Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου

Αυτό το πολύ πετυχημένο, ομολογουμένως, φωτομοντάζ που πολύ εύστοχα εικονίζει (δεν διακωμωδεί) την ελληνική πολιτική πραγματικότητα… αυτές οι καρικατούρες της πολιτικής μας ζωής που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο – πάντως καταλυτικά – διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας, δεν μπορούσαν παρά να φέρουν στο μυαλό μου τις «θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

Εκλογές έχουμε! Οι πουτάνες έβαλαν τα καλά τους και βγήκαν στο δρόμο! Το άρωμά τους φτηνό, αποπνικτικό, απροσδιόριστο και το μέϊκ-απ τους έχει σβήσει όλες τις ατέλειες… Φρέσκα πρόσωπα παντού!  

Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε να ασχοληθούμε με ένα μυθιστόρημα… με μια ακόμη ερωτική ιστορία. Ούτε με παρθένες, ούτε με δαίμονες και φαντάσματα… ούτε καν με την ίδια την έννοια του έρωτα, της αγάπης ή της ηθικής που ο λατινοαμερικάνος συγγραφέας πραγματεύεται στα έργα του.

Άλλα είναι τα στοιχεία που θα πρέπει να εντοπίσουμε και να διερευνήσουμε, τώρα! Ο καθένας μόνος του, τούτη την ύστατη στιγμή, τρεις μέρες πριν την κάλπη. Ο αμοραλισμός, η ανικανότητα, οι νοοτροπίες, οι επιλογές, οι πράξεις, ο τυχοδιωκτισμός όλων εκείνων των προσώπων που ευθύνονται (και θα ευθύνονται ξανά και ξανά αν κι εφόσον τους το επιτρέψουμε)  για τον κοινωνικό μας μαρασμό. Οφείλουμε να δούμε καθαρά τα πράγματα πέρα από ιδεολογίες ή προσωπικές προτιμήσεις, δίχως δισταγμό! Οφείλουμε να διακρίνουμε την αλήθεια – όχι την βολική ατομική μας αλήθεια!  

Το εγχείρημα είναι δύσκολο. Δύσκολο διότι ο αγοραίος έρωτας – όπως ακριβώς και η πολιτική - χρειάζεται δύο: την πουτάνα και τον πελάτη, κι εμείς… ως «δημοκράτες», τούς γνωρίζουμε και τους δύο ρόλους πολύ καλά! Επίσης, δύσκολη είναι κι η εξιλέωση επειδή – αν κι εφόσον είναι επιθυμητή, περνά μέσα από τους δύσβατους δρόμους της αυτοκάθαρσης που προϋποθέτει την αποδοχή της ενοχής… ποιάς ενοχής όμως?

Ο αγοραίος έρωτας δεν είναι απαραίτητα έγκλημα… Τόσο ο πελάτης όσο κι η πουτάνα σηκώνουν τον δικό τους σταυρό του μαρτυρίου και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Η απόλαυση, όμως, έχει ήδη χαθεί στην πρόθεση…

Είναι εξοργιστικό να βλέπεις εκείνους τους «νοικοκυραίους», που με τις επιλογές τους μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν, να εμφανίζονται ως οι φερέλπιδες «σωτήρες» μιας βιασμένης, πληγωμένης, τσακισμένης πατρίδας… να «προτάσσουν τα στήθη τους» και ως μπροστάρηδες να καλούν όλους εμάς να τους ακολουθήσουμε τυφλά, δηλώνοντας υποταγή στην δύναμη της δικής τους θέλησης! Μας θέλουν πουτάνες στον δικό τους οίκο ανοχής…

… Για χάρη της πατρίδας!

Αχ, κατακαημένη πατρίδα! Εσύ… ναι, εσύ που ακόμη και σήμερα τους πιστεύεις και τους στηρίζεις! Που κουνάς τα σημαιάκια τους, που τούς χειροκροτείς και στην έξαψή σου επάνω, ξεχνάς τους πόνους και την θλίψη που σου προσέφεραν και μάλιστα, όχι δωρεάν!

Αχ κατακαημένη πατρίδα! Εσύ δεν είσαι που διώχνεις τα παιδιά σου? Εσύ δεν είσαι εκείνη που φωνάζεις για δικαιοσύνη κι αξιοκρατία? Εσύ δεν είσαι εκείνη η βροντερή φωνή που βγαίνεις στους δρόμους κι απαιτείς κι ελπίζεις πως επιτέλους θ’ ακουστείς?

Γιατί τώρα τα σβήνεις όλα με τη μια… όλα εκείνα που σε πλήγωσαν? Γιατί ξεχνάς τον ιδρώτα και τους κόπους σου? Τον ενθουσιασμό σου? Γιατί κλείνεις τα μάτια σου και σιωπάς?

Φοβάσαι?

Ποιούς?

Τί?

Γιατί?

Δεν έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου? Δεν έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους σου? Κι αυτή τη φορά αμαχητί θα υποχωρήσεις και θα τους αφήσεις ν’ αλωνίζουν μέσα σου… να κλέβουν ό,τι  βρουν… να βιάζουν ό,τι πιο πολύτιμο έχεις? Πού είναι τα όνειρά σου καταχωνιασμένα? Πού είναι οι μνήμες σου… γιατί παραγράφεις την ιστορική σου οφειλή?

@

Ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας δεν έχει ακόμη αποφασίσει ποιον, τι κι αν ακόμη θα ψηφίσει κατά την εκλογική διαδικασία της Κυριακής. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η κάθε ψήφος θα δώσει δύναμη σε όλους μας! Η αποχή αντίθετα, θα αποδυναμώσει την βούληση των πολλών!

Επίσης, ένα μη ευκαταφρόνητο ποσοστό συμπολιτών μας προσανατολίζεται προς… επικίνδυνες επιλογές – ως αντίδραση! Μια επιλογή που δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο και σαφή στόχευση. Μπορούμε κάτι καλλίτερο από αυτό.

Έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε πράγματα. Έχουμε την ευκαιρία, με την ψήφο μας, να εκφράσουμε τόσο τους φόβους και την απογοήτευσή μας, όσο και τις προσδοκίες μας για το αύριο… και το αύριο δεν είναι ούτε μακριά, ούτε αόριστο.

Ας πάμε στην κάλπη και πριν ρίξουμε το ψηφοδέλτιο της επιλογής μας, ας σκεφτούμε πως η ψήφος μας θα επηρεάσει και την ζωή των συνανθρώπων μας! Κυρίως εκείνων των λιγότερο τυχερών από εμάς. Ας αναλογιστούμε επίσης, πως αυτή είναι η πιο μεγάλη ευκαιρία για να προσφέρουμε μία καλή υπηρεσία στην πατρίδα και τον εαυτό μας και πως το διακύβευμα δεν είναι το ποιος θα οριστεί διαχειριστής.

Το διακύβευμα είναι αν θα καταφέρουμε ή όχι να κερδίσουμε και πάλι την αξιοπρέπεια, την εκτίμηση και την αυτοεκτίμηση που μας αφαιρέθηκαν βίαια από υπάλληλους, μεσάζοντες και λοιπούς διεκπεραιωτές...

Το διακύβευμα είναι κατά πόσο η χώρα μας θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και υπό ποιές προϋποθέσεις.

Το διακύβευμα είναι το κατά πόσο θα μπορούμε να ονειρευόμαστε στον τόπο μας, για τον τόπο μας… για εμάς!