ICTE, International Guest Program

Dear Colleagues and Friends:

We are pleased to announce that the ICTE is now accepting applications for the 2008-09 cycle of its International Guest Program. Many of you have already met with our International Guests in the past and know the outstanding individuals we select for this unique opportunity.

For those of you who are not familiar, each year the International Guest Program welcomes 20-25 human rights leaders and peace educators primarily from the Global South. These activists come for a 2-3 month residency in Brooklyn , working within the ICTE community. The program aims to support each guest’s commitment to empowering local communities in the promotion of tolerance, human rights, respect for diversity and social justice. Individualized work plans are created with the guests that involve networking, professional skills training, opportunities to present their work, and time to reflect on their ongoing efforts.

This year, we are placing a special emphasis on “Scholars and Practitioners in the field of Tolerance Education”. Therefore, we are reaching out to all of you in the field and in academia. Please pass these guidelines along to your colleagues who you feel are interested and qualified for the program. The guidelines are attached to this e-mail, and can also be found on our website: http://www.seedsoftolerance.org/fgp.html.

The deadline for applications is January 21st, 2008. Please circulate this information, and feel free to contact me if you have any questions.

Thank you,

Veronique

Véronique Graham

ICTE Office Manager
International Center for Tolerance Education
An Initiative of the Third Millennium Foundation
Tel. 718-237-6262 ext. 101
www.seedsoftolerance.org

Σχόλιο 1: Εύχομαι, ο Χρήστος Ζαχόπουλος να ξεπεράσει γρήγορα αυτές τις δύσκολες προσωπικές του στιγμές και να γίνει σύντομα καλά, όχι γιατί τον συμπαθώ, αλλά… να, κάτι τέτοια συμβαίνουν και αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι για την τόση προσοχή και φροντίδα που απολαμβάνουν δίχως όριο, κάποιοι ασήμαντοι, πρόσκαιρα «σημαντικοί», βολεμένοι, κοντόχοντροι χαραμοφάηδες, ενώ οι απλοί πολίτες πεθαίνουν αβοήθητοι στην Πατρών-Αθηνών ή σε κάποιο εγκαταλελειμμένο ελληνικό νησί…

Σχόλιο 2: Συγχαρητήρια στην Πολεοδομία, για τα δωρεάν μαθήματα ποιοτικής και αποτελεσματικής Δημόσιας Διοίκησης! Προσδοκούμε επιτέλους σε πιο αναλογική και πιο δίκαιη μεταχείριση των ελλήνων πολιτών και ας ελπίσουμε, πως δεν θα παρατηρηθούν ποτέ ξανά φαινόμενα κατεδαφίσεως παντός τύπου, σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια…

Σχόλιο 3: Ένα μεγάλο μπράβο για όλα τα καλά και σημαντικά που συμβαίνουν αθόρυβα ή… φωναχτά έστω κι αν οφείλονται μόνο στο «πνεύμα» των ημερών…

“... Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ακυρώνει στην πράξη τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Συνελήφθησαν σήμερα (12/12/07) και κρατήθηκαν παράνομα δύο εργαζόμενοι της ΔΕΗ, χωρίς να έχουν διαπράξει αδίκημα. Εκτός αν θεωρείται αδίκημα το σκέπασμα μιας κάμερας με σακκούλα! Δεν αρκέστηκαν δηλαδή στην παράνομη λειτουργία των καμερών, αλλά προχώρησαν και σε παράνομες συλλήψεις, εκτός μάλιστα του χώρου της πορείας και αρκετή ώρα μετά, αφού οι συλληφθέντες είχαν τεθεί υπό παρακολούθηση! Η κυβέρνηση περιφρονεί το Σύνταγμα για να επιβάλει τις κάμερες...”

(Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ)

“...Εμείς, θέλουμε να υπάρχει διαφάνεια στις λειτουργίες της εξουσίας, στις λειτουργίες της κυβέρνησης σε τομείς, όπως είναι αυτός των Ασφαλιστικών Ταμείων. Δεν χρειάζεται να παρακολουθείται ο πολίτης. Χρειάζεται να παρακολουθείται και να ελέγχεται η εξουσία, που σήμερα είναι αυθαίρετη και ασύδοτη, όπως ασκείται από την Νέα Δημοκρατία...”

(Δηλώσεις Γιώργου Α. Παπανδρέου μετά την επίσκεψή του στα κεντρικά γραφεία της ΔΕΗ)



Σημείωση: Η Νέα Δημοκρατία δεν ήταν εκείνη που είχε συστήσει τους "Κένταυρους" και άλλες... "ομάδες κρούσης" που τρομοκρατούσαν τον κόσμο με σκύλους και αλυσίδες την δεκαετία του 80?

Η Τουρκική ηγεμονία: Μήπως βρισκόμαστε λίγο πριν την αναβιώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Αφορμή γι' αυτήν την ανάρτηση, στάθηκαν τρία άσχετα(;) μεταξύ τους γεγονότα: α) Η πρόσφατη επίσκεψη Gül στο Τουρκμενιστάν, β) οι έντονες αντιδράσεις των τουρκόφωνων στην ΠΓΔΜ για την ανέγερση αγάλματος του Γιώργου Καστριώτη στην είσοδο της πόλης των Σκοπίων και γ) η επίσκεψη Babacan στην Δυτική Θράκη και ό,τι εντυπώσεις άφησε τόσο στην μουσουλμανική μειονότητα, όσο και στην Ελληνική Κυβέρνηση.

Δυστυχώς, ως χώρα, έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε και όχι να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, της οποίας η ανωτερότητα - σε ό,τι αφορά στις πρακτικές - είναι αναμφισβήτητη, πράγμα το οποίο επηρεάζει τα εθνικά μας συμφέροντα και όχι πάντοτε θετικά.

Μπερδεύουμε με την ίδια ευκολία παρόν και παρελθόν, συναισθήματα και λογική, γι' αυτό και έχουμε εγκλωβιστεί σ' ένα πολύ περιορισμένο πεδίο «ανάγνωσης» της άλλης πλευράς.

Αυτό το λάθος, δεν το κάνουμε μόνον εμείς. Ο δυτικός τρόπος αντίληψης κάνει ακριβώς το ίδιο λάθος. Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί σε ό,τι αφορά στις ευρω-τουρκικές σχέσεις, διακρίνουμε κάθε λίγο και λιγάκι, να επικρατεί μια κάποια σύγχυση. Στο ΝΑΤΟ βέβαια, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά αλλά, αυτό μάλλον οφείλεται στις επιδιώξεις της ίδια της Συμμαχίας.

Αναφορικά με την σημασία της Τουρκίας ως πιθανού επίσημου εταίρου στον Ευρωπαϊκό χώρο, ο Orhan Kemal Cengiz στην εφημερίδα Turkish Weekly Journal, επισημαίνει τα λάθη του δυτικού τρόπου σκέψης στην αντιμετώπιση της Τουρκίας και εν γένει του «Τουρκικού ζητήματος», το οποίο δεν εξαντλείται ούτε στην Δ. Θράκη, ούτε στην Κύπρο και τις δυνάμεις κατοχής του βορείου τμήματος της νήσου, ούτε βέβαια και στα προβλήματα που δημιουργούνται σχεδόν καθημερινά από τους μαχητές του PKK στο εσωτερικό της χώρας.

Ο ίδιος γράφει ότι, οι δυτικοί δεν αντιλαμβάνονται την ίδια την φύση του Τουρκικού κράτους, ούτε και τον τρόπο με τον οποίο η τουρκική κοινωνία τοποθετεί τον εαυτό της μέσα στο παγκόσμιο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Όπως πολύ σωστά παρατηρεί, η δύση φαίνεται να μην κατανοεί (λαμβάνοντας υπόψη ιστορικά δεδομένα) την δομή και λειτουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να νομίζει ότι η Τουρκική Δημοκρατία δεν αποτελεί συνέχειά της και πως εκεί ακριβώς συνίσταται η επιτυχία του Κεμαλισμού, ως προς τον εκσυγχρονισμό δηλαδή και την «δυτικοποίηση» της τουρκικής κοινωνίας.

Όμως, η δυτική άποψη για την Τουρκία, δεν μπορεί παρά να είναι εσφαλμένη γιατί σε αντίθεση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που ήταν μια πολυεθνική / πολυπολιτισμική / πολυθρησκευτική κοινωνία, η Τουρκική Δημοκρατία δεν χρησιμοποίησε ποτέ φιλελεύθερες πολιτικές διακυβέρνησης αλλά, μάλλον καταπιεστικές, με τάσεις ολοκληρωτισμού ιδίως για την διαβίωση των άλλων εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων στο εσωτερικό της.

Τέλος, υπογραμμίζει ότι αν ο δυτικός κόσμος δεν αποβάλλει τα «ανατολίτικα στερεότυπα» για την Τουρκία, πάντα θα κάνει λάθος και αυτό θα είναι εις βάρος και των δυτικών αλλά και της ίδια της τουρκικής κοινωνίας, η οποία θέλει και ασφαλώς έχει το δικαίωμα για μια «καλλίτερη τύχη» μέσα στον κόσμο.



Τουρκογενείς και τουρκόφωνες εθνότητες σήμερα

Δεδομένης της ιστορικής εξέλιξης των πραγμάτων, η Τουρκία μεταξύ όλων των τουρκογενών εθνών μπορεί να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο, αυτό το γνωρίζει και φαίνεται, τώρα τελευταία, έχει ρίξει το βλέμμα της προς την Κεντρική Ασία, γυρνώντας για λίγο την πλάτη στην Ευρώπη…

Όπως μπορείτε να καταλάβετε κι εσείς, το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ από τις εθνικιστικές κορώνες Babacan στη Κομοτηνή.

@

Όλα τα εθνικά τουρκικά φύλλα βίωσαν (και βιώνουν ακόμη και σήμερα σε ορισμένες περιπτώσεις) την καταπίεση και την απομόνωση, τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα, όταν ξεκίνησε το μακρύ τους ταξίδι προς τα δυτικά, το οποίο και προκάλεσε αρκετά δεινά σε ορισμένους ευρωπαϊκούς λαούς, μεταξύ αυτών και του δικού μας.

Σήμερα, η Τουρκία έχει πλήθος θεμάτων με τα οποία θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά… φτάνει μόνο κι αυτή, από την πλευρά της, να αποβάλλει τα «Οθωμανικά» της συμπλέγματα.

α) Έχει να διευθετήσει τις διαφορές της με την Ελλάδα και την Κύπρο

β) Πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της σε ό,τι αφορά στην προστασία(;) / καθοδήγηση(;) / συνδρομή(;) των μουσουλμανικών / τουρκογενών και τουρκόφωνων πληθυσμών, στον ευρύτερο ευρωπαϊκό γεωγραφικό χώρο

γ) Πρέπει να προχωρήσει στον Ευρωπαϊκό της δρόμο με παράλληλη ριζική αναδιαμόρφωση του πολιτικού και κοινωνικού της συστήματος, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, την διασφάλιση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων για τους υπηκόους της (μειονοτικών ή μη) και την υιοθέτηση του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», με τέτοιον τρόπο που δεν θα θίγεται και η λεγόμενη τουρκική «ευαισθησία».

δ) Να ηγηθεί του κεντροασιατικού χώρου… που δεν είναι και τόσο ευκαταφρόνητος.

Η φράση «ένα κράτος – ένα έθνος» που στήριξε για ογδόντα χρόνια τώρα, τα όνειρα και τις ελπίδες του τουρκισμού, δεν ανταποκρίνεται πλέον στην πραγματικότητα και φαίνεται, η τουρκική κοινωνία το αντιλαμβάνεται καθώς όλο και περισσότερο μορφώνεται, ταξιδεύει, εργάζεται και απεγκλωβίζεται από την απομόνωση (κάθε είδους) που οι ηγεσίες της την είχαν θέσει. Καταλαβαίνει πως μερίδα αυτής της ηγεσίας ακόμη και σήμερα, αποτελεί το ουσιαστικό εμπόδιο για την αποδοχή της στην Ε.Ε ισότιμα.

Η επιλογή του εκδημοκρατισμού και της φιλελευθεροποίησης της Τουρκίας, αποφασίστηκε και τέθηκε σε εφαρμογή – κατά την ταπεινή μου άποψη – πριν από δέκα περίπου χρόνια. Πολλά συνέβησαν από τότε, μέχρι σήμερα. Βήματα προς τα μπρος και κάποτε, βήματα προς τα πίσω.

Ο ευρωπαϊκός δρόμος της Τουρκίας – πολιτικά – περνάει από την Ελλάδα. Ο οικονομικός της, όμως, δρόμος μπορεί να ακολουθήσει άλλες διαδρομές, μέσω της ενδυνάμωσης του τουρκογενούς στοιχείου κυρίως στον χώρο της Κεντρικής Ασίας, κάτω από την ομπρέλα της Τουρκικής Δημοκρατίας η οποία είναι η μόνη τουρκική χώρα που μπορεί – λόγω ιστορικών, εθνικών, γλωσσικών, πολιτισμικών δεσμών και οικονομικών δυνατοτήτων – να ηγηθεί κοινωνικοπολιτικά, να διαχειριστεί και να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς πόρους μιας τεράστιας σε έκταση περιοχής, που οριοθετείται από τις ανατολικές ακτές του Αιγαίου μέχρι το Τατζικιστάν και την επαρχία Xinjiang της Κίνας, δηλαδή το Κινεζικό Τουρκεστάν.

Δεν είναι τυχαίες, ούτε η επίσκεψη Gül στο Τουρκμενιστάν, ούτε οι διμερείς συμφωνίες αναφορικά με το Κουρδικό ζήτημα, τόσο με το Ιράν, όσο και με το Ιράκ, ούτε και η χλιαρή αντίδραση από πλευράς Τουρκίας στην «στασιμότητα» των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων στην Ε.Ε. το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ούτε βέβαια και οι αποστάσεις που σιγά-σιγά αναπτύσσονται στις σχέσεις της Άγκυρας με τις Η.Π.Α., βρίσκοντας ένα ανέλπιστο στήριγμα στις προθέσεις της Ρωσσίας, να συνδράμει τις τουρκικές επιδιώξεις και να ανακόψει έτσι την διείσδυση αμερικανικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.

Να πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά, για να δούμε πως έχει διαμορφωθεί η πραγματικότητα στην περιοχή αυτή της Ασίας.

Μόλις τον περασμένο μήνα υπογράφηκε στην Τεχεράνη συμφωνία μεταξύ του Ιράν, του Καζακστάν και του Τουρκμενιστάν για δημιουργία και λειτουργία σιδηροδρομικής γραμμής μήκους 700 χλμ, η οποία ενδεχομένως θα συνδέει και την Ρωσσία. Υπολογίζεται ότι ο σιδηρόδρομος θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011 και θα τεθεί άμεσα σε χρήση. Επίσης, υπολογίζεται ότι για τον πρώτο χρόνο λειτουργίας θα μπορούν να μεταφερθούν περίπου 5,000,000 τόνοι μεταλλευμάτων, που θα ανέλθει στα 12,000,000 τόνους τον αμέσως επόμενο χρόνο!

Πέραν αυτού, θα διευκολυνθεί ακόμη περισσότερο η ελεύθερη διακίνηση προσώπων κα η πρόσβαση προς την Κασπία Θάλασσα… πράγμα που σημαίνει και ανάπτυξη και χρήμα.

Κατά την παραμονή του στο Τουρκμενιστάν, ο Gül πρότεινε την κατασκευή αγωγού που θα συνδέει Τουρκία και Τουρκμενιστάν, μέσω Ιράν και θα μπορεί να μεταφέρει 16,000,000 κυβικών μέτρων φυσικού αερίου! Οι Η.Π.Α. ασφαλώς και απορρίπτουν αυτό το σενάριο, λόγω Ιράν και όσο ακόμη το κουρδικό είναι σε εκκρεμότητα, ενώ αποδέχονται την εναλλακτική πρόταση μέσω Αζερμπαϊτζάν… δηλαδή, μέσω ενός ακόμη τουρκογενούς κράτους.

Να σημειώσω εδώ ότι σε ό,τι αφορά το Τουρκμενιστάν, κατέχει την 4η θέση εξαγωγών προς την Τουρκία και η Τουρκία την πρώτη θέση στις εξαγωγές της προς το Τουρκμενιστάν. Αυτό σε αριθμούς σημαίνει σε τζίρο γύρω στα 1,100,000,000$ για το πρώτο δεκάμηνο του 2007, όταν περίπου το 33% του συνόλου των ξένων επενδύσεων στη χώρα, είναι τουρκικής προέλευσης. Και αν οι αριθμοί σας φαίνονται μικροί, μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για το Τουρκμενιστάν!

Λίγο πιο πέρα, στο Τατζικιστάν, τα αποθέματα των υδάτινων πόρων είναι τέτοια, που υπολογίζεται ότι η εκμετάλλευσή τους θα μπορεί να αποφέρει κέρδη ίσα με τα κέρδη που μπορεί να έχει μια χώρα μέλους του OPEC από το πετρέλαιο!

Να λοιπόν που έγκειται το πραγματικό ενδιαφέρον της Τουρκίας. Στην αποκλειστική εκμετάλλευση και διαχείριση όλου αυτού του πλούτου από αμιγώς τουρκογενείς παράγοντες αλλά κυρίως από τουρκικούς, που θα μπορέσει να αποφέρει τόσα κέρδη στην Τουρκία, ώστε να της επιτρέψει να συνομιλεί και να συν-εργάζεται με την Ευρώπη (με άλλους όρους, κυρίως οικονομικούς και όχι με την τροχοπέδη των «ελληνικών επιφυλάξεων»), ως ισχυρός ενεργειακός παράγοντας στον παγκόσμιο χάρτη.

Όπως καταλαβαίνετε, σε ό,τι αφορά στα εθνικά μας θέματα, δεν μπορούμε να περιμένουμε κινήσεις καλής θέλησης από την Άγκυρα, όταν η ίδια η Ελλάδα ως σταυροδρόμι μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, αποτελεί εμπόδιο στην οικονομική-επεκτατική πολιτική της Τουρκίας που, εύκολα μεν μπορεί να παρακαμφθεί, όχι όμως και ανώδυνα.

Πραγματικό φρένο θα μπορούσε να είναι η αντίδραση της Διεθνούς Κοινότητας, η οποία είναι σε θέση να επιβάλει τις αναγκαίες διευθετήσεις για ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή, πράγμα το οποίο δεν διαβλέπω για το άμεσο μέλλον, καθώς η χώρα μας έχει επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια τον ρόλο του αδύναμου κρίκου…


Πηγές: αρχειακό υλικό του Τομέα Διεθνών Σχέσεων της Νεολαίας της Άνοιξης, Καθημερινή, Hurriyet, Turkish Weekly Journal, Turkish Daily News, wikipedia, turkmenistan.neweurasia.net

Ο επίδοξος... κουμπάρος Ali Babacan

Πηγή: εφημερίδα "Εθνος"

Και στο θέμα της Ολυμπιακής αποτύχατε;

5. αντιγραφών συνέχεια...

Οφείλω να ζητήσω μια συγγνώμη για την προχθεσινή μου ανάρτηση. Νομίζω, ήμουν κάπως υπερβολικός… όμως, δεν φταίω! Όσο και αν θέλω να αντιμετωπίζω με καλή πίστη αυτή την Κυβέρνηση και το υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, δυστυχώς, διαψεύδομαι συνεχώς!

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ούτε φιλελεύθερη είναι (μακάρι να ήταν) ούτε το κέντρο εκφράζει, όπως πάσχιζε να μας πείσει ο Κώστας Καραμανλής πριν από τέσσερα χρόνια. Μάλιστα, πάσχιζε τόσο πολύ που, τελικά το πίστεψε και ο ίδιος. Έτσι εξηγείται η εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει. Μια εικονική πραγματικότητα, όπου μέσα της όλα είναι «αγγελικά πλασμένα» και η διαχείριση καλλίτερη από τους προηγούμενους…

Το παράλογο του πράγματος ξέρετε ποιο είναι; Ότι πολλοί από εκείνους που αντιδρούν στις κυβερνητικές επιλογές / πρακτικές / σκέψεις, ψήφισαν Νέα Δημοκρατία.

Το παρανοϊκό του πράγματος, ξέρετε ποιο είναι; Ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση φωνάζει – έχοντας περισσότερες πιθανότητες διακυβέρνησης την επόμενη φορά σε σχέση με τα υπόλοιπα κόμματα, όταν, εάν, και εφόσον το καταφέρει – ενώ σε περίπτωση κυβερνητικής της θητείας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε από τα κακώς κείμενα διότι, πάρα πολύ απλά, οι βολεμένοι και συνοδοιπόροι της εξουσίας έχουν λυμένο το πρόβλημά τους.

Εχθές, διάβασα στη «Ελευθεροτυπία» μια παρέμβαση του Μάκη Κοψίδη, μέλους της ΚΠΕ του Συνασπισμού, που αναφερόταν στην αναγκαιότητα αναμόρφωσης του πολιτικού μας συστήματος με κεντροαριστερή κατεύθυνση. Βέβαια, η παρέμβασή του αυτή, έχει να κάνει με τις εσωκομματικές διαδικασίες που έχουν δρομολογηθεί στον Συνασπισμό, έπειτα από την απόφαση του κ. Αλαβάνου να μην είναι ξανά υποψήφιος ως Πρόεδρος.

Παρόμοιες ανησυχίες εκφράστηκαν και κατά την διάρκεια των εσωτερικών διεργασιών του ΠΑΣΟΚ κατά το προηγούμενο δίμηνο. Άρα δεν είναι κάτι καινούριο. Ο χώρος της Αριστεράς, και εν συνεχεία του Κέντρου, πάντα ανέδυε μια γοητεία σε όλους τους χώρους πολιτικών ζυμώσεων και αναζητήσεων.

Όμως, το πρόβλημά μας είναι πολιτικό. Παράλληλα, δεν ζούμε στο παρελθόν. Ζούμε μια πραγματικότητα η οποία βρίσκεται διαρκώς σε σύγχυση, είναι ευμετάβλητη και κυρίως, αποδεικνύεται άδικη τις περισσότερες φορές.

Με αυτό ως δεδομένο, δεν κατανοώ την έννοια των χρωμάτων, των ιδεολογιών, ακόμη-ακόμη και την αναγκαιότητα λειτουργίας των ίδιων των κομμάτων που, ως φορείς χρωμάτων και ιδεολογιών δικαιολογούν την ύπαρξη τους στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Καθημερινά, οι ιδεολογίες και τα χρώματα – από μόνα τους – αποτυγχάνουν να δώσουν πειστικές απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα των πολιτών. Χρειαζόμαστε λίγο από ‘δω και λίγο από ‘κει. Έτσι απλά. Όλοι έχουν να προσφέρουν κάτι το ελάχιστο, όταν ο στόχος είναι κοινός. Και θέλω να πιστεύω ότι, στην προκειμένη περίπτωση, ο στόχος είναι κοινός.

Θα πω ναι στην αλλαγή της δομής της κοινωνίας μας. Θα πω ναι στην μεταβολή του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας και θα πω ναι ξανά, στην αναζήτηση θεσμών και αξιών που θα μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε μπροστά με ασφάλεια και σιγουριά, καθώς φτάνουμε στα όρια μας με την υπάρχουσα κατάσταση.

Θέλουμε περισσότερη δημοκρατία. Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στην συμμετοχή, την συνδιαχείριση και την συνυπευθυνότητα.

Θέλουμε ένα ποιο ποιοτικό κράτος, που θα σέβεται τους πολίτες και θα δημιουργεί ευκαιρίες γι’ αυτούς, όταν δεν τους δίνονται.

Θέλουμε μία κοινωνία, θέλουμε ένα πολιτικό σύστημα που θα ανταμείβει τους αγώνες και τις προσπάθειες των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου και παράλληλα, θα καθησυχάζει τις αγωνίες των κοινωνικά ασθενέστερων ομάδων.

Θέλουμε μόρφωση ανοιχτή, ελεύθερη, πολύπλευρη και χρήσιμη.

Θέλουμε μια ισχυρή κοινωνία μέσα στο παγκόσμιο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτισμικό γίγνεσθαι.

Όλα αυτά, μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να τα προσφέρει και να τα διασφαλίσει, με τους σημερινούς όρους; Μάλλον όχι!

Για να είμαστε δίκαιοι, την ευθύνη την φέρουμε όλοι. Κυρίως όμως, τα πολιτικά κόμματα. Όλα τα πολιτικά κόμματα. Για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι, ενώ διαθέτουν στις τάξεις τους πλήθος αξιόλογων ανθρώπων απ’ όλες τις κοινωνικές ομάδες εν τούτοις πώς τα καταφέρνουν και η Εθνική Αντιπροσωπεία αποτελείται από γιατρούς, δικηγόρους και πολιτικούς μηχανικούς, είναι κάτι το οποίο ακόμη δεν έχω καταλάβει (!). Φαίνεται, είναι υπεράνω των διανοητικών μου δυνατοτήτων.

Ας με πείσει κάποιος ότι τα κόμματα στην Ελλάδα του παρόντος, εκφράζουν πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Είναι πολύ καλοί χώροι για συζήτηση, αναζήτηση και διαμόρφωση σκέψεων αλλά, με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες τι γίνεται;

Με την ευκαιρία της υποτιθέμενης συζήτησης για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, ας με πείσει κάποιος ότι σκοπός των κομμάτων δεν είναι ο συγκεντρωτισμός και η κατάχρηση της εξουσίας από τις ηγεσίες τους… γιατί, φαίνεται πως δεν υπάρχουν ή δεν θα υπάρξουν και πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ τους…

Προβάλλεται από την Νέα Δημοκρατία, η κυβερνητική σταθερότητα ως ζητούμενο για την ευημερία των πολιτών (λες και μας ρώτησαν…) και προσπαθούν να προωθήσουν σχέδια που θα περιλαμβάνουν αλλοίωση της λαϊκής εντολής, με διάφορες ποσοστώσεις και πριμοδοτήσεις βουλευτικών εδρών, εκλογή της Εθνικής Αντιπροσωπείας ολόκληρης ή μέρους αυτής με λίστα (Γ. Παπανδρέου, ομιλία στην Κ.Ο. ΠΑ.ΣΟ.Κ. / 15/11/07). Δηλαδή, περισσότερη συρρίκνωση της συμμετοχής των πολιτών στις πολιτικές αποφάσεις, με το πρόσχημα της δήθεν ενίσχυσης της διαφάνειας στον πολιτικό μας κόσμο, την στιγμή μάλιστα που τα κόμματα θα απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία και ανευθυνότητα σε ό,τι αφορά την διαχείριση της εξουσίας και των προνομίων που μπορεί να παρέχει.

Επειδή λοιπόν, κόπτονται τόσο πολύ και μελετούν γερμανικά, ιταλικά, αλβανικά, μογγολικά μοντέλα και θα προσπαθήσουν να προσαρμόσουν τις κακές τους αντιγραφές στις απαιτήσεις της ελληνικής πραγματικότητας, εγώ θα προτείνω την δική μου αντιγραφή. Γιατί να μην ακολουθήσουμε το πρότυπο διακυβέρνησης της νήσου Jersey; (http://en.wikipedia.org/wiki/politics_of_Jersey)

Οπωσδήποτε θα χρειαστούν κάποιες μικρές μετατροπές, όμως, θα ήθελα να δω στην Βουλή εμπόρους, οπωροπώλες, ναυτικούς, εστιάτορες, υδραυλικούς, οικοδόμους, δασκάλους… Δεν μπορώ να κατανοήσω πως ένας οδοντίατρος μπορεί να είναι Υπουργός Απασχόλησης ή ένας γυναικολόγος, Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας…

Γιατί να μην αναβαθμίσουμε ακόμη περισσότερο την Τοπική Αυτοδιοίκηση και να την φέρουμε μέσα στην κεντρική πολιτική σκηνή; Γιατί οι τοπικές κοινωνίες θα πρέπει να είναι και να παραμένουν εγκλωβισμένες στα γρανάζια της γραφειοκρατίας της κεντρικής δημόσιας διοίκησης;

Γιατί να μην μπορούν μέλη της κοινωνίας ανεξάρτητα ή ακόμη καλλίτερα, μέλη των παραγωγικών δυνάμεων να μην εκπροσωπούν στην Εθνική Αντιπροσωπεία τους Έλληνες πολίτες; Είναι μήπως το μορφωτικό επίπεδο εμπόδιο; Γιατί έχουμε δει Υπουργούς και Πρωθυπουργούς να μην μπορούν να πουν ούτε μία φράση σωστή στα Αγγλικά.

Τι φοβούνται λοιπόν τα κόμματα; Τι φοβάται ο Κώστας Καραμανλής; Τι φοβάται ο Γιώργος Παπανδρέου; Μήπως την πιθανή ανάδειξη νέων ηγετικών ομάδων / προσώπων / σκέψεων / τάσεων; … που αυτόματα θα τους βγάλουν στην σύνταξη και θα τους κατατάξουν στα αζήτητα;

Μήπως, γι’ αυτό η παιδεία μας έχει αχρηστευτεί από την πολιτική μας ηγεσία;

Συνεχώς πρέπει να θέτουμε νέα ερωτήματα και να απαιτούμε απαντήσεις! Αν οι πολιτικοί μας θέλουν να κάνουν πολιτική στο σαλόνι, καλό θα είναι πρώτα να βγάλουν την γραβάτα και να βγουν έξω στο δρόμο. Τότε, ίσως να αξίζουν τον κόπο να τους λάβουμε σοβαρά υπόψη μας… Μέχρι τότε όμως, και η πολιτική θα απαξιώνεται και δεν θα είναι ελκυστική και δεν θα είναι αποτελεσματική.

Αλήθεια, με τα ομόλογα τί έγινε;