Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Ποιά η αλήθεια και ποιό το ψέμμα;

Ποιοί αντιεξουσιαστές και ποιοί αναρχικοί;

Η αλήθεια είναι πως ένα παιδί 15 χρονών πέθανε χωρίς λόγο και η αλήθεια είναι πως πέθανε από τα πυρά δύο νταήδων... από τους πολλούς που διαθέτει η ελληνική αστυνομία, οι οποίοι θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να επιδείξουν τον "ανδρισμό" τους.

Πιστεύει κανείς πως δύο παραιτήσεις (που ορθά δεν έγιναν αποδεκτές στην προκειμένη περίπτωση) θα ήταν αρκετές; Πιστεύει κανείς πως τα επεισόδια που ακολούθησαν και οι καταστροφές ήταν αρκετές; Πιστεύει κανείς πως η "παραδειγματική" τιμωρία των φονιάδων θα είναι αρκετή; Όλα αυτά θα φέρουν πίσω μια παιδική ψυχή;

Πόσα και πόσα μεμονωμένα περιστατικά δεν θα ξαναδοκιμάσουν τις συναισθηματικές μας αντοχές; Ποιός είναι εκείνος που κρίνει φονιάδες ως ικανούς να φέρουν το εθνόσημο και να κουβαλούν όπλο, επιφορτισμένοι δήθεν με το καθήκον της ασφάλειας των πολιτών και της διατήρησης της "νομιμότητας"; Δυστυχώς, θα το επαναλάβω, φταίμε όλοι εμείς. Όλοι εμείς που αντί να προλαβαίνουμε το κακό, διαριγνύουμε τα ιμάτιά μας αφού έχει συμβεί!

Το ξέρω, θα το μετανιώσω - όπως συνήθως γίνεται όταν γράφουμε και μιλούμε υπό συναισθηματική φόρτιση, όμως, γι' αυτούς τους δύο φονιάδες ειδικά, θα πρέπει να παραχωρηθεί το προνόμιο της αυτοκτονίας αν και ένας τέτοιος θάνατος θα τους ήταν πολύ τιμητικός...

Διαφορετικά, και ως δείγμα πολιτισμού, ίσως ήρθε η ώρα ν' ανοίξουν και πάλι τα νησιά... Μακρόνησος, Σπιναλόγκα, Γυάρος... για να δεχτούν αυτά τα αποβράσματα που θα μας γλυτώσουν από την παρουσία τους μια και καλή!

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Πεθαίνοντας στα Εξάρχεια...


Άλλο ένα "μεμονωμένο" περιστατικό αστυνομικής ευγένειας τάραξε τα λιμνάζοντα νερά των εξαρχείων και της... συνείδησής μας.

Άραγε ο... πιστολέρο με το εθνόσημο σε πόσες "μονομαχίες" έχει λάβει μέρος;

Θέλω - ως πολίτης - να ευχαριστήσω δημόσια την ελληνική Αστυνομία για το ήθος, την συμπεριφορά και την προστασία που (οφείλει να) παρέχει στους πολίτες αυτής της χώρας... της χώρας μας... σε όλους εμάς δηλαδή, που κινδυνεύουμε κάθε ώρα και στιγμή όχι από δολοφόνους, από βιαστές, από μοναχούς και κάθε είδους αρπαχτικό, αλλά από ανώριμους και άβγαλτους νέους που αναγκαστικά πρέπει και οφείλουμε να ανεχόμαστε... αφού ούτε παιδεία προσφέρουμε, ούτε πολιτισμό παράγουμε!

... Και η έλλειψη αυτή είναι που δημιουργεί δολοφόνους ένστολους ή μη!

Αυτό το αποψινό κρούσμα αστυνομικής βίας έχει ηθικούς αυτουργούς. Και οι ηθικοί αυτουργοί στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι γνωστοί. Οι γονείς και του θύματος και του θύτη. Όλοι εμείς που ενώ γνωρίζουμε να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό, επιλέγουμε το κακό! Όλοι εμείς που ενώ μπορούμε να φωνάξουμε, να παλαίψουμε και ν' αγωνιστούμε και να δημιουργήσουμε, επιλέγουμε την "ασφάλεια" της αδιαφορίας , της ανοχής, της απάθειας και του ωχαδελφισμού. Ηθικός αυτουργός είναι το σύστημα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε και εμείς οι ίδιοι διατηρούμε!

Ηθικός αυτουργός είναι το σύστημα πάνω στο οποίο είναι βασισμένη όλη μας η ψευδαίσθηση περί "δημοκρατίας", "νομιμότητας", "δικαιοσύνης", "ελευθερίας" και άλλων συναφών ευγενών ιδεών και αξιών που αντί να μας κάνουν λίγο καλλίτερους, μας καταδικάζουν καθημερινά στην μετριότητα, την καχυποψία, την εχθρότητα, την ζήλια, την αντιπαλότητα, την αδικία, το εξευτελισμό, την γελοιότητα και σε πολλές περιπτώσεις - όπως σε αυτήν εδώ - στο θάνατο δίχως λόγο και λέω δίχως λόγο διότι, όλοι μας γνωρίζουμε πως ό,τι συμβαίνει μεταξύ των λεγόμενων αναρχικών και των αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας, περισσότερο με το παιχνίδι του σκύλου και της γάτας μοιάζει παρά με πόλεμο και δεν είναι ανάγκη κανείς να χάνει την ζωή του... όχι έτσι!

Εύγε... και πάλι.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Ε... τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά...

χταπόδια Όπως είχα προϊδεάσει με την “επετειακή” μου ανάρτηση, από εδώ και στο εξής θα μου είναι πολύ δύσκολο ν' ανανεώνω συχνά το περιεχόμενο του ιστολογίου μου λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων. Και για να μην κινδυνεύσω να παρεξηγηθώ (με ή χωρίς εισαγωγικά) κάνω αναφορά για τις επαγγελματικές μου στοχεύσεις διότι αυτό που επιχειρώ αυτό το διάστημα είναι η εφαρμογή των πεποιθήσεων και των πιστεύω μου, της ιδεολογικής μου τοποθέτησης δηλαδή, η οποία μου υποδεικνύει και τελικά με υποχρεώνει, σε περιόδους σαν κι αυτή που διανύουμε, ν' ακολουθήσω έναν συγκεκριμένο δρόμο... Έναν δρόμο που για πολλούς δεν οδηγεί πουθενά, γι' άλλους όμως αποτελεί μονόδρομο ή τουλάχιστον το πιο επιθυμητό μονοπάτι... Άλλωστε, ο καθένας μας σκέφτεται και πράττει ανάλογα με εκείνα που πιστεύει.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, σε περιόδους κρίσεων πρέπει να επιχειρεί κανείς με ακόμη περισσότερο ζήλο και αν είναι δυνατόν να πολλαπλασιάζει τις επενδύσεις του ούτως, ώστε ν' αποκομίσει μεγαλύτερο κέρδος και κατ' αυτόν τον τρόπο να επιτύχει ισορροπία και ασφάλεια, όσο το δυνατόν, μέσα σε μία αγορά ρευστή και αμφισβητούμενη – αν όχι προβληματική, όπως ακριβώς η δική μας. Εξάλλου, με δεδομένη την τοκογλυφική συμπεριφορά του κράτους και των τραπεζών, η μόνη απάντηση, ο μοναδικός τρόπος μείωσης του κόστους του χρήματος (αυτό είναι το ζητούμενο) είναι η απρόσκοπτη και συνεχής κυκλοφορία του μέσα στην αγορά (κάθε επιπλέον εργασία αυτό το αποτέλεσμα επιφέρει).

Μόνον η αύξηση της παραγωγής προϊόντων και της παροχής υπηρεσιών, μπορεί ν' αντισταθμίσει την όποια χασούρα έστω κι αν  προκληθούν πληθωριστικές πιέσεις για σύντομο χρονικό διάστημα. Άρα, ένα πρώτο συμπέρασμα στο οποίο μπορώ να καταλήξω είναι ότι οι όποιες απολύσεις αποφασίζονται, οι όποιες περικοπές δανείων και λοιπών χρηματοδοτήσεων επιχειρήσεων και νοικοκυριών “επιβάλλονται” από τις “εξελίξεις”, η συνεχιζόμενη φορολογική καταπίεση κ.λπ. είναι αποφάσεις και πρακτικές ηλιθίων που οι γνώσεις τους εξαντλούνται σε παρωχημένες βιβλιογραφίες, στις εφημερίδες, την τηλεόραση, το διαδίκτυο και την αντιγραφή. Δυστυχώς ή ευτυχώς η πραγματική οικονομία έχει άλλους κανόνες από εκείνους που θέλουν να επιβάλλουν και να εφαρμόζουν γραβατωμένοι βλάκες. Απ' ό,τι έμαθα, Αλογοσκούφης και λοιποί “φίλοι” επιδόθηκαν σε σειρά σχετικών ανακοινώσεων, δηλώσεων και προτάσεων σήμερα...

Να γιατί κάποιες τράπεζες βρέθηκαν εδώ που βρέθηκαν, ενώ κάποιες άλλες όχι, και άσχετα με το αν κυβερνήσεις σαν και την δική μας έσπευσαν να “εξωραΐσουν” την κατάσταση όπως αυτή διαμορφώνεται το τελευταίο χρονικό διάστημα, δίνοντας χείρα βοηθείας όχι εκεί που υπάρχει πραγματική ανάγκη! Ας μην περάσει απαρατήρητο το γεγονός της ολοένα και μεγαλύτερης συρρίκνωσης του λεξιλογίου του πρωθυπουργού ο οποίος χρησιμοποιεί κατά τις δημόσιες εμφανίσεις του μοναχά δύο λέξεις: λαϊκισμός και δημαγωγία.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι, ενδεχομένως άθελά μας και εμείς και τα μέσα ενημέρωσης αυτοτρομοκρατούμαστε και τρομοκρατούμε τους γύρω μας, χωρίς στην ουσία να υπάρχει πραγματικός λόγος ανησυχίας καθώς, η οικονομική κρίση ως επακόλουθο αποτυχημένων χρηματοπιστωτικών πρακτικών δεν αφορά – ποιοτικά – την πραγματική οικονομία, την τσέπη μας δηλαδή, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα περίμενε κανείς! Γι' αυτό και με αφήνει παγερά αδιάφορο αν 5,10, 20 ή εκατοντάδες τραπεζικοί χάσουν τις δουλειές τους. Ας πρόσεχαν.

Αν θα έπρεπε να μιλούμε για κρίση, τότε δεν θα έπρεπε να μιλούμε μόνον για την οικονομική κρίση που ούτως ή άλλως είναι δεδομένη και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι για πάντα δεδομένη. Πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ πιο σύνθετο που αφορά σε πρόσωπα, σε θεσμούς, σε ιδέες, σε αξίες, σε πολιτικές, σε κάθε τι που διέπει την ζωή μας. Γι' αυτό θα πρέπει επιτέλους να κάνουμε μια πολύ πιο σοβαρή και μεθοδευμένη συζήτηση και να αποφασίσουμε από κοινού προς τα που θα οδεύουμε από εδώ και πέρα και μάλιστα υπό ποιες προϋποθέσεις.

Σίγουρα, δεν είμαι εγώ εκείνος που διατυπώνει κάτι το πρωτότυπο ή το ριζοσπαστικό. Η επανάληψη όμως από πολλές και διαφορετικές φωνές μπορεί να επιτυγχάνει θεαματικά αποτελέσματα. Κατά συνέπεια, θα επαναλάβω γι' ακόμη μία φορά ότι το πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, θεσμικό, μορφωτικό, οικονομικό και ό,τι άλλο σύστημά μας απέτυχε! Αυτή είναι η αλήθεια. Και αποτύχαμε όλοι μας, έστω και αν η ευθύνη δεν μας βαραίνει όλους ή δεν μας βαραίνει όλους το ίδιο, παρόλο που γνωρίζαμε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 ότι κάποτε θα φτάναμε εδώ.

Λόγω λοιπόν αυτής μας της αποτυχίας πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε τους όρους με τους οποίους θα επιτύχουμε ανάπτυξη, κέρδος, ασφάλεια, προστασία, δυνατότητες, ευκαιρίες... με μία λέξη: ευημερία!

Έχουμε υποχρέωση ν' αποβάλλουμε τους κοινωνικούς μας φόβους και τον πολιτικό μας συντηρητισμό. Να δοκιμάσουμε νέα εργαλεία και εναλλακτικούς τρόπους διακυβέρνησης (οπωσδήποτε δίχως νταβατζήδες και κουμπάρους) καθώς, εκεί βρίσκεται η πηγή του κάθε κακού. Αν συμφωνούμε τουλάχιστον σε αυτό, τότε έχουμε βρει έναν πάρα πολύ καλό τρόπο για να βγούμε κερδισμένοι από αυτή την ιστορία. Ας μην ξεχνάμε πως πέρα από κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση και όταν η λύση δεν έρχεται από μόνη της, τότε αυτή θα πρέπει να επιβάλλεται με όποιο κόστος, αφού ο στόχος είναι η καλυτέρευση της μίας και μόνης καθημερινότητας, της δικής μας καθημερινότητας.

Θα ήταν άτοπο ίσως ν' αναφερθώ σε μια σειρά προτάσεων, απόψεων, σκέψεων που περνούν απ' το μυαλό μου... όπως συμβαίνει στον καθέναν. Δεν νομίζω πως ένα τέτοιο σημαντικό θέμα μπορεί να εξαντληθεί στα συγγραφικά όρια μιας ανάρτησης που εν πάση περιπτώσει πρέπει να μην καταντά βαρετή. Πέραν τούτου επειδή, όπως προανέφερα, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχω αρκετό χρόνο στην διάθεσή μου για να γράφω και να δημοσιεύω οτιδήποτε αξιοπρεπές και αξιοπρόσεκτο (πάντα κατά την άποψή μου) με την ίδια συχνότητα που δημοσίευα κείμενα έως τώρα, θα ήθελα να το γνωρίζετε διότι έτσι εννοώ τον σεβασμό προς τους φίλους και αναγνώστες μου!