Έγκλημα δίχως Τιμωρία!

Στην πραγματικότητα, το “Αφρικανικό δράμα” της Κένυα βρίσκει το ξέσπασμά του στην πολιτική δολοφονία του Τομ Μπόϊγια το 1969. Ο απελευθερωτικός αγώνας ενάντια στους διεφθαρμένους αποικιοκράτες λίγα χρόνια πριν, ήταν τίποτα μπροστά στον αγώνα για επιβίωση των κατοίκων αυτής της χώρας, η οποία μέχρι πρόσφατα χαρακτηριζόταν ως το “καμάρι” της ανατολικής Αφρικής.

Τον Φεβρουάριο του 1998, είχα την τύχη να επισκεφθώ επίσημα την Κένυα, λόγω της συμμετοχής μου στο πρόγραμμα της Ιαπωνικής Κυβέρνησης “ΠΛΟΙΟ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ” και ομολογουμένως, τίποτε δεν θύμιζε του 200 νεκρούς του 1997 ή τους 1500 νεκρούς του 1992!

Η πιο ζωντανή εικόνα που μου έχει μείνει από εκείνη την επίσκεψή μου, και στον απόηχο των εκεί εργασιών μας, είναι η βραδιά που διασκεδάζαμε στο club FLORIDA 2000, στη Μομπάσσα. Εκεί, αφήνοντας το βλέμμα να ταξιδεύει στον Ινδικό, ο φίλος μου και συνάδελφος G.B.B., ένας από τους πλέον γνωστούς νέους πολιτικούς της Τανζανίας, με ρώτησε τί περίμενα να συμβεί στο προσεχές μέλλον με την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Του απάντησα με την γρηγοράδα και την σιγουριά ενός μάλλον ανώριμου νεαρού, ότι το πιο πιθανό θα ήταν σύντομα να βρίσκομαι μεταξύ εκείνων που καταλαμβάνουν τα έδρανα του Εθνικού μας Κοινοβουλίου και έπειτα... θα βλέπαμε...

Ευτυχώς για μένα, δεν κατέληξα βουλευτής. Κι είμαι ικανοποιημένος γι' αυτό! Στην ίδια δική μου ερώτηση (για να συνεχίσω την αφήγηση), αποκρίθηκε – δίχως να με κοιτάζει – ότι ... “εμείς... εμείς, έχουμε να αγωνιστούμε για πολλά ακόμα. Κυρίως για πράγματα που εσύ τα έχεις εύκολα...”

Τί εννοούσε άραγε; Την φτώχεια; Ή μήπως την κοινωνική, την πολιτική, την πολιτισμική “μεταρρύθμιση” και διάφορες άλλες ελιτίστικες έννοιες, που η γλώσσα μας μεταχειρίζεται εύκολα και ανώδυνα;

Δυστυχώς, ο δυτικός κόσμος, λόγω “βολέματος” παντός είδους δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τις ανάγκες των άλλων, των λιγότερο ευνοημένων... και πώς άλλωστε; Όταν είναι η κύρια αιτία συμφορών, παντού στον κόσμο! Σκεφθείτε το λίγο: Ασχοληθήκαμε ποτέ σοβαρά με τους άλλους πολιτισμούς και λαούς; Πάντοτε δεν τους αντιμετωπίζαμε με υπεροψία και αίσθημα ανωτερότητας;

Έστω κι έτσι, ειδικά τους “μαύρους” τούς διδάξαμε καλά. Τους διδάξαμε πως να πολεμούν, πως να μισούν, πως να εκμεταλλεύονται και πως να σκοτώνουν! Κι αυτοί, ως καλοί μαθητές, γίναν αντάξιοι των δασκάλων τους. Εδώ και μισό αιώνα, από τότε που αποφάσισαν ότι δεν θέλουν λευκά αφεντικά πάνω από το κεφάλι τους, η Αφρική έχει γίνει μια αληθινη αρένα με μονομάχους, με θεατές, με χορηγούς, με άγρια θηρία και οπωσδήποτε... αυτοκράτορα!

Σε ό,τι αφορά στην Κένυα, έμαθαν πολύ καλά πως να χειρίζονται τα όπλα. Τα καλάσνικοφ και την πολιτική! Κυρίως το δεύτερο. Με αποικιοκρατικές αρχές του τύπου “διαίρει και βασίλευε” έχει καταπατηθεί κάθε άξια, κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με διαστρέβλωση των δεδομένων της καθημερινότητας – πράγμα εύκολο για τα εκατομμύρια των αγράμματων πολιτών, με την παρέμβαση ξένων δυνάμεων όπως η Αιθιοπία, η Σομαλία ή οι Η.Π.Α. με τον “ανένδοτο” του Μπους, που επιτέλους διαφαίνεται να φτάνει στο τέλος του... Ε, τώρα, αντιστοιχίστε μόνοι σας τους προαναφερθέντες “ρόλους”...

Όμως, τα ίδια δεν έγιναν στην Λιβερία; Την Ακτή Ελεφαντοστού; Την Ρουάντα; Την Μποτσουάνα; Το Τσαντ; Το Σουδάν... ή την πάλαι ποτέ Νοτιαφρικάνικη Ένωση και το Κονγκό παλαιότερα, με τις “ιστορικές” παρεμβάσεις της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ ; Η διεθνής νομιμότητα, αποτελεί άγνωστη έννοια και είναι κρίμα, διότι η Αφρική διαθέτει αμέτρητες δυνατότητες ανάπτυξης και μυαλά τα οποία λείπουν από τον “ανεπτυγμένο” κόσμο.

Δεν θα αναφερθώ σε αίτια και πιθανές τους προεκτάσεις ή σε στατιστικά στοιχεία και στην ανθρωπογεωγραφία της Κένυα. Τα πράγματα πλέον, λόγω της διάστασης του προβλήματος και της έκτασης των γεγονότων έχουν γίνει λίγο-πολύ γνωστά. Η Κυβέρνηση Κιμπάκι εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την εξουσία. Εκμεταλεύτηκε φυλετικές, θρησκευτικές, κοινωνικές και περιφερειακές διαφορές και τις έφερε στο προσκήνιο, σε μια απελπισμένη της προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των αντιγραφών.

Από εκεί και πέρα, τα χειρότερα ακολουθούν. Ενδεχομένως, η κατάσταση στην Κένυα αποβεί καίριο πλήγμα στην περαιτέρω ανάπτυξη και εν συνεχεία αξιοπιστία της Αφρικανικής Ένωσης μέσα στο διεθνές γίγνεσθαι, καταδικάζοντας ακόμη μια φορά τον Κενυατικό πληθυσμό και κατά προέκταση, ολόκληρο τον Αφρικανικό πληθυσμό και ανεξάρτητα από εθνοτικές ή θρησκευτικές ή άλλες διαφορές, στον πάτο της διεθνούς διαστρωμάτωσης.

Για τον φτωχό αγράμματο αγρότη στη Κένυα, ή τον νεαρό άνεργο, ή τα ξυπόλητα παιδιά που ζητιανεύουν στον δρόμο ή για εκείνον τον άγνωστο Κενυάτη που μού ζήτησε να του αγοράσω ένα πακέτο τσιγάρα και εγώ αρνήθηκα(!) από φόβο(;) ή βλακεία(;), ναι, είναι θέμα τιμής φυλετικής ή θρησκευτικής, ή κοινωνικής.

Για τον δυτικό κόσμο, αποτελεί μια ακόμη εμπορική ευκαιρία που δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη!

Αν έχουμε κάτι χρήσιμο να δώσουμε στους Αφρικανούς, αυτό είναι η ιστορία μας και οι αγώνες μας για μια καλλίτερη ζωή. Οι Αφρικανοί δεν έχουν ανάγκη τον κακό μας εαυτό. Αν δεν μπορούμε να τους δώσουμε αυτό το ελάχιστο που οφείλουμε ως μέλη μιας ευρύτερης και δημοκρατικής κοινωνίας των πολιτών, ας στους αφήσουμε στην ησυχία τους. Θα τον βρουν τον δρόμο τους.