Έχουμε πόλεμο!

... Ναι! Ίσως ο τίτλος να είναι κάπως υπερβολικός... Πώς όμως θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, περιγράφοντας, την ίδια στιγμή, την κατάσταση που επικρατεί στους κόλπους της δικής μας μικρής μας κοινωνίας;

Προχθές το βράδυ επέστρεψα στην Πάτρα ολοκληρώνοντας ένα ακόμη σύντομο επαγγελματικό ταξίδι κι ενώ είχα σκοπό να χαλαρώσω λίγο και να ξεκουραστώ δυστυχώς, υπήρξαν (όπως και υπάρχουν) σκέψεις και εικόνες που δεν με άφηναν σε ησυχία!

Μόλις πριν από λίγες ημέρες, σε μια πολύ καλή "φιλοσοφική" συζήτηση, ο συνομιλητής μου εξέφρασε την άποψη - θέλοντας προφανώς να με κεντρίσει και να με παροτρύνει ακόμη περισσότερο - πως ο μοναδικός τρόπος που μπορεί ν' αλλάξει πράγματα και καταστάσεις που μας ενοχλούν, είναι η διαρκής και συστηματική ενασχόληση μαζί τους...

Κατά συνέπεια, η έκφραση άποψης - έστω κι αν καταλήξει μειοψηφική, μπορεί ν' αποτελέσει σημείο αναφοράς, παράδειγμα, βάση συζήτησης, αίτιο, έναυσμα πράξεων και συλλογικών προσπαθειών στην επίλυση του όποιου προβλήματος κι ενδεχομένως, με επιτυχή έκβαση. Έτσι, ενώ άλλα είχα στο μυαλό μου για να γράψω, σε άλλα είμαι "υποχρεωμένος" ν' αναφερθώ...

Ενώ, για παράδειγμα, θα ήθελα να σχολιάσω την εκλογή Obama στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών και την σημειολογία αυτής της εκλογής (και οι αναγνώστες του ιστολογίου μου, γνωρίζουν την προτίμησή μου σε θέματα διεθνών σχέσεων) εντούτοις, γι' ακόμη μια φορά,  νιώθω την υποχρέωση να δώσω προτεραιότητα σε ζητήματα της καθημερινότητάς μας.

Όπως πιθανόν να γνωρίζουν πολλοί από εσάς, είμαι εμπορικός αντιπρόσωπος. Αυτό σημαίνει ότι με την εργασία μου, εκτός από την συλλογή παραγγελιών, πρέπει να πραγματοποιώ και εισπράξεις για λογαριασμό της κάθε εταιρείας που συνεργάζομαι με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Παράλληλα, αντικείμενο της εργασίας μου είναι η διαρκής μελέτη της αγοράς, η διατήρηση και περαιτέρω ανάπτυξη του πελατολογίου, ο περιορισμός οικονομικής ζημίας κ.λπ. Πολλοί νομίζουν ότι είναι μια εύκολη δουλειά, αφού δεν απαιτεί ιδιαίτερο κεφάλαιο για να ξεκινήσει κανείς όμως, όπως συμβαίνει συνήθως, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο διαφορετική από όλα εκείνα που πιθανόν φαντάζεται κανείς.

Η αλήθεια είναι, πως γι' αυτό το τελευταίο ταξίδι ξεκίνησα με πολύ κέφι... βρισκόμαστε σε περίοδο εισπράξεων και όπως και να το κάνουμε, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δουλεύουμε! Πρώτος σταθμός, μια συνηθισμένη, παραθαλάσσια, ελληνική κωμόπολη. Εκεί βρίσκεται ένας καλός και πολύ μικρός (σε τζίρο) πελάτης, ο οποίος ήταν κι ο πρώτος που επισκέφθηκα. Το υπόλοιπο του λογαριασμού του, ήταν 158 ευρώ. Με παρακάλεσε να κλείσουμε τον λογαριασμό την επόμενη φορά, διότι έπρεπε να συμπληρώσει το ενοίκιο του μαγαζιού για τον προηγούμενο (κι αυτόν) μήνα. Λέω "εντάξει, δεν χάθηκε ο κόσμος"... εξάλλου, δεν θα ήταν και η πρώτη φορά... 158 ευρώ σε λογαριασμούς χιλιάδων δεν είναι άξια λόγου.

Στην επόμενη στάση, τα ίδια! Και στην επόμενη επίσης! Δεν είναι άγνωστο το φαινόμενο, όμως, για πρώτη φορά έμπειροι - κάποιοι απ' αυτούς παλαιοί - εύρωστοι οικονομικά και επιτυχημένοι έμποροι βρίσκονταν σε δύσκολη θέση και δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να κρύψουν αυτή τους την δυσκολία! Αυτοί είναι η "ραχοκοκαλιά" της ελληνικής οικονομίας, όπως τους περιγράφουν! 

Αβεβαιότητα. Αγωνία. Πανικός. Η πτώση του τζίρου, άρα και του κέρδους είναι κατακόρυφη - κυρίως το τελευταίο χρονικό διάστημα και όλοι όσοι ξαφνικά "ανακάλυψαν" την πραγματική οικονομία και μιλούν γι' αυτήν, δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα!

Ανέφερα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, μόνον ένα παράδειγμα - το πιο πρόσφατο - από τα δεκάδες παραδείγματα που έχω υπόψη μου και θα μπορούσα ένα-ένα να τα παρουσιάσω και να τα θέσω στην διάθεσή σας ως αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού. Τα τελευταία χρόνια, όπως κάθε επαγγελματίας, βρίσκω συνεχώς προβλήματα μπροστά μου! Το εμπόριο ανέκαθεν είχε προβλήματα και πάντοτε διατηρεί υψηλά τα επίπεδα ρίσκου, κάτι τέτοιο δεν αμφισβητείται από κανέναν όμως, η κατάσταση έχει γίνει απελπιστικά πιο επικίνδυνη. Κι ο κίνδυνος αυτός διευρύνεται ολοένα και περισσότερο.

Η οικονομική μας δύναμη συρρικνώνεται, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται και η κοινωνική μας δύναμη! Δεν είναι μόνον η πρόσφατη παγκόσμια κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που επηρεάζει άσχημα την καθημερινότητα. Δεν φταίει μόνον ο εμπορικός κόσμος, η αναντιστοιχία στην προσφορά και την ζήτηση προϊόντων και υπηρεσιών, ούτε και η υπεραξία των αγαθών. Δεν φταίνε μόνον οι καταναλωτές και οι κανόνες της αγοράς. Δεν φταίνε μόνον οι τραπεζίτες με τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια και οι άβουλοι πολιτικοί.

Ευθύνες μπορούν ν' αποδοθούν στους πάντες και στα πάντα. Αυτό είναι κάτι πολύ εύκολο και ο καθένας μπορεί να το "εξασκήσει" ως καθημερινή πολιτική και κοινωνική πρακτική. Κάπως έτσι αυθαίρετα δεν έχουν πάρει το δικαίωμα τα ΜΜΕ και διάφοροι άλλοι τυχάρπαστοι που το "παίζουν" ειδήμονες στα της αγοράς και της οικονομίας, όπως αυτός εδώ ο μάστορας (Ο Πέτρος κι ο... έμπορος) και όλως περιέργως, πάντα κοντά στις γιορτές μας κατηγορούν ως... απατεώνες;

Το δύσκολο και ίσως η πιο μεγάλη πρόκληση είναι, να συμφωνήσουμε στον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν τέτοιου είδους προβλήματα να επιλυθούν. Κατά την δική μου άποψη όσο το κράτος-έμπορος, όσο το κράτος-επιχειρηματίας θα παρεμβαίνει στις ζωές μας με τρόπο τοκογλυφικό, τόσο περισσότερο θ' απομακρυνόμαστε από το αίτιο άρα και από την λύση. Δυστυχώς, μια κακή διακυβέρνηση που επιθυμεί και επιδιώκει τον παρεμβατισμό, όχι με σκοπό να ελέγξει και να ρυθμίσει, αλλά για να απορρυθμίσει και να αποκομίσει οφέλη που δεν είναι ανταποδοτικά προς τους πολίτες, ενισχύει την κερδοσκοπία και σφίγγει περισσότερο την θηλιά στον λαιμό του κάθε πολίτη είτε αυτός είναι μικρός, είτε μεσαίος, είτε έμπορος, είτε υπάλληλος, είτε επιστήμονας ή ό,τι άλλο.

Η διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είναι μία κακή διακυβέρνηση, η οποία δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει καμία πολιτική στήριξης της αγοράς και του εισοδήματος των πολιτών και δεν μπορεί ν' ακολουθήσει κανένα οικονομικό σχέδιο με σοβαρότητα αν δεν θίξει την ίδια την ουσία της κοινωνικής μας λειτουργίας ή αν θέλετε, αν δεν "διαβρώσει" το "υλικό" το οποίο συγκρατεί ή συγκροτεί τον κοινωνικό μας ιστό!   

Και στην περίπτωση αυτή, τί μπορεί να εφαρμοστεί ως αντίμετρο; Όσο κι αν φωνάζεις, όσο κι αν αγωνιάς, στο τέλος καταντάς ενοχλητικός, έπειτα επικίνδυνος, αργότερα βαρετός και αν φτάσεις εως εκεί, στο τέλος σε κατηγορούν ως γραφικό... ή "φασίστα" κατά τον ομογάλακτο Ψωμιάδη.

Ποιά είναι τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης Καραμανλή τα τελευταία 5 χρόνια; Ας μας πει ο Αλογοσκούφης, ο Φώλιας ή ο Ρουσόπουλος πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν με τις πολιτικές τους; Ας μας πουν πόσους συμπολίτες μας έκλεισαν στην φυλακή ή τους ώθησαν στο εξωτερικό ή την αυτοκτονία!

Πριν λίγες ημέρες, η Έλενα του... "διπλανού ιστολογίου", δήλωνε πως είναι ένα "τίποτα". Προχθές η alma libre είχε "τάσεις φυγής"... Όλα αυτά δεν αποτελούν σύμπτωμα της κοινωνικής, πολιτικής ή οικονομικής μας συγκυρίας, αλλά το αποτέλεσμα, το ηχηρό αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής στόχευσης που ακολουθείται πιστά τα τελευταία χρόνια και ως μηνύματα, έρχονται να συμπληρώσουν το αίσθημα και τις επιλογές χιλιάδων συμπολιτών μας και κυρίως νέων ανθρώπων που καταλαβαίνουν ότι αυτή η χώρα με τις επιλογές της ούτε θέλει ούτε και μπορεί ν' αποτελέσει στήριγμα, καταφύγιο ή χώρος προοδευτικών ιδεών και πράξεων. Και μία χώρα η οποία δεν προσφέρει κανένα αντίκρυσμα, κανένα όφελος, είναι μια χώρα καταδικασμένη ν' αποτυγχάνει συνεχώς παντού!    

Αν επιθυμούσαμε αυτό το μέλλον για την πατρίδα μας και για τα παιδιά μας, δεν θα καθόμασταν ν' ασχολούμαστε με αυτά τα ζητήματα.  

Δεν είμαι κοινωνιολόγος. Δεν είμαι σε θέση να μελετήσω εις βάθος την κοινωνική μας κατάσταση ούτε και να ερμηνεύσω ειδικά τα "σημεία των καιρών".

Δεν είμαι δημοσιογράφος. Δεν μπορώ να παρακολουθώ συνεχώς τα γεγονότα και ν' αναδεικνύω με αποτελεσματικότητα τα πιο σημαντικά.

Δεν είμαι πολιτικός και δεν είναι δουλειά μου να προτείνω και να εφαρμόζω λύσεις.

Είμαι όμως πολίτης και μάλιστα, απλός πολίτης (δίχως μπάρμπα στην Κορώνη και απ' όσο γνωρίζω και δίχως κουμπάρο καθ' ό,τι Αχαιός με μικρασιατική καταγωγή) και ως απλός πολίτης μπορώ να εκφράζω ελεύθερα την αγωνία μου! Αν λοιπόν πραγματικά πιστεύω σε αυτό, τότε ειλικρινά επιλέγω να γίνομαι ενοχλητικός και τολμώ ν' απαιτώ! Ν' απαιτώ χωρίς να περπατώ μέσα σε κομματικούς ή συνδικαλιστικούς διαδρόμους και να ορθώνω το ανάστημά μου απέναντι σε όλους εκείνους τους πολιτικά αδύναμους και ανεπαρκείς.

Να λοιπόν γιατί έχουμε πόλεμο! Γιατί η κοινωνική επιβίωση όλων μας πρέπει να είναι ευθύνη του κράτους και δεν μπορεί να υποθηκεύεται σε "τράπεζες" και οργανισμούς "κοινής οφέλειας", γιατί έτσι βολεύει η αντιγραφή...  η όποια αντιγραφή.

Να γιατί έχουμε πόλεμο! Γιατί, εντάξει να δεχτώ πως όταν είσαι φτωχός, ό,τι κι αν συμβεί λίγο θα επηρεαστείς και ακόμη λιγότερες θα είναι και οι συνέπειες. Δεν φοβάσαι τίποτε κι όσο ελπίζεις σ' ένα καλλίτερο αύριο μπορείς και εξωραΐζεις την καθημερινότητά σου. Τί συμβαίνει όμως, όταν με τον  ιδρώτα σου ή μη (δεν έχει σημασία) έχεις κατακτήσει ένα πολύ καλό επίπεδο διαβίωσης και ξαφνικά νιώθεις να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια σου; Και όχι μόνον αυτό, αλλά να γνωρίζεις συγχρόνως ότι είσαι και αδύναμος να εμποδίσεις την καταστροφή;

Να γιατί έχουμε πόλεμο! Γιατί σχεδόν όλα είναι λάθος, ζούμε μέσα σ' ένα λάθος και είμαστε υποχρεωμένοι να το ανεχόμαστε γιατί ως γνωστόν... το μη χείρον βέλτιστο!

Για το τέλος, θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους μας ότι η πραγματικότητα δεν εξαντλείται στα όρια του τηλεοπτικού μας δέκτη, ούτε και στις σελίδες της αγαπημένης μας(;) εφημερίδας...             

Semi-presidential democracy in East Asia

by Benjamin Reilly

East Asia contains three of the world’s semi-presidential democracies (as pointed out in the latest APEC Economies Newsletter here) : Taiwan, Mongolia, and East Timor. Each of these countries is an unusual case of democratisation: Taiwan is one of East Asia’s famous ‘tiger’ economies and the world’s only Sinitic democracy, but faces an ongoing crisis of nationhood; Mongolia is one of the few unambiguous cases of a successful transition to democracy and a market economy in the post-Communist world; while East Timor is both Asia’s poorest nation and its newest democracy. Prior to their democratic transitions, each was also under the influence of a large foreign power — be it Russia in relation to Mongolia, Indonesia in East Timor, or China’s claim to sovereignty in relation to Taiwan. This is not a propitious starting point for a transition to democracy; indeed, in different ways, each country seemed to lack some of the essential preconditions for successful democratisation.

Nonetheless, each has succeeded to the extent that successive free elections and peaceful changes of power have now occurred.As part of their transitions to democracy, East Timor, Mongolia and Taiwan each chose semi-presidential constitutions. Semi-presidentialism is an increasingly popular constitutional model which combines a directly elected president with significant powers as well as a prime minister chosen by the legislature. France and Portugal are long-standing examples, along with many new democracies in Eastern Europe and Southern Africa. In Asia, East Timor, Mongolia and Taiwan are all clearly semi-presidential in the sense of having ‘a popularly elected, fixed-term president existing alongside a prime minister and cabinet who are responsible to parliament’.

However, their presidential powers of each differs considerably: Taiwan’s constitution grants extensive powers to the president, while in East Timor the president is largely a symbolic figure whose most important power is as supreme commander of the armed forces — a provision that was to have great importance during the internal conflict in East Timor in 2006. Mongolia sits somewhere between these two in terms of the scope of its presidential powers.

Despite their status as competitive electoral democracies, national politics in each of these countries has been hampered by recurrent problems of gridlocked government, political instability and politically-motivated violence during periods of ‘divided government’ when the president and the majority of the legislature come from different political parties. These pathologies are due, in part, to their semi-presidential constitutional structures, particularly the propensity of such systems to deliver periods of political cohabitation. These ‘split majorities’ have had a pronounced negative impact on political stability and effectiveness, weakening the consolidation of democracy in each of these three cases.

For significant periods of their recent democratic experience, the phenomenon of divided government placed immense pressures on the developing political systems of Mongolia, Taiwan and especially East Timor. One reason for this is that in each case, the initial period of divided government came early in the country’s democratic experience, and many of the political actors had no real sense of how to deal with it. Moreover, divided government brought with it a series of political problems that undermined political institutionalization, turning national politics into a competition between powerful individuals. This led to familiar patterns of political polarization, instability and violence emerging in each country, although a markedly different levels. While the severity of these differed considerably – the crisis in East Timor, for instance, was clearly of a different magnitude from that of Taiwan or Mongolia – the incidence of these problems of political polarisation, instability and violence can be compared to those times when unified governments were in place in each country.

Mongolia had the shortest period of divided government, with cohabitation lasting four years, from June 1996 to July 2000. East Timor’s period of divided government can be assessed as lasting from April 2002, when Xanana Gusmão won the country’s first presidential election with a massive 87 per cent of the popular vote, through to Mari Alkatiri’s resignation and replacement by Jose Ramos Horta as prime minister in July 2006. Taiwan’s experience of divided government was a constant throughout Chen Shui-bian’s presidency, from 2000 to 2008, as his Democratic Progressive Party controlled executive power but the opposition ‘pan-Blue’ coalition, led by the formerly-ruling Kuomintang, maintained a majority in the legislature.

One way of illustrating the problems of political stability in these semi-presidential countries is the World Bank’s Governance Matters database, which includes an aggregate measure of ‘political stability’ for all states drawn from a combination of public and private sources. This ‘political stability’ measure combines indices of politically-motivated internal and external violence in a given country with a separate measure of government durability, that is the government’s ability to carry out its declared programs, and to stay in office. As shown in Figure 1, which compares these indicators for each of the three country cases over the past decade, political stability tends to decline during periods of divided government.

In Mongolia, for example, the stability measures were at their lowest during the 1997–2000 period of cohabitation, but have risen since the resumption of single-party rule, at least until the aftermath of the 2008 parliamentary elections. In Taiwan, too, stability measures were at their highest in the late 1990s but declined with the election of President Chen Shui-bian in 2000 which ushered in Taiwan’s period of divided government, with the lowest levels reached in 2006. In East Timor, stability declined sharply between 2000 and 2002 as the UN administration prepared the country for independence, and have since declined considerably further, with the lowest levels reached in 2006 when the standoff between Prime Minister Alkatiri and President Gusmão came to a head.

These indicators help illustrate a key point: while semi-presidentialism has its benefits, it places unusual strains on new democracies. In particular, periods of divided government can put great stress on the stability of countries which have not yet developed established practices of political coexistence. In addition, the uncertainties of constitutional law in situations of shared power create their own problems: in these three country cases, disagreements over which particular office would exercise which particular constitutional powers was a recurring source of conflict. No constitution can codify all situations which office-holders are likely to face, meaning that even the most thorough constitutional text will inevitably leave some grey areas unspecified. This is a particular problem for semi-presidential constitutions, as it is precisely those grey areas of uncertainty which can provide the basis for ongoing conflict.

source: eastasiaforum.org

Ο εφιάλτης στον δρόμο ... χωρίς διόδια: Τί άλλαξε;

Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από εκείνο που μπορεί να δοκιμάσει κάποιος, όταν γνωρίζει ή μαθαίνει εκ των υστέρων ότι οι σκέψεις του ή οι απόψεις του αυτόνομες ή εντός μιας ευρύτερης συλλογικής προσπάθειας καταφέρνουν να επιφέρουν ένα μικρό, ελάχιστο αποτέλεσμα σε μία καθημερινότητα άρρωστη και προβληματική, που ενοχλεί και καταπιέζει... που πολλές φορές καταδικάζει τους πολίτες να ζουν, να εργάζονται να μετακινούνται και να ονειρεύονται με κίνδυνο ακόμη και της ίδιας τους της ζωής! 

Πριν από ένα μήνα περίπου, από αυτό εδώ το ιστολόγιο, έγραφα στην ανάρτησή μου " Ο εφιάλτης στον δρόμο ... με ή χωρίς διόδια":

Το 2008 είναι μία χρονιά πολλών αλλαγών για την εργασία μου καθώς - μεταξύ άλλων, δεν χρειάζεται και να ταξιδεύω τόσο συχνά όσο παλαιότερα. Έτσι, αγαπημένες διαδρομές όπως η Ναυπάκτου-Ιτέας δεν αποτελούν για μένα μέρος της επαγγελματικής μου ρουτίνας τώρα πια, αλλά ευχάριστο περάσμα από την μία πλευρά της Ελλάδας στην άλλη. Ακόμη περισσότερο, μπορώ πλέον να διακρίνω ακόμη και την πιο ελάχιστη μεταβολή του δρόμου και του τοπίου τριγύρω.

Και εκεί ήταν που αντίκρυσα ιδίοις όμμασι το γελοίον του πράγματος!!! Είχαν τοποθετήσει - σε... "επιλεγμένα" σημεία - κάμερες ελέγχου της ταχύτητας(!). Όσοι έχουν ταξιδέψει από Ναύπακτο προς Λαμία και το αντίστροφο, τουλάχιστον για μία φορά στην ζωή τους, γνωρίζουν ότι είναι ένας δρόμος δύσκολος και επικίνδυνος, για τον οδηγό που δεν τον γνωρίζει, όχι όμως λόγω κίνησης αλλά, επειδή ο σχεδιασμός του ήταν και είναι προβληματικός (προδιαγραφές 1821), ενώ το οδόστρωμα σε αρκετά σημεία έχει τα κακά του χάλια! Ειδικά το κομμάτι Ιτέας-Ναυπάκτου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ως "δρόμος-φάντασμα", αφού τον αφήνουν στην μοίρα του που δεν είναι άλλη από την φυσική του αποσύνθεση χρόνο με τον χρόνο.

Σε αυτόν λοιπόν τον δρόμο, τα "τσακάλια" του "αρμοδίων" Αρχών επέλεξαν να τοποθετήσουν κάμερες για να ελέγξουν τί; Την κυκλοφορία που εκ των πραγμάτων είναι αραιή και ιδιαίτερα αργή, αφού ο δρόμος δεν προσφέρεται σε "τσαχπίνιδες" οδηγούς; Κι όχι μόνον αυτό! Αντί να τοποθετήσουν τις κάμερες σε σημεία που θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν, τις έχουν τοποθετήσει στους... "αγρούς" και τις "εξοχές"! Το χειρότερο απ' όλα; Οι "υπεύθυνοι" του όλου "εγχειρήματος", πληρώνονται για την ... "δική μας ασφάλεια"! Πληρώνονται και για τις ανοησίες τους!

Έπειτα από ένα μήνα, κάνοντας την ίδια ακριβώς διαδρομή, παρατήρησα αρκετές αλλαγές που για πρώτη φορά ήταν τόσο πολύ εμφανείς! Εντοπίστηκαν διορθώσεις και νέα ασφαλτόστρωση ορισμένων μεγάλων τμημάτων του οδοστρώματος, ενώ επισημάνθηκαν με έντονη λευκή-κόκκινη σήμανση οι πολύ επικίνδυνες στροφές του δρόμου. Μέσα σ' ενα μήνα - πιστεύω - πως αυτές οι βελτιώσεις είναι οι ελάχιστες που θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, αποτελεί όμως θετική κίνηση για την ασφάλεια των οδηγών και όλων όσων κινούνται επί της συγκεκριμένης τέως εθνικής οδού!

Χρειάζονται ακόμη περισσότερα!

α) Περισσότερη σήμανση στις κατά τόπους κατοικημένες περιοχές.

β) Ολοκληρωτική διόρθωση του οδοστρώματος με διαπλατύνσεις, διόρθωση κλίσης στροφών,  αντικατάσταση και όχι απλή συντήρηση της ασφάλτου,

γ) Διόρθωση και επαναπροσδιορισμό ορίων ταχύτητας...

... Ενδεχομένως, κι αρκετές ακόμη πιο ειδικές παρεμβάσεις τις οποίες δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω καθώς δεν είμαι συγκοινωνιολόγος. Παρ' όλα αυτά, επειδή η ασφάλειά μας προέχει και πρέπει να επικροτούμε κάθε θετική ανταπόκριση απ' όπου κι αν προέρχεται, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι λίγο περισσότερο ασφαλής νιώθοντας ότι κάπου, κάποιος ενδιαφέρεται και δείχνει αποφασισμένος να εργαστεί για το καλό όλων μας!