Αντώνης Σαμαράς, Πολιτική Άνοιξη: Τότε και έκτοτε…

Η δυναμική επανεμφάνιση του Αντώνη Σαμαρά στην κεντρική πολιτική σκηνή, με αφορμή το ζήτημα των Σκοπίων και τους χειρισμούς των ελληνικών Κυβερνήσεων επ’ αυτού, αποτέλεσε έναυσμα για έντονες συζητήσεις στο διαδίκτυο, αναφορικά με τον ρόλο που διαδραμάτισε ο ίδιος ως Υπουργός των Εξωτερικών αλλά, και αργότερα ως Πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης.

Έπειτα - όπως συνηθίζεται σε συζητήσεις ανάλογου περιεχομένου - αρκετοί αναρωτήθηκαν για τον ρόλο που θα μπορούσε να έχει σήμερα ο Μεσσήνιος πολιτικός, τόσο εντός της Νέας Δημοκρατίας και του ευρύτερου φιλελεύθερου χώρου, όσο και εν μέσω των γενικότερων πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών που επιτελούνται στην χώρα μας. Η επισήμανση ότι ο Σαμαράς αποτελεί σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, δεν στερείται βάσης.

Με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να αναφερθώ στον Αντώνη Σαμαρά και την Πολιτική Άνοιξη κυρίως για λόγους ιστορικούς διότι, αντίθετα με τον Κ. Μητσοτάκη που εναγωνίως προσπαθούσε να μας πείσει ότι οι Έλληνες ξεχνάνε εύκολα… αντίθετα με «κάποιους», που εργάζονταν νυχθημερόν και με ενδεχόμενη ιδιοτέλεια, να ξεπουλήσουν τα πάντα, διαστρεβλώνοντας την έννοια και τηναξία των αποκρατικοποιήσεων, κάποιοι άλλοι (λίγοι ή πολλοί, δεν έχει σημασία), επέλεγαν να μην στέκονται απέναντι στον πολίτη με υπεροψία και αυταρχισμό αλλά δίπλα του, επιλέγοντας τον δρόμο της αλήθειας και της συνέπειας, σύμφωνα με την συνείδησή τους και με όποιο κόστος!

Ήμουν από εκείνους που συμπορεύτηκαν με τον Αντώνη Σαμαρά, ευθύς αμέσως με την αποχώρησή του από την Νέα Δημοκρατία το 1993. Πολλοί είναι εκείνοι που (χωρίς να γνωρίζουν, από πρώτο χέρι, τα πραγματικά γεγονότα) κατηγορούν τον Αντώνη Σαμαρά, για το αδιέξοδο στην επίλυση του ζητήματος της ονομασίας των Σκοπίων. Επιπρόσθετα, του χρεώνουν την κατάρρευση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία ήταν η χειρότερη περίοδος διακυβέρνησης της χώρας από την Μεταπολίτευση!

Αυτά, τα ισχυρίζονται κύκλοι φιλικά προσκείμενοι του Μητσοτακικού περιβάλλοντος και μόνον και ασφαλώς, έχει υπάρξει προεργασία αρκετών ετών ούτως, ώστε ακόμη και σήμερα να καταλογίζουν στον Αντώνη Σαμαρά αυτό που τότε φάνταζε επιτακτική πολιτική και κοινωνική ανάγκη: την πτώση μίας Κυβέρνησης, η οποία είχε φέρει την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας μέσα σε 3 μόλις χρόνια!

Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, πως ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης οδήγησε μεθοδευμένα και με σχέδιο τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Αντώνης Σαμαράς, δεν έφυγε από την Νέα Δημοκρατία λόγω του Σκοπιανού και μόνο! Να θυμίσω ότι το οικονομικό επιτελείο του Κ. Μητσοτάκη τελούσε υπό την καθοδήγηση και τις εντολές του Γιάννη Παλαιοκρασσά, ο οποίος κατά πως φαίνεται, είναι ένας από τους βασικούς υπαίτιους της κατάστασης στη ΔΕΗ σήμερα, καθώς διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος της επιχείρησης επί Κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή!

Η Πολιτική Άνοιξη, δεν ιδρύθηκε για να αποτελέσει την προμετωπίδα ενός νέου «μακεδονικού αγώνα» όπως συχνά-πυκνά η δεξιά και η αριστερά μας κατηγορούσε. Η αλήθεια είναι πως «εκμεταλλευτήκαμε» την ρευστή πολιτική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα μας, για να παρέμβουμε αποφασιστικά με τον λόγο μας, την σκέψη μας, τις απόψεις μας, τις προτάσεις μας και τις πράξεις μας, στην συνολική και δια παντός αλλαγή του νοσηρού πολιτικού κλίματος της εποχής, το οποίο - πιστέψτε με - δεν διαφέρει και πάρα πολύ από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση των ημερών μας!

Ακόμη περισσότερο, η Πολιτική Άνοιξη ήταν το πρώτο ελληνικό κόμμα μετά το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80 και ο Αντώνης Σαμαράς ο πρώτος Έλληνας πολιτικός μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, που μίλησε για κοινωνική δικαιοσύνη, ανανέωση των θεσμών, για αξιοκρατία, για διαφάνεια, για σεβασμό στον πολίτη και τις ανάγκες του, για μια Ελλάδα σοβαρή, υπεύθυνη και συμμέτοχη που θα είχε κάτι να προσφέρει και ενάντια στην Ελλάδα της μιζέριας, του ωχαδερφισμού και της αρπαχτής…

Οπωσδήποτε, δεν προσπαθώ να επιχειρήσω κανενός είδους σύγκριση. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον άτοπο. Όμως φανταστείτε πως ταράχθηκαν τα λιμνάζοντα νερά του πολιτικού κατεστημένου της χώρας, όπως ακριβώς συνέβη με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, τη στιγμή που η αριστερά περιχαρακωνόταν στα ιδεολογικά της διλήμματα και η Νέα Δημοκρατία, αντί να αγωνίζεται να φέρει την πρόοδο και την ανάπτυξη στην ελληνική κοινωνία, νοιαζόταν μόνο να αναλάβει και πάλι την εξουσία για ν’ αρπάξει ό,τι μπορεί κι να «τιμωρήσει» ακόμη περισσότερους!

Εμείς, ακολουθήσαμε άλλον δρόμο. Θελήσαμε μια Ελλάδα που θα έλεγε την αλήθεια και που δεν θα «τιμωρούσε» τους πολίτες! Οραματιστήκαμε μια Ελλάδα με αυτοπεποίθηση. Με πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου!

Όπως χαρακτηριστικά είχε επισημάνει ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς: «Το Αύριο δεν περιμένει. Δεν ανέχεται ούτε καθυστερήσεις, ούτε την μόνιμη ασθένεια της αναβολής και της προσωρινότητας. Γιατί αιτία της ελληνικής κρίσης, είναι ο άγραφος νόμος της ελληνικής προσωρινότητας. Συνηθίσαμε να τα βλέπουμε όλα και να αντιμετωπίζουμε τα πάντα στο πόδι. Ακόμη και τα εθνικά μας θέματα. Μια προσωρινότητα που μας οδήγησε στην απάθεια και στην αποκλειστική προβολή του προσωπικού μικροσυμφέροντος. Και όταν στο μικροσυμφέρον της κρατικο-πολιτικής ηγεσίας προστεθεί και το ευρύτερο σημερινό κενό αξιών της κοινωνίας μας, τότε απονευρώνεται το σύνολο του τόπου, εξατμίζονται και οι τελευταίες δυνάμεις που συγκρατούν την εθνική μας αυτοπεποίθηση και εξαφανίζεται η ευαισθησία της πολιτείας και των πολιτικών φορέων απέναντι στα προβλήματα των λιγότερο ισχυρών Ελλήνων.

Και δυστυχώς, έτσι συμβαίνει. Δρούμε συνολικά χωρίς αρχές και πάντα προσωρινά. Με πρωταγωνιστή τον επαναλαμβανόμενο κομματισμό που συστηματικά αναπαράγει την αποτυχία, μια και πάντοτε τιμωρεί ή δήθεν διορθώνει στο όνομα του κόμματος, την δραστηριότητα του προηγούμενου κομματικού μηχανισμού.

Ο φαύλος κύκλος της ελληνικής κρίσης οξύνεται. Τα μεγάλα εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα μεγιστοποιούνται και πιέζουν. Μπροστά τους οι ηγεσίες, πολιτικές, πνευματικές και οικονομικές, είτε παραπλανούν, είτε σιωπούν. Ο χορός όμως της κρίσης δεν κάνει διακρίσεις. Μας συμπαρασύρει όλους.

Παρασύρει τον Έλληνα νέο που παγιδεύεται στην ημιμάθεια. Χωρίς επαγγελματικό προσανατολισμό, χωρίς σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τηναγορά εργασίας, χωρίς ιδανικά που να βασίζονται στην πίστη ότι διαβατήριο ζωής είναι η αξία και η εργατικότητα.

Παρασύρει τον Έλληνα μεσήλικα, που παγιδεύεται στην υποαπασχόληση. Χωρίς παραγωγικούς στόχους, χωρίς συντονισμό, χωρίς την επιβεβλημένη σύνδεση αμοιβής και παραγωγικότητας και χωρίς την ηθική επιβράβευση του πραγματικά άξιου.

Παρασύρει τον Έλληνα ηλικιωμένο που παγιδεύεται σε προκαταλήψεις και στην κρατική αδιαφορία! Χωρίς αναγνώριση της προσφοράς του, χωρίς προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και χωρίς πρόβλεψη ή κίνητρα αξιοποίησης του.

Υπονομεύουν και ανατρέπουν κάθε στρατηγικό σχεδιασμό της εξωτερικής πολιτικής, που δεν είναι επιτέλους δυνατόν, να μην συνειδητοποιεί ότι τα προβλήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν συντονισμένα, γιατί και συντονισμένη είναι η επίθεση κατά του ελληνισμού. Η προστασία της Κύπρου, της Μακεδονίας, του Αιγαίου, της Θράκης και των Βορειοηπειρωτών δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ούτε αποσπασματικά και ούτε θα αποδώσει αποσπασματικά.

Υπονομεύουν και ανατρέπουν κάθε φιλόδοξο σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας. Η μόνιμη ασθένεια της κρατικής καχυποψίας απέναντι στον πολίτη και τον επιχειρηματία συντηρεί και την δικαιολογημένη καχυποψία του φορολογούμενου απέναντι στην διοίκηση. Η έλλειψη συνέπειας και συνέχειας που τελικά απαγορεύει το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, η απουσία φαντασίας και τόλμης, η πλάνη ότι το κράτος διαθέτει την αυθεντία και το αλάθητο στη φορολογία και η εμμονή σε μεσαιωνικούς θεσμούς, όπως η προσωποκράτηση, απαγορεύουν την ανάπτυξη.

Υπονομεύουν και ανατρέπουν κάθε προσπάθεια κοινωνικής δικαιοσύνης και πλήττουν στα θεμέλια της, την έννοια της προσφοράς προς τον πολίτη. Οι ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα στην παιδεία, στην υγεία και στην απασχόληση είναι εγγυημένες θεωρητικά από το Σύνταγμα, αλλά ποτέ δεν απέκτησαν και την πρακτική εγγύηση της απαλλαγής από το ρουσφέτι ή τον εξευτελισμό της αντιπαροχής στη σφαίρα του κομματισμού.»

Σας θυμίζουν τίποτα όλα τα παραπάνω; Μήπως σε όλα αυτά δεν αναφερόμαστε όλοι μας στα ιστολόγιά μας, ή στις παρέες μας ή οπουδήποτε τύχει να συζητήσουμε για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας μας; Άραγε δεν έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε που διατυπώνονταν όσα προαναφέρθηκαν; Και όμως! Φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα! Ο «εχθρός» δεν είναι «απροσδιόριστος». Είναι γνωστός και πάντα κοινός: Ο κακός μας εαυτός. Είτε είμαστε αριστεροί, είτε κεντρώοι είτε δεξιοί.

Ήδη από το 1993, η παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά στην πολιτική σκηνή της χώρας, έδειχνε τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθηθεί ούτως, ώστε να μην βρεθούμε στην δυσάρεστη θέση (όπως τελικά βρεθήκαμε) να αντιμετωπίζουμε φαινόμενα σήψης και παρακμής σήμερα.

Η Πολιτική Άνοιξη ήταν εκείνη που πρότεινε - μεταξύ άλλων - εξαετές πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης και σταθερό φορολογικό σύστημα.

Συγκρότηση 15μελούς Κυβέρνησης από μη βουλευτές και ανασύνταξη των Υπουργείων.

Θεσμοθέτηση διαρκούς Συμβουλίου Στρατηγικού Σχεδιασμού για τον εξωτερικό και αμυντικό προσανατολισμό της χώρας.

Υλοποίηση 7ετούς προγράμματος για την παιδεία, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό.

Εκλογή σταθερών για μια 5ετία διοικήσεων των δημοσίων οργανισμών και των κρατικών τραπεζών.

Νομοθέτηση συστήματος διαφάνειας για τις κρατικές προμήθειες, τα δημόσια έργα και τις αποκρατικοποιήσεις.

Συναίνεση για ένα νέο πλαίσιο δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων με διαφάνεια και ευθύνη ουσιαστικής προσφοράς στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Ο σκοπός των παραπάνω προτάσεων είναι εμφανής. Λιγότερο κόμμα, λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότεροι «παράγοντες» και «παραγοντίσκοι» και περισσότερη πολιτική ούτως, ώστε να απεγκλωβιστούν οι πολίτες από μια κατάσταση που στην πραγματικότητα δεν εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον.

Δυστυχώς, όπως συμβαίνει στην χώρα μας, κάθε αξία, κάθε προσπάθεια, κάθε πρόταση που θα δοκιμάσει να επιφέρει αλλαγές προς όφελος των πολλών, βρίσκει εμπόδια, δημιουργεί εχθρούς …

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ στο πρόσφατο Συνέδριο του αναζήτησε… μίλησε για την Ελλάδα των αξιών.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός της ανόδου του Συνασπισμού και της ραγδαίας πτώσης των δύο μεγάλων κομμάτων.

Δεν είναι επίσης τυχαίο το γεγονός ότι εμείς οι πολίτες, επιθυμούμε τους πολιτικούς μαςυπεύθυνους και συνυπεύθυνους στην διακυβέρνηση της χώρας.

Δεν έχει σημασία σε ποιον χώρο πολιτικό κατατάσσεται κανείς. Όλα τα κόμματα διαθέτουν και άχρηστους και χρήσιμους. Σκοπός είναι μέσα από τηνσυμμετοχή, να αναδειχθεί η αξία των χρήσιμων και να τεθούν στο περιθώριο οι άχρηστοι.

Θα μπορούσα να αναφέρω ακόμη περισσότερα ιστορικά στοιχεία, όμως, νομίζω γίνεται κατανοητό πως κάποιοι άνθρωποι από πολύ νωρίς είχαν εντοπίσει τα προβλήματα και είχαν το σθένος να προτείνουν λύσεις. Και είναι σημαντικό να προτείνεις όταν το γενικότερο σύνολο του πολιτικού κόσμου, επιθυμεί και επιδιώκει την αδιαφορία και την ανυπαρξία…

Προσωπικά, θεωρώ λάθος του Σαμαρά που επέστρεψε στην Νέα Δημοκρατία (γι’ αυτόν τον λόγο εγώ επέλεξα την «απέναντι»… όχθη) όμως, κατανοώ την δική του ανθρώπινη ανάγκη για συνέχιση της πολιτικής του πορείας.

Μιλήσαμε για «συνείδηση»! Όπως ακριβώς παλαιότερα μιλούσε για «φιλότιμο» το ΠΑΣΟΚ και πιο πρόσφατα ο Συνασπισμός. Εργαστήκαμε σκληρά! Προσπαθήσαμε να είμαστε ειλικρινείς και το κατορθώσαμε σε μεγάλο βαθμό! Δεν αποκλείσαμε κανέναν και ο κάθε πολίτης μας βρήκε δίπλα του, όταν τον έπνιγε η αδικία του παλαιολιθικού μας πολιτικού κατεστημένου. Όμως, αποτύχαμε! Αποτύχαμε, γιατί είχαμε άδικο! Και είχαμε άδικο, γιατί είχαμε δίκιο πολύ νωρίς!

Σήμερα, η χώρα μας αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις. Όλοι μας γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε πως η συμμετοχή μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αν όλα ήταν εύκολα, δεν θα είχε κανένα νόημα, ούτε κάποιοι να βρίσκονται στο δρόμο και να διεκδικούν, ούτε εμείς να βρισκόμαστε εδώ και ν’ αναζητούμε εκείνο το ιδεολογικό πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο που θα μπορούσε να συνδράμει κάθε προσωπική και κάθε συλλογική προσπάθεια ενάντια στις πολιτικές εκείνες που θέλουν να μας γυρνούν χρόνια πίσω στο παρελθόν.Αν βρισκόμαστε σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους… αν η πολιτική μας θεώρηση είναι «δεξιόστροφή» ή «αριστερόστροφη»… στο τέλος-τέλος δεν έχει και τόση σημασία. Το αποτέλεσμα μετράει και όπως είναι γνωστό και η επιτυχία και η αποτυχία χρεώνεται σε όλους το ίδιο!

Πηγές:

Αρχειακό υλικό Τομέα Πολιτικού Σχεδιασμού Πολιτικής Άνοιξης

Αρχειακό υλικό Σ.Ε.Ν. Αχαϊας Νεολαίας της Άνοιξης

10 + 10 ευθείες για τον 21ο αιώνα, Αντώνης Σαμαράς

Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Αν και λογικά η επόμενή μου ανάρτηση, θα έπρεπε να είναι η συνέχεια του «συνδρόμου της παιδικής χαράς στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου», μου φαίνεται αδύνατο να μην σχολιάσω δύο πολύ σημαντικές δημόσιες παρεμβάσεις, πρώτα του Πρωθυπουργού της χώρας, του Κώστα Καραμανλή και της συνέντευξης τύπου που παραχώρησε στους δημοσιογράφους με το πέρας της Εαρινής Συνόδου της Ε.Ε. σήμερα και κατά δεύτερον, της ομιλίας του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.

Σε ό,τι αφορά τον πρώτον και την Κυβέρνησή του, νομίζω τα αισθήματα όλων των Ελλήνων συγκλίνουν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Αποτυχία!

Αποτυχία συνολική, αποτυχία συλλογική! Ο Κώστας Καραμανλής, πιθανόν είχε στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο σχέδιο διακυβέρνησης βασισμένο – θα ‘θελα να πιστεύω – σε αγαθές προθέσεις και σε πραγματική ανάγκη προσφοράς στη χώρα και τους πολίτες. Εξάλλου, δεν θα μπορούσα να αμφισβητήσω αυτές τις προθέσεις, έστω και αν ιδεολογικά διαφωνώ απόλυτα με τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος δεν έχει ταυτότητα, άρα δεν έχει και προορισμό! Το γεγονός της επιλογής της Νέας Δημοκρατίας, από το εκλογικό σώμα, για διακυβέρνηση της χώρας – κατά την ταπεινή μου γνώμη – δεν οφείλεται στην επιδοκιμασία των ανυπάρκτων ή προχειροβγαλμένων – άρα και καταστροφικών – ούτως ή άλλως πολιτικών αυτής της Κυβέρνησης αλλά, στην απουσία – μέχρι στιγμής – μίας άλλης σοβαρής πολιτικής πρότασης, η οποία θα μπορούσε να πείσει τους Έλληνες ότι, μπορεί να κυβερνήσει καλά και αποτελεσματικά!

Όμως, όταν σε ενδιαφέρει η πολιτική, όταν σε ενδιαφέρει η χώρα σου και το μέλλον σου τότε, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και προτιμήσεις, τους ακούς όλους με προσοχή και έπειτα κρίνεις ποιος είναι ειλικρινής και ποιος είναι ψεύτης.

Είναι γνωστό και πασιφανές ότι η Κυβέρνησή μας τελεί υπό καθεστώς ομηρίας, άρα και αγωνίας! Ομηρίας σκανδάλων και αυθαίρετης διακυβέρνησης της χώρας, τουλάχιστον από Υπουργικό επίπεδο και κάτω. Αγωνίας, για το τι άλλο κρύβει η επόμενη μέρα!

Είναι αλήθεια αυτό που λένε για του λαίμαργους. Ότι, δηλαδή, δεν σταματάνε να τρώνε ακόμη κι αν πονάει η κοιλιά τους…

Ο Πρωθυπουργός σήμερα, και στις πιεστικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων αναφορικά με το ασφαλιστικό και τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις που προκαλούν οι αλλαγές που επιχειρεί να επιβάλλει η Κυβέρνηση, επέδειξε και ταραχή και δεν απάντησε! Κατανοώ απόλυτα ότι θέλει να υπερασπισθεί τις επιλογές του – κυρίως σε πρόσωπα – όμως, έως πότε η κάλυψη αυτή θα τον οδηγεί στην εθελοτυφλία και την αποφυγή της πραγματικότητας;

Εν πάση περιπτώσει, το επίπεδο των Ελλήνων είναι ανώτερο εκείνου του Ζαχόπουλου ή των «κουμπάρων». Επέλεξαν τον Κώστα Καραμανλή, γιατί είχαν ανάγκη να πιστέψουν σε κάποιον!

Αυτός ο κάποιος, όταν τυχαίνει να είναι ο Πρωθυπουργός, δεν έχει δικαίωμα να διαχωρίζει – όπως σήμερα – τους Έλληνες σε «καταχραστές λόγω κοινωνικής θέσης» και σε μη καταχραστές. Μήπως οι Υπουργοί δεν «καταχρώνται» την εξουσία που τους παρέχεται για να αδιαφορούν για τους πολίτες; Και αν δεν αδιαφορούν, τότε, γιατί δεν συζητούν μαζί τους; Γιατί τους αποφεύγουν;

Αυτή είναι η Ελλάδα που ονειρευόταν να «ξαναφτιάξει» η Νέα Δημοκρατία;

Όταν έστω κι ένας πολίτης υποφέρει από κρατική αδιαφορία ή αδικία ή λάθος, η ίδια η εξουσία θα πρέπει να παρεμβαίνει. Στο κάτω-κάτω, ένα μικρό (πληθυσμιακά) έθνος είμαστε. Τόσο δύσκολο είναι;

Ας μην γυρίσει ο οποιοσδήποτε επίσημος ή ανεπίσημος Νεοδημοκράτης να με ρωτήσει: «γιατί το ΠΑΣΟΚ καλλίτερα τα έκανε;». Η απάντησή μου θα ήταν σκληρή και δεν θα του άρεσε. Αν το μέτρο σύγκρισης για την Νέα Δημοκρατία είναι η μετριότητα, σαν κι αυτή που επέδειξε το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησής του, τότε θα πρέπει να τους δώσουμε συγχαρητήρια διότι έπεισαν τους Έλληνες πολίτες ότι η δική τους μετριότητα είναι ανώτερη από εκείνη του ΠΑΣΟΚ!

Αυτό ακριβώς το γεγονός έχει, πλέον, γίνει κτήμα των στελεχών και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό, η έναρξη του 8ου Συνεδρίου του συνοδεύτηκε από ένα μίγμα διαφόρων συναισθημάτων και προσδοκιών, τα οποία και σέβομαι!

Όμως, αυτά τα συναισθήματα φαίνεται δεν τα μοιράζονται όλοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ! Οι συγγραφείς της ομιλίας του Γιώργου Παπανδρέου, για άλλη μια φορά, επέλεξαν την αλαζονεία και την υπεροψία απέναντι στους πολίτες συνολικά, ιδιαίτερα δε, για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ!

Μία μέτρια ομιλία, μεγάλης διάρκειας, κουραστική και βαρετή, η οποία μπορεί να περιείχε κάποιες «κορώνες» - όπως άλλωστε όλες οι ομιλίες – πλην όμως, δεν μπορούσε καν να περιγράψει την κατεύθυνση την οποία οφείλει το ΠΑΣΟΚ – ως κόμμα εξουσίας – να ακολουθήσει ούτως, ώστε και να προτείνει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο διακυβέρνησης και να μπορέσει να πείσει πως αυτό το πλαίσιο διακυβέρνησης θα μπορούσε να διώξει την πρόχειρη, ερασιτεχνική και μη παραγωγική Νέα Δημοκρατία από τον «Ολύμπιο θρόνο» της.

Πρώτα-πρώτα ένας εν δυνάμει ηγέτης, όταν πιστεύει και εννοεί αυτά που λέει δεν χρήζει χειρογράφων, ούτε άπλετου χρόνου για να διατυπώσει την σκέψη του και τις προθέσεις του!

Οι απλοί πολίτες, που «δεν έχουν πάει σχολείο σαν κι εμάς» δεν θέλουν δύσκολες φράσεις και προτάσεις, ούτε βαρύγδουπες αναφορές που σκοπό έχουν την τόνωση του «ηθικού». Λίγα λόγια πραγματικά και αληθινά θα ήταν αρκετά!

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μίλησε για τα προβλήματα του σήμερα, όμως, απόφυγε να σημειώσει ότι για αυτά τα προβλήματα ευθύνεται και το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς ευθύνεται και για την ανάληψη της εξουσίας από την Νέα Δημοκρατία, με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα λόγω του τρόπου διακυβέρνησης που ακολουθεί!

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, υπογράμμισε την πεποίθηση ότι, η διακυβέρνηση οφείλει να εξασφαλίζει στον πολίτη δημιουργικότητα και προοπτική, με ελευθερίες και κίνητρα.
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μίλησε για την Ελλάδα των δικαιωμάτων και όχι των προνομίων.

Μίλησε για την Ελλάδα των αξιών και όχι των εξουσιών.

Μίλησε για την Ελλάδα των οραμάτων και της «Νέας Αλλαγής».

Αναφέρθηκε στην ανάγκη αναδιανομής του πλούτου, για ισότητα, περισσότερη δημοκρατία, για ευπρέπεια και για ποιότητα στην γνώση.

Επεσήμανε την ανάγκη πολιτικής βούλησης και εξέφρασε την πίστη και την ελπίδα πως, με μια νέα «κοινωνική συμμαχία» ενάντια στον νεοσυντηρητισμό, με την συμμετοχή όλων των κοινωνικών δυνάμεων, θα είναι εφικτή η ανατροπή αυτού του νοσηρού πολιτικού σκηνικού της χώρας μας. Κατά συνέπεια, αυτό θα οδηγούσε στην αναζωογόνηση του κοινωνικού ιστού και στην αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής των πολιτών.

Επικροτώ αυτή την αποστροφή του λόγου του! Ήταν ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της ομιλίας. Όμως, δεν μας ξεκαθάρισε, πως φαντάζεται ότι θα λειτουργήσει αυτή η κοινωνική συμμαχία και υπό ποιο καθεστώς! Μήπως υπό τον έλεγχο των «παραγόντων», των «βαρόνων», των «βαρονέτων» και των «κλητήρων» του ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς συμβαίνει μέσα στους κόλπους του σήμερα;

Και για να υποστηρίξω ακόμη περισσότερο αυτή μου την σκέψη, όταν διατύπωσε την παραπάνω θέση, είπε χαρακτηριστικά ότι: «όποιος αποκλείει τους άλλους, αποκλείεται και ο ίδιος».

Παράξενο δεν ακούγεται να μιλάει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για αποκλεισμούς, όταν ο ίδιος, ως Πρόεδρος, αλλά και το ίδιο το «καθεστωτικό» και βολεμένο ΠΑΣΟΚ – που όλοι μας γνωρίζουμε, απέκοπταν κάθε προσπάθεια προσφοράς ίσως των πιο αξιόλογων στελεχών που είχε ποτέ το ΠΑΣΟΚ… τουλάχιστον από το 1993 που προσωπικά είμαι σε θέση να γνωρίζω;

Είπε όμως και πολλές αλήθειες! Η Δεξιά, καλλιεργεί φόβους. Δημιουργεί ανασφάλειες και επιδιώκει τους διαχωρισμούς! Το ΠΑΣΟΚ αντίθετα, και στην μέχρι τώρα πορεία του, αν εξαιρέσουμε τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια διακυβέρνησής του, κυβέρνησε με πίστη στις αξίες του και με συνέπεια. Γι’ αυτό κυβέρνησε πολλά χρόνια.

Σε ό,τι αφορά σε όλα τ’ άλλα, περί φτώχειας, επιχειρηματικότητας, εργασία, αποδοχές, ασφαλιστικό, εκπαίδευση… δεν νομίζω πως έχω να σχολιάσω κάτι! Λίγο-πολύ όλοι λένε τα ίδια.

Στα λόγια, όλοι είμαστε καλοί. Στις πράξεις υστερούμε!

Εν κατακλείδι, (κι έχω αναφερθεί σε αυτό εκτεταμένα και κατ’ επανάληψη) οι πραγματικές αλλαγές, η ανανέωση, η ανάπτυξη, η ποιότητα… τα πάντα, οφείλονται στους πολίτες και όχι στους πολιτικούς! Όχι, όσο αυτοί επιμένουν να επιλέγουν τον ρόλο του διαχειριστή της εξουσίας και όχι της καθημερινότητας! Όταν και αν κατανοήσουν ότι το κοινωνικό σύνολο δεν αποτελείται από «εμάς και τους άλλους», όταν καταλάβουν ότι η χρησιμότητα δεν βρίσκεται στην σκοπιμότητα και όταν επιτέλους, αποφασίσουν να πορευτούν μαζί μας στους δρόμους που οδηγούν στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της κοινωνίας, τότε ίσως να πετύχουμε κάτι όλοι μαζί! Μέχρι τότε…

Το σύνδρομο της «παιδικής χαράς» στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου

α. Βαλκάνια: "η αιτία του κακού"

Ο «ορθολογισμός» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής όπως, αυτός εκφράζεται με δηλώσεις του τύπου «…το Κόσσοβο αποτελεί μία και μοναδική περίπτωση, και η ανεξαρτησία του από την Σερβία - με τον τρόπο που αυτή υποβοηθήθηκε από τις ΗΠΑ & ΕΕ και εφαρμόστηκε, δεν αποτελεί προηγούμενο για ανάλογες «διευθετήσεις» σε παρόμοια ζητήματα πουθενά στον κόσμο…» μάλλον αγωνία περιγράφει, παρά πεποίθηση που βασίζεται σε λογικά επιχειρήματα και στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, έγγραφους ή άγραφους…

Η αμερικανική εξωτερική πολιτική έχει επίγνωση των επιπτώσεων της παρέμβασής της στο Κοσσυφοπέδιο και αναγνωρίζει την συμβολή της στην αμφισβήτηση της διεθνούς νομιμότητας, προσπαθώντας να περιορίσει αυτές τις επιπτώσεις μέσα στα στενά όρια ενός - κατά πως φαίνεται - θνησιγενούς κρατικού μορφώματος, το οποίο δεν διαθέτει τα απαιτούμενα «υλικά» σύνθεσης, συνεργασίας άρα και ισότιμης συμμετοχής των διαφόρων εθνικών ή άλλων ομάδων πληθυσμού του, στην διακυβέρνηση στο εσωτερικό… κατ’ επέκταση και ισότιμης συμμετοχής στο διεθνές πεδίο.

Το μέλλον ενός λαού, το μέλλον ενός κράτους, δεν μπορεί να προσδιορίζεται και να εξαρτάται μόνον από τις οικονομικές ή άλλες επιδιώξεις τρίτων… «πατρόνων» θα τους χαρακτήριζα, που ευελπιστούν στην άνευ όρων διαχείριση των πλούσιων φυσικών πόρων ή στον απρόσκοπτο έλεγχο μιας ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής, όπως και στην περίπτωση του Κοσόβου.

Αυτό, ασφαλώς το γνωρίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ασφαλώς και το γνωρίζουν όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το «ενδιαφέρον» για την «αναβάθμιση» των Σκοπίων, αιτιολογεί και διευρύνει τον γεωγραφικό ορίζοντα των παραπάνω επιδιώξεων. Όμως, το ζήτημα των Σκοπίων και η πιθανή ή μη ένταξή τους στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ, δεν θα μας απασχολήσει σε αυτό το άρθρο.

Όπως έχω δηλώσει κατ’ επανάληψη, καθώς η Ελλάδα - όπως στην προκειμένη περίπτωση - είναι η άμεσα ενδιαφερόμενη και καθ’ όσο διαρκεί η διαπραγματευτική διαδικασία επίλυσης του ζητήματος του ονόματος της γειτονικής χώρας και των παρελκόμενων αυτού, που συνιστούν αιτία αποσταθεροποίησης στην περιοχή των Βαλκανίων, υπάρχουν συγκεκριμένα πρόσωπα και όργανα που νομιμοποιούνται θεσμικά στην άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής. Θεωρώ πως κάθε άλλη παρέμβαση η οποία ενδεχομένως θα περιείχε μια υποψία υποστήριξης ή το αντίθετο στην άσκηση της από τον οποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος, θα ήταν τουλάχιστον περιττή… έστω και αν θα χαρακτηριζόταν ως χρήσιμη. Επιμένω σε αυτή την άποψη και ελπίζω στην κατανόησή σας.

@

β. Η διεθνής πραγματικότητα αντιμέτωπη με τα διλήμματα που η ίδια δημιούργησε

Κάθε τι το οποίο πράττουμε και δεν νομιμοποιείται από συγκεκριμένους κανόνες ή αν αυτοί οι κανόνες δεν λαμβάνονται υπόψη και δεν υπάρξει αντίδραση σε αυτήστάση από την διεθνή κοινότητα, ως αποτέλεσμα θα έχουμε την χρήση του ίδιου ακριβώς σκεπτικού στην επίτευξη παρόμοιων επιδιώξεων, από τον οποιονδήποτε.

Η αλήθεια είναι, πως το διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον - κυρίως οικονομικό - μέσα στο οποίο ζούμε, ενισχύει αποσχιστικές τάσεις και δεν επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με προχειρότητα ή με ευσεβείς πόθους ή υποκειμενικές σκέψεις.

Παρόμοια ζητήματα, σαν αυτά του Κοσόβου, μπορούν να απαντηθούν σε διάφορα μέρη του κόσμου, τόσο στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και στην Εγγύς και την Άπω Ανατολή ή την Αφρική. Όμως, η μονομερής ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου έχει συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραβλέψουμε!

Το γεγονός ότι, αρκετές Ευρωπαϊκές και τρίτες χώρες στήριξαν και αναγνώρισαν ευθύς αμέσως την παράνομη και παράτυπη (με βάση το Διεθνές Δίκαιο) απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από την Σερβία, ουσιαστικά, νομιμοποίησε παρόμοιες περιπτώσεις οπουδήποτε στον κόσμο. Με δεδομένη όμως την αμφισβητούμενη οικονομική / κοινωνική / πολιτική / πολιτισμική βιωσιμότητα τέτοιων κρατικών μορφωμάτων, πώς η διεθνής κοινότητα θα μπορεί φέρει στους ώμους της το βάρος τέτοιων αποφάσεων και μάλιστα, του όποιου κόστους διατήρησης και συντήρησής τους; Κι αν το νεοσύστατο αυτό κρατικό μόρφωμα ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε το, δεν τα καταφέρει να «επιβιώσει», τότε ποιος θα πληρώσει τη ζημιά; Επιπρόσθετα, ποιός θα μπορούσε να εγγυηθεί, στο ελάχιστο, την ευημερία των πολιτών του αλλά, και των λαών τριγύρω αυτού, γνωρίζοντας τον τρόπο με τον οποίο η «ανεξαρτησία» του επιτεύχθηκε; Παράλληλα, ποιός μπορεί να εγγυηθεί την αποτροπή ή έστω ελαχιστοποίηση πιθανών «παράπλευρων» κινδύνων αποσταθεροποίησης, όπως οι επακόλουθες εδαφικές διεκδικήσεις έναντι των γειτονικών κρατών, που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις; Εν πάση περιπτώσει, νομίζω, πρέπει να σοβαρευτούμε.

Και τα Σκόπια, αποτελούν ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα που ενισχύει αυτόν τον προβληματισμό, αν αναλογιστούμε ότι ο πληθυσμός της χώρας δεν είναι ομοιογενής ούτε θρησκευτικά, ούτε εθνικά, ούτε ιστορικά, ούτε καν πολιτισμικά, ενώ προσπαθεί να «επιβιώσει», να αποκτήσει ταυτότητα και συνοχή με τον σφετερισμό χαρακτηριστικών και συμβόλων γειτονικού τους λαού, δηλαδή, εις βάρος αυτού του λαού, βάζοντας σε περιπέτειες και τον δικό τους!

Για να επιστρέψουμε όμως στην «αιτία του κακού», οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι συν αυτής, φαίνεται πως εξαπάτησαν την ηγεσία και τον λαό του Κοσσόβου σκόπιμα! Η πιο ενδεδειγμένη λύση, θα μπορούσε να είναι η ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οπότε και το Κόσσοβο θα μπορούσε να απολαμβάνει τα οφέλη που θα προέκυπταν. Πλέον, κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο! Άρα, από εδώ και στο εξής θα έχουμε ένα κράτος-υποχείριο οποιασδήποτε οικονομικής ή πολιτικής παρέμβασης από έξωθεν δυνάμεις. Έχω την αίσθηση ότι υπεδείχθη ανωριμότητα από πολλές χώρες στην προκειμένη περίπτωση, πλην των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες κατάφεραν να «βάλουν πόδι» για τα καλά στην Βαλκανική… άρα και στην Ευρώπη. Το πείραμα, μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχημένο!

Πολλοί εκφράζουν τον φόβο ότι, ανάλογες εξελίξεις μπορούμε να αναμένουμε στο μέλλον για περιοχές εντός της επικράτειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πράγματι, είναι γνωστά σε όλους τα ζητήματα των Βάσκων στην Ισπανία ή των Φλαμανδών του Βελγίου. Δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Όχι γιατί δεν μπορεί να συμβεί, αλλά δεν έχει κανένα απολύτως νόημα σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση που διακρατική μεν, ενιαία δε ως θεσμική / οικονομική οντότητα, δίχως εσωτερικά σύνορα, δεν προσφέρει το ανάλογο περιβάλλον που θα μπορούσε να θρέψει αποσχιστικές τάσεις-λύσεις και μάλιστα βιώσιμες.

Λίγο πιο πέρα, έχουμε το ζήτημα της Νότιας Οσετίας, η οποία το 1990 κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία της από την Γεωργία ενώ, μόλις προχθές για μία ακόμη φορά το Κοινοβούλιό της ζήτησε από τον ΟΗΕ, την Ρωσσία και την Ε.Ε. να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία της. Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει προχωρήσει στην αναγνώρισή της ως ανεξάρτητο κράτος. Δεν αποκλείεται όμως να επιτευχθεί η απόσχισή της σύντομα, αν αυτό εξυπηρετεί ευρύτερα συμφέροντα και όχι μόνον εκείνα του πληθυσμού της.

Το ελεύθερο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο Κουρδιστάν. Αποτελεί πονοκέφαλο και για την Τουρκία και για τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής με έντονο το Κουρδικό στοιχείο στο εσωτερικό τους. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα επιθυμούσαν ένα ανεξάρτητο Κουρδικό κράτος μέσα στην καρδιά της Κεντρικής Ασίας, με σκοπό την πιο «βολική» διαχείριση των φυσικών της πόρων εν τούτοις, δεν έχουν αποφασίσει αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εξυπηρετήσει καλλίτερα τα συμφέροντά της.

Γι’ αυτό άλλωστε, η Τουρκία έχει μείνει μόνη της στον αγώνα ενάντια των Κούρδων.Το Κουρδικό, δεν αποτελεί πρόβλημα εσωτερικής κοινωνικής συνοχής και ασφάλειας της Τουρκίας - όπως ισχυρίζεται - αλλά, βασικό ζήτημα εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής καθώς, πιθανή ενίσχυση των Κούρδων στην ευρύτερη περιοχή και μάλιστα με δικό τους κράτος, θα έθετε σε κίνδυνο τον ηγεμονικό ρόλο της στην Κεντρική Ασία! Και σε αυτή την περίπτωση, η Τουρκία θα βρισκόταν μόνη της, απέναντι στις ΗΠΑ και την διεθνή κοινότητα, δεδομένου ότι η πολεμική της πολιτική δεν τυγχάνει αποδοχής, παρά ανοχής καθώς, προς το παρόν, δεν έχει αποσαφηνιστεί ο ρόλος που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν οι Κούρδοι στο διεθνές πολιτικό / οικονομικό παιχνίδι.

Το παράδοξο, βρίσκεται στην επιδοκιμασία και αναγνώριση του δικαιώματος των Αλβανών του Κοσόβου για ανεξαρτησία, από την πλευρά της Τουρκίας καθώς, έτσι επιβεβαιώνει από μόνη της την νομιμότητα της επιθυμίας του Κουρδικού Λαού για ανεξαρτησία! Αρνούμενη να αποδεχθεί αυτή την πρώτου μεγέθους «γκάφα» της εξωτερικής της πολιτικής, θα χάσει σε αξιοπιστία και θα ενισχύσει τα σενάρια που θέλουν σύντομα τμήματα της Τουρκικής επικράτειας να ενσωματώνονται σε μια νέα κρατική οντότητα, με έντονο το Κουρδικό στοιχείο.

Υπάρχουν ένα σωρό συγκριτικά παραδείγματα, με σημείο αναφοράς το Κόσσοβο, που θα μπορούσαν να επιφέρουν ανάλογες εξελίξεις και μεταβολές στον παγκόσμιο χάρτη. Θα ήταν αδύνατο, μία τέτοια πιθανότητα, να μην αποτελεί καταστροφική προοπτική για την διατήρηση της διεθνούς νομιμότητας! Αυτή ασφαλώς, είναι η μία πλευρά των πραγμάτων.

Η άλλη πλευρά, υποδεικνύει την ανάγκη ακόμη περισσότερης δημοκρατίας, διασφάλιση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης εθνικών πληθυσμιακών ομάδων και μεταβολή συνόρων που ενδεχομένως, θα διάνοιγαν πιο ασφαλείς ενεργειακούς δρόμους. Η «μαγιά» χαλάει εκεί όπου κάποιος ή κάτι επιβάλλει την λογική αυτή όχι προς όφελος της διεθνούς κοινότητας, αλλά για την ικανοποίηση των δικών του και μόνο εθνικών(;) συμφερόντων! Άραγε, είναι τυχαίες οι «Ευρωπαϊκές παρεμβάσεις» των Ηνωμένων Πολιτειών, έπειτα από τις συνεχείς τους αποτυχίες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ με το αιτιολογικό της καταπολέμησης της τρομοκρατίας;

Όπως σε όλα τα θέματα, έτσι κι εδώ, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ένα είναι σίγουρο. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε σ’ ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο, το οποίο δεν θα αδικεί οποιοδήποτε κράτος, δεν θα θέτει σε κίνδυνο την εδαφική του ακεραιότητα και θα εξασφαλίζει το απαραβίαστο της εθνικής του κυριαρχίας! Παράλληλα, θα πρέπει να κατανοηθεί ότι η ανάγκη αυτοδιάθεσης εθνικών μειονοτήτων που ζουν εντός των ορίων μιας χώρας, μπορεί να υποστηριχθεί αν και εφόσον συντρέχουν ειδικοί και πολύ συγκεκριμένοι λόγοι, για τους οποίους η διεθνής κοινότητα (και όχι ένα κράτος ή ομάδα κρατών) μπορεί ν’ αναλάβει την ευθύνη της διευθέτησης του όλου ζητήματος, χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η κοινωνική συνοχή και η ειρήνη εντός, γύρω και πέρα των ορίων του συγκεκριμένου κράτους.

@

Χρήσιμο υλικό:

"Η νέα βαλκανιοποίηση των Βαλκανίων", Χριστίνα Κουλούρη, "Το Βήμα" 24 Φεβρουαρίου 2008
"Διπλή παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου", Γ. Δημητρακόπουλος, "Ελευθεροτυπία" 2 Μαρτίου 2008
"Φρένο στις αποσχιστικές τάσεις", Θάνος Ντόκος, "Ελευθεροτυπία" 2 Μαρτίου 2008

wikipedia, "Έθνος", "Ελευθεροτυπία", "Le monde diplomatique"

update #1, 05/07/08:

Window on Eurasia: Moscow Seen Overplaying its Hand Along Its Borders in the Caucasus

Window on Eurasia: Moscow Caught Between Two Kinds of Russian Nationalism

update #2, 09/07/08:

Το ανεξάρτητο Κόσοβο και τα επικίνδυνα μεθεόρτια

update #3, 08/08/08, 21:10μμ:
Η ανανέωση έρχεται να συμπληρώσει την αναφορά στην διένεξη ανάμεσα στην Γεωργία και την αυτόνομη περιοχή της Ν. Οσετίας καθώς, σήμερα είχαμε εκτεταμένες πολεμικές επιχειρήσεις μεταξύ γεωργιανών και ρωσσικών στρατευμάτων, για το έλεγχο της περιοχής (λόγω της εισβολής των γεωργιανών δυνάμεων), με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Ακόμη οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες και τα links που παραθέτω στην συνέχεια έχουν σκοπό να παρουσιάσουν όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα το ζήτημα στην εξέλιξή του.

Πιθανόν να επανέλθω στο θέμα τις επόμενες ημέρες με νεώτερη ανάρτηση και όχι με ανανέωση του ήδη υπάρχοντος υλικού, ανάλογα με τις εξελίξεις.

Russia Warns Georgia Over Breakaway South Ossetia
SOUTH OSSETIA CRISIS STOKES TENSION BETWEEN RUSSIA AND GEORGIA
Russia Profile - South Ossetia Looks North
Russia and Georgia Come to Blows
Mεγάλης κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Νότια Οσετία
Well, That Didn't Last Long--Fighting Resumes in the Caucasus
Troops move in to South Ossetia
Δραματικές ώρες στη Νότια Οσετία
Πολεμική αναμέτρηση Γεωργίας - Ρωσίας την ώρα της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων
Στα πρόθυρα πολέμου!
Update on the Caucasus War