Καλή χρονιά σε όλους!

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει... φαίνεται η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα... τόσο μεγάλο που τα τυπικά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μιας καθημερινότητας που βιάζεται να γεμίσει με εικόνες, με πρόσωπα και λόγια, λες και οτιδήποτε ειπωθεί θα έχει αξία με αντοχή στον χρόνο... Ε, εντάξει. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος!

Με αυτό ως δεδομένο, πλήθος επώνυμων και ανώνυμων, πλήθος σημαντικών και ασήμαντων, μας έστειλαν τις ευχές τους τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, ιντερνετικά κ.λπ. Μεταξύ όλων και ο Κωστάκης. Με το καθιερωμένο Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του... αναρωτιέμαι τι είχε να πει... μάλλον για λαϊκισμό και δημαγωγία θα μίλησε και πάλι... κι όταν κάτι τέτοιοι τύποι έχουν το θράσος, επειδή ακριβώς είχαν την τύχη να κυβερνούν, να βγαίνουν και να προσβάλλουν την νοημοσύνη μας τότε κάποιοι άλλοι, όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αποδεικνύουν πόσο μάγκες είναι στην κυριολεξία!

Συγκρατώ από όλο το μήνυμα του Προέδρου μία φράση και μόνο: "...Όλα όσα συμβαίνουν, καταδεικνύουν πως οι θεσμοί της ελληνικής πολιτείας τελούν υπό αμφισβήτηση στην λειτουργικότητά τους ..." ... άρα, μάλλον και ο γυαλός είναι στραβός και εμείς στραβά αρμενίζουμε.

Αλήθεια, αφού αυτό ακριβώς το μήνυμα αποτελεί κοινό τόπο σκέψης ή τόπο συνάντησης όλων εκείνων των κοινωνικών δυνάμεων - μεγάλων ή μικρών, δεν έχει σημασία - τότε πως είναι δυνατόν ν' αντιστρέψουμε αυτή την δεδομένη πραγματικότητα; Έχω την αίσθηση πως κάνουμε λάθος... κάνουμε λάθος όταν προσπαθούμε να διορθώσουμε τα πράγματα και δεν δοκιμάζουμε να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή!

Φοβόμαστε;

Πώς θα πείσουμε τον δημόσιο υπάλληλο και κάθε δημόσιο λειτουργό πως θα πρέπει να είναι κάθε ώρα και στιγμή στην υπηρεσία του πολίτη και να μην συμπεριφέρεται σαν ζώο που ευχαριστιέται να ταλαιπωρεί τους γύρω του;

Πώς θα πείσουμε τον κάθε δάσκαλο ν' ασχοληθεί επιτέλους με την παιδεία των παιδιών;

Πώς θα πείσουμε τους γονείς ν' ασχοληθούν επιτέλους με τα παιδιά τους;

Πώς θα πείσουμε τον γιατρό να μην ζητάει και ν' αρνείται το φακελλάκι όταν και όποτε του προσφέρεται;

Πώς θα πείσουμε την εκκλησία να σταματήσει να λειτουργεί ως επιχείρηση;

Πώς θα πείσουμε τους πολιτικούς μας να δουλεύουν για εμάς και όχι για κουμπάρους, μπατζανάκηδες, κουνιάδους, ξαδέρφια και ανήψια;

Πώς θα πείσουμε τις τράπεζες να μην βγάζουν στον δρόμο τον κόσμο και να μην καταστρέφουν εκείνον που δεν έχει καμία ελπίδα και κανένα στήριγμα;

Πώς θα πείσουμε τον κόσμο των γραμμάτων, των τεχνών... κάθε έναν έναν που έχει να δώσει το ελάχιστο, να βγει από το καβούκι του και ν' αρχίσει να διδάσκει όλους εμάς τους υπόλοιπους;

Πότε επιτέλους θα έχουμε Δικαιοσύνη;

Πότε  επιτέλους η χώρα μας θ' ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της απέναντί μας;

Έως πότε θα αντέχουμε να στέλνουμε (μια και καλή) στο εξωτερικό επιστήμονες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες και πολλούς-πολλούς άλλους, αφού εμείς οι ίδιοι προτιμούμε να επιβραβεύουμε τους άχρηστους;

Πότε επιτέλους θα επιτρέψουμε σε όνειρα, οράματα κι ελπίδες να βρουν τον δρόμο τους;

Μέχρι πότε θα επιλέγουμε την αλήθεια από το ψέμμα... γιατί βολεύει;

Πότε επιτέλους θα ακούσουμε και θα δούμε όλα εκείνα που μέχρι τώρα αποφεύγουμε;

Πότε επιτέλους περιμένουμε να γίνουμε λίγο καλλίτεροι άνθρωποι;