Η Κυβέρνηση αυτή, χρωστάει πολλά…

O υπεύθυνος του Τομέα Ανάπτυξης του Πολιτικού Συντονιστικού Οργάνου του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, σχετικά με τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Ο ανταγωνισμός πρέπει να λειτουργεί κάθε φορά προς όφελος - και όχι σε βάρος - του καταναλωτή και της οικονομίας. Δυστυχώς, όμως, το άνοιγμα της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας μόνο δεινά φέρνει μέχρι στιγμής στην τσέπη των καταναλωτών και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, καταγράφοντας ήδη 3 διαδοχικές αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ μέσα σε 6 μόλις μήνες, συν άλλη μία μέχρι τον Ιούλιο του 2008. Αθροιστικά, η πολιτική της ΝΔ στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας οδηγεί σε αυξήσεις κοντά στο 25% επί των τιμολογίων της ΔΕΗ.

Η κυβέρνηση επιλέγει, για άλλη μία φορά, την εύκολη λύση: μετακυλύει στους πολίτες και τις επιχειρήσεις «τα σπασμένα» της δικής της πολιτικής ανεπάρκειας και ανικανότητας, να χαράξει και να ακολουθήσει πιστά ένα αυστηρό επιχειρησιακό σχέδιο για την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα μας.

Οι σκόπιμες και ύποπτες καθυστερήσεις στο αναγκαίο πρόγραμμα επενδύσεων σε δίκτυα και παραγωγή, οι τραγικοί ερασιτεχνισμοί στη στελέχωση των διοικήσεων, σε συνδυασμό με την εισβολή του «γαλάζιου κομματισμού» στη ΔΕΗ, από το 2004 και μετά, οδήγησαν μια κραταιά επιχείρηση, που μέχρι πριν λίγα χρόνια έσπαζε ρεκόρ κερδοφορίας στην παρακμή και την απαξίωση.

Η ηλεκτρική ενέργεια παραδίδεται άνευ όρων, από την κυβέρνηση της ΝΔ, στον αυτόματο πιλότο της αγοράς, με ανυπολόγιστο κόστος για τους καταναλωτές.
Οι ευθύνες για τις νέες αυξήσεις καταλογίζονται απολύτως στην κυβέρνηση της ΝΔ και την αδυναμία της να προστατεύσει το εισόδημα των πολιτών, να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και να περιφρουρήσει τη δημόσια αξία μιας μεγάλης εταιρείας.

Δεν είχα σκοπό να εμπλακώ με θέματα της επικαιρότητας άμεσα, ούτε και να προχωρήσω σε ανάρτηση δεύτερου κειμένου μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο, όμως, η ληστρική επιδρομή της ΔΕΗ και η ανίκανη αυτή Κυβέρνηση, που ουσιαστικά την διοικεί, δεν μπορούν να με αφήσουν αδιάφορο.

Φαίνεται λοιπόν πως, αυτή η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως ακριβώς και η Κυβέρνηση Μητσοτάκη το ’90-’93 (για όσους θυμούνται), βρίσκει τρομερά εύκολο να διαλύει, παρά να δημιουργεί. Αυτή είναι η αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας για την επανίδρυση του κράτους!

Το βρίσκω τρομερά καινοτόμο και ριζοσπαστικό! Νομίζω, η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να συνδράμει αυτήν την προσπάθεια επανίδρυσης-διάλυσης με όποιον τρόπο μπορεί.

Προσωπικά, το θεωρώ μέγα σφάλμα του ΣΕΒ, των κομμάτων της Αντιπολίτευσης (γι’ αυτό ακριβώς δημοσιεύω στο blog το σχόλιο του ΠΑΣΟΚ για το εν λόγω θέμα) και όλων των άλλων κοινωνικών δυνάμεων που αντιτίθενται στις αποφάσεις της Κυβέρνησης.

Κλείνοντας, θα ήθελα να προτείνω την αναβάθμιση του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της ΔΕΗ, σε Υπουργό Ανάπτυξης… ή το πολύ-πολύ Απασχόλησης γιατί α) οι καλές υπηρεσίες πρέπει να ανταμείβονται και β) είναι ο μοναδικός τρόπος να δούμε παρόμοιες αυξήσεις στις συντάξεις και τους μισθούς.

4. Η καθημερινότητα στην πράξη

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά, σχεδόν κάθε μήνα αναδεικνύεται κι ένα θέμα με το οποίο η κοινή γνώμη «υποχρεώνεται» να ασχολείται αποκλειστικά. Τον Αύγουστο ήταν οι πυρκαγιές, τον Σεπτέμβριο οι εκλογές, τον Οκτώβριο το ΠΑΣΟΚ, τον Νοέμβριο – που αισίως έφτασε στο τέλος του – τα Ζωνιανά και οι ενδεχόμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό, που μπορεί και να μην γίνουν… Πέραν αυτών, όλα τα άλλα θέματα ήταν δευτερευούσης σημασίας. Αυτό συμβαίνει πάντα. Είναι τυχαίο;

Ασφαλώς όχι! Η ροή των πραγμάτων κατ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει ότι, οι πολιτικοί μας δεν δημιουργούν εξελίξεις αλλά σύρονται από αυτές και τελικά, παράλληλα κέντρα σχεδιασμού και εφαρμογής της πολιτικής συντάσσουν το περιεχόμενο της ατζέντας.

Τώρα, θα μου πει κάποιος: αυτό είναι απαραίτητα κακό; Όχι, θα του απαντήσω! Στην δημοκρατία όλοι έχουν ρόλο όμως, καλό είναι να μην ξεχνούμε ότι τον προσδιορισμό του ρόλου που ο καθένας μπορεί να διαδραματίσει, τον δίνει η κοινωνία των πολιτών. Γι’ αυτό επιλέγει Κυβέρνηση. Γι’ αυτό επιλέγει Αντιπολίτευση. Από ‘κει και έπειτα, το πώς θα κυβερνήσει η Κυβέρνηση και το πώς θα αντιπολιτευτεί η Αντιπολίτευση, είναι δικό τους θέμα. Το δικό μας, ως πολίτες, είναι πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε την καθημερινότητά μας μέσα σ’ ένα καλλίτερο και πιο ποιοτικό περιβάλλον.

Να σημειώσω εδώ ότι την διαφορά αυτή, δηλαδή το «εκείνοι» και το «εμείς», δεν ήταν κάτι που το επιλέξαμε εμείς ως κοινωνία. Η ηγεσία – υποβοηθούμενη από την ανοχή μας – θέτει διαχωριστικές γραμμές και κατατάσσει σε ομάδες ή τάξεις, ενώ δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει αυτή η διαφορά. Αντίθετα, η ηγεσία θα έπρεπε να προσφέρει ένα καλλίτερο περιβάλλον και μια πιο ελκυστική, παραγωγική, αποδοτική και ευχάριστη καθημερινότητα!

Συνεχίζω όμως στο θέμα της καθημερινότητας και του περιβάλλοντος που εξαρτώνται και αλληλοεπιδρούν με ένα πλήθος θεμάτων. Από τα πιο ασήμαντα, έως τα πιο σημαντικά. Έτσι, ενώ κάποιες φορές η ελληνική κοινωνία δείχνει ώριμη, πρωτοποριακή, προοδευτική, ριζοσπαστική… σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, φέρεται ανώριμα και δείχνει ανέτοιμη να κατανοήσει, να διεκδικήσει, να επιτύχει οφέλη που θα αποτελέσουν την προίκα των επόμενων γενεών.

Δυστυχώς, το μέλλον το σχεδιάζουν 50ρηδες ή 60ρηδες, οι απόλυτα ξεπερασμένοι από το παρόν, οι οποίοι – πλην πραγματικά ελάχιστων εξαιρέσεων – με το «έτσι θέλω», προσπαθούν να μας πείσουν ότι, λόγω «εμπειρίας» είναι σε θέση αυτοί και μόνο να κατανοήσουν τις ανάγκες των 20ρηδων και των 30ρηδων (!), οι οποίοι θα έπρεπε ήδη να έχουν διαδεχθεί τις παλαιότερες γενιές. Μπορεί αυτή η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου κάποτε να εξέφραζε ιδανικά και πραγματικές ανάγκες. Μπορεί κάποτε να ήταν η αυθεντική έκφραση των οραμάτων και των ελπίδων αυτού του λαού σήμερα όμως, δεν αποτελεί παρά ένα βολεμένο καθεστώς μετριότητας, που υποθηκεύει ξανά και ξανά το μέλλον μας!

Να φέρω ένα παράδειγμα. Το ασφαλιστικό ή η αλλαγή του εκλογικού νόμου – ας πούμε. (Αν και θα αναφερθώ σε αυτά, σε μελλοντική μου ανάρτηση). Κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες, προβάλλουν για ακόμη μία φορά τον ερασιτεχνισμό τους και αποδεικνύουν έμπρακτα πως αυτή η Κυβέρνηση κυβερνά «κατά που φυσάει ο άνεμος»… Ακούγονται γνώμες για «γερμανικό μοντέλο», «ιταλικό μοντέλο» κλπ, δηλαδή, για μια ακόμη φορά αντιγραφές. Εμείς, δεν είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε δικούς μας κανόνες διακυβέρνησης, διαχείρισης και απολαβής, και επιζητούμε να προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα και στις δικές μας ανάγκες, πολιτικές άλλων. Επομένως, κακές αντιγραφές!

Κι επειδή το ένα θέμα αναμιγνύεται με το άλλο, καταφέρνουμε να έχουμε επιτροπές σοφών – που δεν είναι και τόσο σοφοί τελικά, ανεξάρτητες αρχές – που δεν είναι και τόσο ανεξάρτητες τελικά. Έχουμε παιδεία η οποία ευτυχώς σπρώχνει τους νέους στο εξωτερικό και διαπρέπουν – ευτυχώς για τους ίδιους, για τις οικογένειές τους και για την πατρίδα μας. Έχουμε μια αγορά ασύδοτη, όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, δίχως κανέναν έλεγχο και καμία παρέμβαση. Η Τουρκία δίπλα μας, αποτελεί τον πλέον ελκυστικό τουριστικό προορισμό, λόγω ποιοτικών υπηρεσιών κι εμείς, καλά-καλά δεν μπορούμε να πάμε στα νησιά μας!

Καταντήσαμε ένα κράτος το οποίο βολεύτηκε στα «ετοιματζίδικα» και θέματα όπως η ανεργία, η απασχόληση, το ύψος των αποδοχών, η κοινωνική ασφάλιση, αποτελούν αντικείμενο μιας άλλης πολιτικής πραγματικότητας που δεν αφορά εμάς προσωπικά, αλλά τους άλλους και δεν πειράζει που οι συνταξιούχοι ταλαιπωρούνται στην ουρά του ΙΚΑ για να εξυπηρετηθούν…

Σε ό,τι αφορά στην Αξιωματική Αντιπολίτευση; Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα ξεπερασμένο σε πρακτικές κόμμα, με ξεπερασμένη ηγεσία και ξεπερασμένη αντίληψη επί των θεμάτων που απασχολούν τους πολίτες. Οπωσδήποτε με στενοχωρεί αυτό! Το ίδιο θα αισθανόμουν για την όποια Αξιωματική Αντιπολίτευση. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, δεν εκφράζει σύγχρονες ανάγκες (δεν μιλάω για πρόσωπα ή πολιτικές ειδικά. Εντοπίζω την κριτική μου στην εικόνα που βγαίνει προς τα έξω και το αποτέλεσμα που τελικά παρουσιάζεται), αν και του δίνονται συνεχώς ευκαιρίες επαναπροσδιορισμού της ταυτότητάς του…

Όμως, δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ η Αντιπολίτευση. Πολλοί αντιπολιτεύονται και μπορώ να πω ικανοποιητικά, αν και δειλά γίνονται τα πρώτα βήματα. Και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν την δουλειά τους και πολλοί κυβερνητικοί βουλευτές βρίσκουν την θέση τους μέσα στην κοινωνία και όχι απέναντι από αυτή, και κάποιοι συνδικαλιστές βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση και κάποιοι πολίτες οι οποίοι μπορούν να θεωρηθούν σημείο αναφοράς κάνουν αυτό που πρέπει: αιτιολογημένες προτάσεις και λύσεις!

Οι φωνές σιγά-σιγά πληθαίνουν για ακόμη πιο ποιοτική και αποτελεσματική αντιμετώπιση των πραγμάτων.

Επιτέλους! Δεν είναι όλα μαύρα. Όλα όμως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως γκρίζα, έστω κι αν δεν είναι, για να μπορέσουμε να γίνουμε λίγο καλλίτεροι και να παραδώσουμε στους επόμενους κάτι που να αξίζει! … Αυτό όμως, θα είναι το αντικείμενό μας στην συνέχεια.

3. Διαχείριση της εξουσίας ή διαχείριση της καθημερινότητας;

Είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό και επίκαιρο ερώτημα, η απάντηση στο οποίο μπορεί να μας εξηγήσει γιατί σήμερα η εφαρμοζόμενη πολιτική στην χώρα μας, κάθε άλλο παρά χρήσιμη είναι, τόσο για τους πολίτες όσο και για την ίδια την ηγεσία… την κάθε ηγεσία.

Αν μη τι άλλο, σκοπός μιας υπεύθυνης και ανοιχτής κοινωνίας είναι η στήριξη και ενδυνάμωση των παραγωγικών της δυνάμεων με όσο το δυνατόν περισσότερα κίνητρα που θα οδηγήσουν σε μια πραγματική και όχι εικονική ανάπτυξη σε όλα τα επίπεδα και για κάθε θέμα χωριστά.

Λόγω των ραγδαίων μεταβολών σε όλους τους τομείς της καθημερινής μας ζωής – πράγμα που παρατηρείται σε παγκόσμια κλίμακα – δεν υπάρχει σαφήνεια ως προς τα κοινωνικοπολιτικά πλαίσια που θα μπορούσαν να προσδιορίζουν το εύρος και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής και πολιτικής λειτουργίας. Μέσα στον λαβύρινθο των κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων, αξίες, θεσμοί, κεκτημένα, βρίσκονται σε διαρκή απειλή, παρά τις όποιες προσπάθειες από διάφορες πλευρές.

Εμείς οι πολίτες, νιώθουμε να βρισκόμαστε στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων, ιδιαίτερα όταν προβλήματα όπως η παιδεία, η απασχόληση, το ασφαλιστικό, η υγεία, ενώ θα έπρεπε να έχουν προτεραιότητα και σύμφωνα με το πνεύμα ενός διευρυμένου και εν εξελίξει πολιτικού διαλόγου αντίθετα, έκπληκτοι, παρακολουθήσαμε λίγες μόνον ημέρες πριν το ελληνικό Κοινοβούλιο να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση προσπαθώντας εναγωνίως, για ακόμη μια φορά, στην προάσπιση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων-προνομίων των μελών του.

Η συμμετοχή των πολιτών στην διαμόρφωση των πολιτικών που θα πρέπει να ακολουθηθούν ούτως, ώστε η κοινωνία μας να πάει προς τα μπρος, είναι τουλάχιστον ανύπαρκτη, αν εξαιρέσουμε την δικαιολογία των εκλογών… Να γιατί οι πολίτες αντιμετωπίζουν το κράτος με καχυποψία. Και την ίδια στιγμή, το κράτος αντιμετωπίζει τους πολίτες με καχυποψία επειδή ζητούν τα αυτονόητα!

Σκοπός μας θα πρέπει να είναι η αλλαγή αυτής της κατάστασης. Σκοπός μας θα πρέπει να είναι ο μετασχηματισμός της κοινωνικής λειτουργίας στην χώρα μας και ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου που ο καθένας μας θα είναι σε θέση να διαδραματίσει μέσα σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο, και όχι πάντα ευχάριστο, περιβάλλον.

Σκοπός είναι η κινητοποίηση όλων εκείνων των δυνάμεων που προς το παρόν ανέχονται ξανά και ξανά την καθεστωτική νοοτροπία του βολέματος "ως έχει", και να ασκήσουν πίεση προς την ηγεσία της χώρας για πραγματικές αλλαγές! Η άσκηση της πολιτικής πρέπει να γίνεται μόνον από τους πολιτικούς. Η διαμόρφωση όμως των πολιτικών αποφάσεων, πρέπει να ανήκει σε όλους και πρέπει να ζητείται η συμμετοχή όλων!

Οι πρόσφατες διαδικασίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αποκάλυψαν την πραγματική ανάγκη των πολιτών για συμμετοχή και συνυπευθυνότητα, αν μόνο δεχθούμε ότι η αιτία (των διαδικασιών αυτών) δεν ήταν μόνο η ήττα στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη, κι εφόσον η συζήτηση πήρε τέτοιες διαστάσεις που κατά κάποιο τρόπο μας δείχνει τον δρόμο της αναζήτησης για περισσότερες και πιο ποιοτικές αλλαγές, για πιο διάφανη, καλλίτερη και αποτελεσματική άσκηση της εξουσίας.

Οπωσδήποτε και δεν θα ασχοληθώ με χρώματα, με κόμματα και ιδεολογίες όχι γιατί πέθαναν, όπως υποστηρίζουν πολλοί αλλά, διότι πάρα πολύ απλά το θέμα δεν είναι ούτε τα χρώματα, ούτε οι ιδεολογίες, ούτε οι εκφραστές τους.

Αναζητώντας τις ισορροπίες εκείνες που θα επιτρέψουν την κοινωνική και πολιτική πρόοδο, η ηγεσία της χώρας θα πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες της. Όπως και να ’χει είτε ο ένας είτε ο άλλος θα κληθεί να κυβερνήσει. Αν όμως η εξουσία είναι αυτοσκοπός τότε, ο αυταρχισμός, η αλαζονεία των κυβερνώντων, ο εκφυλισμός της δημόσιας διοίκησης και η παροχή κακών υπηρεσιών, η συρρίκνωση της αγοράς και της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και τέλος-τέλος, η αδράνεια και η συντήρηση, θα διατηρηθούν μέσα στην καθημερινότητά μας και ουσιαστικά θα θέσουν την δημοκρατία μας και τον κάθε έναν από εμάς υπό συνεχή επιτήρηση…

Αν όμως, επιτέλους, οι πολιτικοί μπουν μέσα στην καθημερινότητα των πολιτών και βγουν έξω από την καθημερινότητα των εφημερίδων και των καναλιών… αν αποδεσμευτούν από τον έρωτα της καρέκλας και ζητήσουν την συμμετοχή και την συνυπευθυνότητα όλων των κοινωνικών δυνάμεων του τόπου, τότε, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και πάλι για πρόοδο και ανάπτυξη!