Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Η δημοκρατία της μούντζας


Ζούμε ιστορικές στιγμές, αν μη τι άλλο! 38 χρόνια μετά την αποκατάσταση της νομιμότητας στον τόπο μας – ποιός να το περίμενε – ο λαός μας καλείται και πάλι να αντιδράσει και να παλέψει ενάντια σ’ ένα καθεστώς ολίγων εκλεκτών που δεν νομιμοποιείται από πουθενά κι από κανέναν. Καλείται ν’ αγωνιστεί ενάντια σ’ ένα πολιτικό σύστημα που άνδρωσε γενιές και γενιές βολεμένων καιροσκόπων και διαφόρων επιτήδειων, με την πρόφαση των δήθεν δημοκρατικών διαδικασιών που εγγυώνται την ισονομία, την ισοπολιτεία, την κοινωνική αλληλεγγύη, την κοινωνική συνοχή και την δικαιοσύνη…

Όλα καλά μέχρι εδώ. Σε κάθε αγώνα γνωρίζουμε τον αντίπαλό μας. Και τα πράγματα είναι… εξελίσσονται εύκολα ή δύσκολα, υπέρ ή εναντίον μας αναλόγως. Τι γίνεται όμως όταν ο αντίπαλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός? Διότι ποιός μπορεί ν’ αρνηθεί τις ευθύνες που του αναλογούν? Αυτό άλλωστε είναι και το βασικό επιχείρημα των υπηρετούντων το πολιτικό αυτό σύστημα, ενάντια σε κάθε αντίδραση ή υποψία αντίδρασης! Επιχείρημα, το οποίο φαίνεται πως πείθει μεγάλη μερίδα των πολιτών, αν σκεφτεί κανείς τα αποτελέσματα των – σχεδόν καθημερινών – δημοσκοπήσεων. Και σε αυτό ακριβώς το επιχείρημα θα πρέπει να δώσουμε μια πειστική απάντηση!

Ας μην έχουμε καμία ψευδαίσθηση. Το καθεστώς αυτό ιδιότυπης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με τους μισούς διορισμένους, τους άλλους μισούς εκλεγμένους και όλους μαζί συμμάχους είναι ισχυρό, και το μέτωπο ενάντια στην βούληση του λαού για ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοκρατία, αρραγές! Από την άλλη, οι πολίτες δεν μπορούν και δεν είναι σε θέση να αντιπαρατάξουν ισόποση δύναμη καθώς, όλα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να μας ενώνουν δεν είναι δυνατόν ακόμη να οριστικοποιηθούν σε μια συγκεκριμένη μορφή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ώστε να  μπορούν να επιφέρουν συντριπτικά χτυπήματα στις τάξεις του αντιπάλου.     

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Ναι! Μας μιλάνε για θυσίες και λύσεις μαγικές. Μας προτείνουν άξιους και σημαντικούς… μας ζητούν να συναινέσουμε στην δική τους αντίληψη περί δημοκρατίας. Μιας τεχνητής δημοκρατίας, ελεγχόμενης, καθοδηγούμενης, συμβιβαστικής και εν ολίγοις περιοριστικής αφού, είναι ενδεδειγμένη η συναίνεση πλέον και όχι η επιβολή!

Με την απειλή της «καταστροφής» εγκαινιάζουν μία νέα εποχή διακυβέρνησης όπου ο λαός δεν θα έχει λόγο, εγκλωβισμένος και καγκελόφραχτος χάριν «σεβασμού» των θεσμών! Ποιών θεσμών αλήθεια? Και ας μην ξεχνούμε πως δημοκρατία πρωτίστως σημαίνει λόγος! Λόγος ο οποίος δημιουργεί, διαμορφώνει το πλαίσιο όπου το σύνολο μπορεί και απολαμβάνει υποχρεώσεις και δικαιώματα με σκοπό την ευημερία και κατά συνέπεια, την προστασία της ίδιας του της ύπαρξης!

Ποιος φέρει την ευθύνη λοιπόν γι’ αυτούς, αν όχι ο ίδιος ο ελληνικός λαός? Είναι καιρός ν’ αφήσουμε τις αυταπάτες στην άκρη. Ποτέ δεν είχαμε πραγματική δημοκρατία… εμείς… εμείς που εφεύραμε την δημοκρατία! Ποτέ δεν επιθυμήσαμε πραγματικά δικαιοσύνη, ισονομία, αξιοκρατία αφού ο… «μπάρμπας από την Κορώνη» ήταν πανταχού παρών και τα πάντα πληρών! Ένας «μπάρμπας» δική μας έμπνευσης που, αφού δεν υπήρχε, έπρεπε με κάθε τρόπο να δημιουργηθεί! Και η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη…

Σήμερα καλούμαστε ν’ αγωνιστούμε όχι ενάντια σε έναν, σε λίγους ή σε πολλούς αλλά ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό και αυτός ο αγώνας είναι άνισος, δύσκολος και ανήθικος!

Έχουμε μία μοναδική ευκαιρία στα χέρια μας και θα είναι κρίμα να την σπαταλήσουμε σε σημαιάκια, χειροκροτήματα, συνθήματα και πρόσωπα που ευθύνονται τόσο για τα όσα μας έφεραν εδώ, όσο και για την διατήρηση της αυταπάτης περί δημοκρατίας!

Το διακύβευμα δεν είναι να επιλέξουμε το ποιος θα εργαστεί ούτως, ώστε γίνουν τα πράγματα καλλίτερα και θα δώσει μαγικές λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Άλλωστε, είναι δυνατόν να δώσει λύσεις εκείνος που δημιούργησε το πρόβλημα? Μάλλον όχι.

Το ζήτημα είναι να αλλάξουμε εμείς! Και μπορεί στην συνείδηση του απλού κόσμου οι μούντζες, τα γιαούρτια και τα γιουχαΐσματα να προσφέρουν την πολυπόθητη εξιλέωση της ευθύνης και μια κάποια συνειδησιακή ικανοποίηση όμως, δεν λύνουν το πρόβλημα!

Ο εχθρός είμαστε εμείς και πρέπει να πολεμήσουμε εναντίον μας με θάρρος.

Έχουμε υποχρέωση στο παρόν μας και στο μέλλον των παιδιών μας να παραδώσουμε μια χώρα που αν δεν θα έχει καταφέρει πολλά, τουλάχιστον, θα είναι ικανή να προσφέρει εκείνες τις συνθήκες που θα δημιουργούν δυνατότητες και ευκαιρίες και θα διασφαλίζουν την αξιοπρεπή καθημερινότητα όλων μας.

Έχουμε υποχρέωση να σχεδιάσουμε ξανά και ξανά όλες εκείνες τις διαδικασίες που θα μας οδηγήσουν όλους μαζί στην ευημερία! Έχουμε υποχρέωση να είμαστε αμείλικτοι απέναντι σε εκείνους που εκμεταλλεύονται ή που θα σκεφθούν να εκμεταλλευθούν τον πλούτο μας και αυτός ο πλούτος δεν είναι μονάχα φυσικός!

Έχουμε υποχρέωση να αναλογιστούμε τα λάθη μας, να τα διορθώσουμε και να σβήσουμε όλα εκείνα και όλους εκείνους που κατάντησαν το μικρό μας έθνος περίγελο σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης.

Έχουμε ηθική υποχρέωση να αγωνιστούμε για πραγματική δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη… να υπερασπισθούμε τους πιο αδύνατους από εμάς και να τους προσφέρουμε μέρος των κόπων μας!

Έχουμε υποχρέωση να συμφωνήσουμε στις ανάγκες μας!  

Έχουμε υποχρέωση να συμφωνήσουμε για το τι ακριβώς θέλουμε. Και η συμφωνία αυτή δεν χρειάζεται να είναι ιδεολογική.

Σκοπός μας πρέπει να είναι η ανατροπή. Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις…      

Οπωσδήποτε, τίποτε δεν είναι εύκολο. Αν ήταν, δεν θα το συζητούσαμε καν! Όμως την επόμενη φορά που αυθόρμητα θα είμαστε έτοιμοι να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας καλό θα είναι να σκεφτούμε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από μια κίνηση-δήλωση «απόγνωσης».

Δεν υπάρχουν σχόλια: