Και στο θέμα της Ολυμπιακής αποτύχατε;

5. αντιγραφών συνέχεια...

Οφείλω να ζητήσω μια συγγνώμη για την προχθεσινή μου ανάρτηση. Νομίζω, ήμουν κάπως υπερβολικός… όμως, δεν φταίω! Όσο και αν θέλω να αντιμετωπίζω με καλή πίστη αυτή την Κυβέρνηση και το υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, δυστυχώς, διαψεύδομαι συνεχώς!

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ούτε φιλελεύθερη είναι (μακάρι να ήταν) ούτε το κέντρο εκφράζει, όπως πάσχιζε να μας πείσει ο Κώστας Καραμανλής πριν από τέσσερα χρόνια. Μάλιστα, πάσχιζε τόσο πολύ που, τελικά το πίστεψε και ο ίδιος. Έτσι εξηγείται η εικονική πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει. Μια εικονική πραγματικότητα, όπου μέσα της όλα είναι «αγγελικά πλασμένα» και η διαχείριση καλλίτερη από τους προηγούμενους…

Το παράλογο του πράγματος ξέρετε ποιο είναι; Ότι πολλοί από εκείνους που αντιδρούν στις κυβερνητικές επιλογές / πρακτικές / σκέψεις, ψήφισαν Νέα Δημοκρατία.

Το παρανοϊκό του πράγματος, ξέρετε ποιο είναι; Ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση φωνάζει – έχοντας περισσότερες πιθανότητες διακυβέρνησης την επόμενη φορά σε σχέση με τα υπόλοιπα κόμματα, όταν, εάν, και εφόσον το καταφέρει – ενώ σε περίπτωση κυβερνητικής της θητείας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε από τα κακώς κείμενα διότι, πάρα πολύ απλά, οι βολεμένοι και συνοδοιπόροι της εξουσίας έχουν λυμένο το πρόβλημά τους.

Εχθές, διάβασα στη «Ελευθεροτυπία» μια παρέμβαση του Μάκη Κοψίδη, μέλους της ΚΠΕ του Συνασπισμού, που αναφερόταν στην αναγκαιότητα αναμόρφωσης του πολιτικού μας συστήματος με κεντροαριστερή κατεύθυνση. Βέβαια, η παρέμβασή του αυτή, έχει να κάνει με τις εσωκομματικές διαδικασίες που έχουν δρομολογηθεί στον Συνασπισμό, έπειτα από την απόφαση του κ. Αλαβάνου να μην είναι ξανά υποψήφιος ως Πρόεδρος.

Παρόμοιες ανησυχίες εκφράστηκαν και κατά την διάρκεια των εσωτερικών διεργασιών του ΠΑΣΟΚ κατά το προηγούμενο δίμηνο. Άρα δεν είναι κάτι καινούριο. Ο χώρος της Αριστεράς, και εν συνεχεία του Κέντρου, πάντα ανέδυε μια γοητεία σε όλους τους χώρους πολιτικών ζυμώσεων και αναζητήσεων.

Όμως, το πρόβλημά μας είναι πολιτικό. Παράλληλα, δεν ζούμε στο παρελθόν. Ζούμε μια πραγματικότητα η οποία βρίσκεται διαρκώς σε σύγχυση, είναι ευμετάβλητη και κυρίως, αποδεικνύεται άδικη τις περισσότερες φορές.

Με αυτό ως δεδομένο, δεν κατανοώ την έννοια των χρωμάτων, των ιδεολογιών, ακόμη-ακόμη και την αναγκαιότητα λειτουργίας των ίδιων των κομμάτων που, ως φορείς χρωμάτων και ιδεολογιών δικαιολογούν την ύπαρξη τους στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Καθημερινά, οι ιδεολογίες και τα χρώματα – από μόνα τους – αποτυγχάνουν να δώσουν πειστικές απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα των πολιτών. Χρειαζόμαστε λίγο από ‘δω και λίγο από ‘κει. Έτσι απλά. Όλοι έχουν να προσφέρουν κάτι το ελάχιστο, όταν ο στόχος είναι κοινός. Και θέλω να πιστεύω ότι, στην προκειμένη περίπτωση, ο στόχος είναι κοινός.

Θα πω ναι στην αλλαγή της δομής της κοινωνίας μας. Θα πω ναι στην μεταβολή του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας και θα πω ναι ξανά, στην αναζήτηση θεσμών και αξιών που θα μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε μπροστά με ασφάλεια και σιγουριά, καθώς φτάνουμε στα όρια μας με την υπάρχουσα κατάσταση.

Θέλουμε περισσότερη δημοκρατία. Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα στην συμμετοχή, την συνδιαχείριση και την συνυπευθυνότητα.

Θέλουμε ένα ποιο ποιοτικό κράτος, που θα σέβεται τους πολίτες και θα δημιουργεί ευκαιρίες γι’ αυτούς, όταν δεν τους δίνονται.

Θέλουμε μία κοινωνία, θέλουμε ένα πολιτικό σύστημα που θα ανταμείβει τους αγώνες και τις προσπάθειες των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου και παράλληλα, θα καθησυχάζει τις αγωνίες των κοινωνικά ασθενέστερων ομάδων.

Θέλουμε μόρφωση ανοιχτή, ελεύθερη, πολύπλευρη και χρήσιμη.

Θέλουμε μια ισχυρή κοινωνία μέσα στο παγκόσμιο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτισμικό γίγνεσθαι.

Όλα αυτά, μπορεί το πολιτικό μας σύστημα να τα προσφέρει και να τα διασφαλίσει, με τους σημερινούς όρους; Μάλλον όχι!

Για να είμαστε δίκαιοι, την ευθύνη την φέρουμε όλοι. Κυρίως όμως, τα πολιτικά κόμματα. Όλα τα πολιτικά κόμματα. Για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι, ενώ διαθέτουν στις τάξεις τους πλήθος αξιόλογων ανθρώπων απ’ όλες τις κοινωνικές ομάδες εν τούτοις πώς τα καταφέρνουν και η Εθνική Αντιπροσωπεία αποτελείται από γιατρούς, δικηγόρους και πολιτικούς μηχανικούς, είναι κάτι το οποίο ακόμη δεν έχω καταλάβει (!). Φαίνεται, είναι υπεράνω των διανοητικών μου δυνατοτήτων.

Ας με πείσει κάποιος ότι τα κόμματα στην Ελλάδα του παρόντος, εκφράζουν πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Είναι πολύ καλοί χώροι για συζήτηση, αναζήτηση και διαμόρφωση σκέψεων αλλά, με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες τι γίνεται;

Με την ευκαιρία της υποτιθέμενης συζήτησης για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, ας με πείσει κάποιος ότι σκοπός των κομμάτων δεν είναι ο συγκεντρωτισμός και η κατάχρηση της εξουσίας από τις ηγεσίες τους… γιατί, φαίνεται πως δεν υπάρχουν ή δεν θα υπάρξουν και πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ τους…

Προβάλλεται από την Νέα Δημοκρατία, η κυβερνητική σταθερότητα ως ζητούμενο για την ευημερία των πολιτών (λες και μας ρώτησαν…) και προσπαθούν να προωθήσουν σχέδια που θα περιλαμβάνουν αλλοίωση της λαϊκής εντολής, με διάφορες ποσοστώσεις και πριμοδοτήσεις βουλευτικών εδρών, εκλογή της Εθνικής Αντιπροσωπείας ολόκληρης ή μέρους αυτής με λίστα (Γ. Παπανδρέου, ομιλία στην Κ.Ο. ΠΑ.ΣΟ.Κ. / 15/11/07). Δηλαδή, περισσότερη συρρίκνωση της συμμετοχής των πολιτών στις πολιτικές αποφάσεις, με το πρόσχημα της δήθεν ενίσχυσης της διαφάνειας στον πολιτικό μας κόσμο, την στιγμή μάλιστα που τα κόμματα θα απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία και ανευθυνότητα σε ό,τι αφορά την διαχείριση της εξουσίας και των προνομίων που μπορεί να παρέχει.

Επειδή λοιπόν, κόπτονται τόσο πολύ και μελετούν γερμανικά, ιταλικά, αλβανικά, μογγολικά μοντέλα και θα προσπαθήσουν να προσαρμόσουν τις κακές τους αντιγραφές στις απαιτήσεις της ελληνικής πραγματικότητας, εγώ θα προτείνω την δική μου αντιγραφή. Γιατί να μην ακολουθήσουμε το πρότυπο διακυβέρνησης της νήσου Jersey; (http://en.wikipedia.org/wiki/politics_of_Jersey)

Οπωσδήποτε θα χρειαστούν κάποιες μικρές μετατροπές, όμως, θα ήθελα να δω στην Βουλή εμπόρους, οπωροπώλες, ναυτικούς, εστιάτορες, υδραυλικούς, οικοδόμους, δασκάλους… Δεν μπορώ να κατανοήσω πως ένας οδοντίατρος μπορεί να είναι Υπουργός Απασχόλησης ή ένας γυναικολόγος, Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας…

Γιατί να μην αναβαθμίσουμε ακόμη περισσότερο την Τοπική Αυτοδιοίκηση και να την φέρουμε μέσα στην κεντρική πολιτική σκηνή; Γιατί οι τοπικές κοινωνίες θα πρέπει να είναι και να παραμένουν εγκλωβισμένες στα γρανάζια της γραφειοκρατίας της κεντρικής δημόσιας διοίκησης;

Γιατί να μην μπορούν μέλη της κοινωνίας ανεξάρτητα ή ακόμη καλλίτερα, μέλη των παραγωγικών δυνάμεων να μην εκπροσωπούν στην Εθνική Αντιπροσωπεία τους Έλληνες πολίτες; Είναι μήπως το μορφωτικό επίπεδο εμπόδιο; Γιατί έχουμε δει Υπουργούς και Πρωθυπουργούς να μην μπορούν να πουν ούτε μία φράση σωστή στα Αγγλικά.

Τι φοβούνται λοιπόν τα κόμματα; Τι φοβάται ο Κώστας Καραμανλής; Τι φοβάται ο Γιώργος Παπανδρέου; Μήπως την πιθανή ανάδειξη νέων ηγετικών ομάδων / προσώπων / σκέψεων / τάσεων; … που αυτόματα θα τους βγάλουν στην σύνταξη και θα τους κατατάξουν στα αζήτητα;

Μήπως, γι’ αυτό η παιδεία μας έχει αχρηστευτεί από την πολιτική μας ηγεσία;

Συνεχώς πρέπει να θέτουμε νέα ερωτήματα και να απαιτούμε απαντήσεις! Αν οι πολιτικοί μας θέλουν να κάνουν πολιτική στο σαλόνι, καλό θα είναι πρώτα να βγάλουν την γραβάτα και να βγουν έξω στο δρόμο. Τότε, ίσως να αξίζουν τον κόπο να τους λάβουμε σοβαρά υπόψη μας… Μέχρι τότε όμως, και η πολιτική θα απαξιώνεται και δεν θα είναι ελκυστική και δεν θα είναι αποτελεσματική.

Αλήθεια, με τα ομόλογα τί έγινε;