Σχετικά με τον πόλεμο στον Καύκασο...

... δεν θέλω να κάνω κανένα σχόλιο. Ούτε και να παρουσιάσω καμιά μακροσκελή ανάλυση, ικανοποιώντας έτσι την ματαιοδοξία μου ως "ειδήμονα" πάνω σε θέματα διεθνών σχέσεων. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, έχει ειπωθεί και οτιδήποτε επιπλέον - νομίζω - περισσότερο κακό θα κάνει, παρά καλό. Εξάλλου, όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ: "ο σκοπός επετεύχθη..." ! Νέοι τάφοι ή ακόμη... καλλίτερα, νέα νεκροταφεία ανοίχτηκαν και θ' ανοιχτούν, για να υποδεχτούν όλους εκείνους που ήθελαν να ζήσουν αλλά στάθηκαν εμπόδιο στα σχέδια δυο-τριών τρελών της "παρέας της Τυφλίδας". Και είναι τόσο απλό.

Όμως, από αυτόν τον - όχι άδικο - παράλογο πόλεμο, βγήκε και κάτι καλό. Αποδείχτηκε πόσο έξυπνοι μπορούν να είναι οι Ευρωπαίοι όταν το θέλουν. Και αναφέρομαι στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Τί θα είχε συμβεί αν η Γεωργία - μαζί με την Ουκρανία - είχαν ενταχθεί στη Συμμαχία και ξεσπούσε η κρίση, όπως και ξέσπασε;

Ενδεχομένως, θα είχαμε έναν γενικευμένο πόλεμο ανάμεσα στην "Δύση" και την "Ανατολή" όχι σε ένα, αλλά πιθανόν σε δεκάδες μέτωπα, με απρόβλεπτες συνέπειες που κανένας μας δεν θα ήθελε καν να φαντάζεται!

Ένα ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε σε αυτό το σημείο ... έτσι ... αυθόρμητα ... οι Αμερικανοί - που επιθυμούσαν διακαώς την ένταξη Γεωργίας και Ουκρανίας στην Ατλαντική Συμμαχία - είχαν στα σχέδια τους ένα τέτοιο σενάριο πολέμου; Έναν  πόλεμο που θα είχε ως χώρο εκδήλωσής του τον ευρωπαϊκό χώρο για ακόμη μία φορά μέσα σε εκατό χρόνια;

Υπερβολές, θα απαντούσε κάποιος. Ανοησίες, ίσως, ν' απαντούσε κάποιος άλλος. Όμως, η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών - απ' αυτά που διαβάζω και που διαβάζουμε όλοι μας - συμπεριφέρεται σαν να μην κατανοεί τι ακριβώς έχει συμβεί... Και  με δεδομένη  και γνωστή την εξωτερική τους πολιτική, που επιδιώκει την δημιουργία ή την ανάπτυξη κρίσεων εκεί που δεν υπάρχουν ή που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ή εκεί που θα μπορούσαν να αποφευχθούν πολύ φοβάμαι πως, ό,τι κι αν υποθέσουμε ούτε υπερβολικό θα είναι, ούτε ανόητο, ούτε λίγο...

update #1, 14/8/08: Όπως αναφέρει ο Μιχάλης Εγνατίου σε άρθρο του στο φύλλο της εφημερίδας  "Ημερησία"  της 12ης Αυγούστου, με τίτλο: H «εκδίκηση» του Κοσόβου:

... Tη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, φέρει η κυβέρνηση των Hνωμένων Πολιτειών. Aναμείχθηκε απροκάλυπτα στις εσωτερικές υποθέσεις του Kαυκάσου, όταν η Mόσχα ήταν πατημένη στη γη. Mόλις οι Pώσοι συνήλθαν από το σοκ που τους προκάλεσε εκείνη η αρρωστημένη μορφή κομμουνισμού που τους επιβλήθηκε, οι πάντες γνώριζαν πως θα απαιτούσαν την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή. Δεν συμφέρει στις HΠA η σύγκρουση με τη Pωσία, απλά και μόνο επειδή δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει. Oσοι γνωρίζουν τον τρόπο δράσης και αντίδρασης της Mόσχας, δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία πως σύντομα θα ξανανοίξουν και το θέμα του Kοσσυφοπεδίου, ακόμα και αν οι HΠA κάνουν μερικά βήματα πίσω στον Kαύκασο. H θύελλα, που έρχεται, ούτε στην Oυάσιγκτον συμφέρει, πολύ περισσότερο ούτε στα Bαλκάνια...

update #2, 19/8/08:

Στο blog "scraps of Moscow", μπορείτε να βρείτε μία πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή χαρτών του Καυκάσου, η οποία μπορεί να σας βοηθήσει να κατανοήσετε λίγο καλλίτερα την πολιτική γεωγραφία της περιοχής, αφού παρουσιάζει τις μεταβολές που έχουν πραγματοποιηθεί, μέχρι σήμερα, στα σύνορα των χωρών της περιοχής καθώς, και στην πληθυσμιακή σύνθεση τόσο της Γεωργίας όσο και της Οσσετίας και της Απχαζίας.

Αιθιοπία - Ερυθραία ... στη σέντρα

Δεν είναι μονάχα ο Καύκασος που φλέγεται!

"Ένας ανόητος πόλεμος είναι ήδη αρκετός"... δήλωνε μόλις τον Απρίλιο ο Πρωθυπουργός της Αιθιοπία... θαυμαστής, φίλος, σύμμαχος και οπαδός του George Bush, Meles Zenawi σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Newsweek, αναφερόμενος στις σχέσεις της χώρας του με την Ερυθραία.
Και αυτό γιατί είχε ήδη προγραμματιστεί η αποχώρηση των Κυανόκρανων από την συνοριακή γραμμή των δύο χωρών για το τέλος Ιουλίου, γεγονός που θα μπορούσε να πυροδοτήσει νέα ανάφλεξη στην περιοχή, οποιαδήποτε στιγμή!

Προς το παρόν, τα πράγματα είναι ήρεμα... όμως, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Να θυμήσω ότι, η Ερυθραία ανεξαρτητοποιήθηκε από την Αιθιοπία μόλις το 1993, έπειτα από τριακονταετή πόλεμο. Το 1998 και παρά τις διμερείς και διεθνείς προσπάθειες για επίλυση των συνοριακών διαφορών, νέες συγκρούσεις οδήγησαν σε διετή αιματοχυσία στην περιοχή.
Το 2002 ξεκίνησαν και πάλι οι διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για την συνολική διευθέτηση των ζητημάτων που απασχολούν τις δύο χώρες, με παράλληλη εγκατάσταση ειρηνευτικών δυνάμεων τόσο στο έδαφος της Αιθιοπίας, όσο και στο έδαφος της Ερυθραίας.

Χρήσιμο υλικό σχετικά με το ιστορικό των δύο χωρών, της σύγκρουσής τους, των διαφορών και των απαιτήσεών τους καθώς, και των προσπαθειών της διεθνούς κοινότητας για την τελική διευθέτηση του ζητήματος, μπορείτε να βρείτε εδώ:

Permanent Court of Arbitration
Security Council, UN

update #1, 11/08/08:
useful links:
The Eritrea-Ethiopia Border Dispute
UN to vote on Eritrea, Ethiopia impasse
U.N. abandons Eritrea-Ethiopia peace mission
Ethiopia ready to solve border dispute
Ethiopia says wants talks to solve border dispute
Ethiopia keeps on resolving Ethio-Eritrea border dispute peacefully
Ethiopia to pursue dialogue to resolve border dispute with Eritrea

The problem is not Europe, but the lack of credible European leaders

The European Council on Foreign Relations | The problem is not Europe, but the lack of credible European leaders

L'Europa di oggi è infatti il livello più alto di un sistema articolato di governo, così entrato nella coscienza dei cittadini che è a esso che rivolgono le domande per le quali avvertono l'inadeguatezza degli Stati. Dagli Stati i cittadini. si aspettano l'istruzione, le pensioni, il welfare. Ma in una percentuale che va dal 60% sino all'80% è in primo luogo all'Europa che chiedono di intervenire in tema di terrorismo, ambiente, energia, ricerca, immigrazione e criminalità. La missione dunque c'è, non c'è nulla da inventare.

I cittadini non sono soddisfatti dell'Europa? Non lo sono per le risposte che ricevono, proprio come accade per quanto chiedono ai loro Stati. E perché allora per l'Europa dobbiamo sempre parlare di crisi esistenziale e per gli Stati no? Preoccupiamoci piuttosto di farla funzionare meglio l'Europa e di rendere più chiaro quello che fa.

Sono due gli ingredienti che servono per questo. Intanto regole e procedure migliori, esattamente quello che offre il Trattato di Lisbona. Se lo si legge senza pregiudizi, ci si accorge che offre basi legali d'intervento in nuove materie come l'energia, assetti e procedure volte a garantire coerenza e continuità alle politiche adottate, maggior ruolo dei Parlamenti nazionali e degli stessi cittadini.

Ma poi, e soprattutto, serve una motivata e motivante leadership europea, perché è essa che anima le regole e fa dei tanti progetti che abbiamo nei cassetti l'ossatura di visioni condivise, facendo così cadere ostacoli e resistenze in nome della missione comune. E la missione comune - rileggiamo la lista delle domande rivolte all'Europa - non è nulla di meno della salvaguardia del nostro futuro in un mondo che ha bisogno anche di noi per divenire più ordinato e più giusto.

Purtroppo è proprio questa leadership che è divenuta una risorsa scarsa in un'Europa nella quale i leaders nazionali preferiscono per le posizioni europee figure più deboli di loro, mentre loro, che - non dimentichiamolo- sono l'Europa nei Consigli che decidono a Bruxelles, raramente rischiano il consenso nazionale in nome della causa europea.