Εμπορικός & Εισαγωγικός Σύλλογος Πατρών

Ποιός ασχολείται μαζί τους?

Διαβάστε περισσότερα: Κλειστά για μια ώρα τα καταστήματα της Πάτρας την Πέμπτη 20 Μαΐου, Εμπορικός και Εισαγωγικός Σύλλογος Πατρών

Η γελοιότητα των ηλιθίων ή η ηλιθιότητα των γελοίων?

Όμως, πριν δοκιμάσω ν’ απαντήσω στο ερώτημα αυτό που στοιχειώνει την σκέψη μου συνεχώς τα τελευταία χρόνια, θα ήθελα να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα της “Ασκητικής” του Ν. Καζαντζάκη:

“Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή…

… Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο.

………………

… Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω.

Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει…”

Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσα να σχολιάσω τα όσα συνέβησαν χθες… Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να βρω τις κατάλληλες λέξεις και πολύ φοβάμαι πως το τελικό κείμενο αυτής της ανάρτησης δεν θα ικανοποιήσει ούτε εμένα, ούτε εσάς ως αναγνώστες. Νοιώθω όμως πως, έχω την υποχρέωση να γράψω κάτι, για κανέναν άλλον λόγο παρά μόνο για να έχω την συνείδησή μου ήσυχη.

Νομίζω, η πιο αποφασιστική καμπή στην πορεία της νεοελληνικής πραγματικότητας – της οποίας όλοι μας είμαστε πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι κατά περίπτωση – συνελέστηκε τον Νοέμβριο του 1995 όταν με τα όσα διαδραματίζονταν εντός και εκτός του χώρου του Πολυτεχνείου, χάναμε μέρος της αθωότητάς μας και επιβάλλαμε απο κοινού τον πνευματικό μας ευτελισμό… μια επιβολή που αργά ή γρήγορα θα έβρισκε εύκολα “καύσιμη ύλη” διαθέσιμη παντού!

Λίγο αργότερα? Οι Εκσυγχρονισμοί, οι Επανιδρύσεις, η απώλεια εθνικής κυριαρχίας-υπερηφάνιας, το χρηματιστήριο, το όργιο των τραπεζών που αυτοαναγορεύθηκαν σε Ύπατο Αρμοστή μιας κοινωνίας που τρέκλιζε μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης… ασυδοσία, αυθαιρεσία, βατοπαίδια, γαλάζια – πράσινα – κόκκινα – κίτρινα παιδιά, στρατιές ολόκληρες αναγκαίων ή κατά συνθήκη καιροσκόπων και η ηθική και η πνευματική μας “ελευθερία” δεν άργησε να μετατραπεί από δημιουργική υποχρέωση και δικαίωμα σε δολοφονικό-αυτοκτονικό όργανο στα χέρια του κάθε “πικραμένου”.

Πώς άλλωστε θα γινόταν διαφορετικά, όταν τα τσιφτετέλια και τα πατσοκοίλια αναγορεύονταν σε κυρίαρχο life style… ενός τρόπου ζωής που δεν είχε μέσα του τίποτε από την ουσία που εμάς τους έλληνες μάς κάνει έλληνες?

Πώς θα γινόταν διαφορετικά αφού αποφασίσαμε πώς η “ιδανική Πολιτεία” επιπλώνεται με τα ψευτοέπιπλα, ντύνεται με τις κινέζικες απομιμίσεις και τρέφεται με τα ληγμένα – ανακυκλωμένα των Super Markets?

… Και όλα αυτά με δανεικά(?)!

Ποιός φταίει αν το Κοινοβούλιο αποτυγχάνει? Ποιός φταίει αν κάθε θεσμός σήμερα αποτυγχάνει? Μήπως δεν αποτελούν αντικατοπτρισμό μας? Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε εκείνοι που αποτυγχάνουν? Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι?

Τελικά τί καταφέραμε? Τίποτα! Απολύτως τίποτε! Γίναμε πιο σοφοί? Γίναμε πιο ευαίσθητοι? Γίναμε πιο ανθρώπινοι? Τίποτα! Δεν φτάσαμε στο χείλος της Αβύσσου. Εμείς είμαστε η Άβυσσος!

Αν όμως… αν… μπορούμε ακόμη ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, οφείλουμε να το πούμε σε εμάς τους ίδιους πως φτάνει! Ως εδώ!

Σήμερα, δεν πρέπει αυτή η μέρα να είναι μέρα πένθους. Ας αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε και ας δουλέψουμε γι’ αυτό διότι, κανείς δεν πρόκειται να μας το δώσει χαριστικά! 

… Και η ζωή συνεχίζεται.