Την ώρα που δικαίως πολλοί συμπολίτες μας βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώσουν όχι μόνον την αντίθεσή τους στα σκληρά οικονομικά μέτρα μιας κυβέρνησης που ακόμη δεν έχει βρει τον προσανατολισμό της αλλά, και για να εκφράσουν κυρίως αγωνίες υπαρκτές και καθημερινές που δημιουργούνται από την πολιτική / κοινωνική / πολιτισμική μας ένδεια - που και συντηρείται αλλά και εμπλουτίζεται συνεχώς με ολοένα και πιο ευφάνταστα δεδομένα - κάποιοι επιμένουν να μην βάζουν μυαλό!
Θύμα “παιδείας” και συμπεριφοράς αυτή τη φορά, ο Μανώλης Γλέζος. Υπαίτιος του ατυχούς και μεμονωμένου αυτού περιστατικού, προφανώς, κάποιο βλαχαδερό που δεν ξέρει ούτε τ’ όνομά του να γράψει σωστά είναι όμως… “εξουσία”! Έστω κι έτσι, οι ευθύνες σταματούν εκεί? Και ανφέρομαι κύριως στις ηθικές ευθύνες. Στις ευθύνες εκείνες που θα πρέπει επιτέλους ν’ αναζητηθούν όχι μόνον σε πρόσωπα αλλά σ' ολόκληρο το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας που και ξεπεσμένο είναι και ανυπόληπτο.
Διότι ποιός σώφρων πολίτης μπορεί να διανοηθεί – έστω και υπό “ειδικές” συνθήκες - την προσβολή συμβόλων? Κι ο Μανώλης Γλέζος αποτελεί ζωντανό σύμβολο για κάθε δημοκράτη και ελεύθερο άνθρωπο απ’ όποια σκοπιά κι αν βλέπει τα πράγματα.
Είναι προς τιμή των αστυνομικών ότι ζήτησαν αμέσως συγγνώμη από τον ίδιο… κρίμα που δεν ζήτησαν συγγνώμη κι από τους έλληνες πολίτες! Κρίμα που δεν ζήτησαν συγγνώμη κι από εμάς!
… Κρίμα, διότι ο πολίτης, ο κάθε πολίτης – ακόμη κι ο πιο τελευταίος – αποτελεί σύμβολο της (όποιας…) δημοκρατίας! Άραγε πόσες φορές οι δυνάμεις καταστολής έχουν επιδείξει την ίδια σπουδή? Άραγε πόσες φορές εμείς οι ίδιοι έχουμε επιδείξει την ευαισθησία μας σε φαινόμενα που ντροπιάζουν την… δημοκρατική μας φύση?
Πόσοι υπερήλικες πρέπει να προπηλακιστούν ακόμη? Πόσοι από εμάς θα πρέπει να προπηλακιστούν ακόμη? Έως πότε θα βιάζεται βάναυσα η αξιοπρέπειά μας?
Πόσοι πρέπει να υποφέρουν για να ικανοποιηθεί ένα σύστημα κανόνων και αξιών που απέτυχε παντού και στα πάντα?
