, επιτρέπει στους όποιους αναθεωρητές να μας εκθέτουν μία «ιστορική αλήθεια» που απέχει κατά πολύ από κάθε έννοια επιστημοσύνης κι αντικειμενικής θεμελίωσης.
Οφείλουμε επομένως να στρέψουμε το βλέμμα μας στην εμπορική δραστηριότητα, τις τέχνες, τα γράμματα και την καλλιτεχνική παραγωγή για να βρούμε απαντήσεις και για να αξιολογήσουμε επαρκώς νοοτροπίες και συμπεριφορές που έφτιαξαν τον κόσμο στον οποίο εμείς σήμερα ζούμε και προσπάθειες όπως αυτή της Dr. Green στοχεύουν προς τη σωστή κατεύθυνση.
